แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 92

ห้าเดือนต่อมา....

"อุ๊บ อุ๊บ อ๊วกกกกกกกก อ๊วกกกกกก" คุณฟิวลุกออกจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีที่ตื่นนอนขณะที่ฉันกำลังเปิดประตูห้องนอนเข้ามาหลังจากไปดูเด็กๆทานอาหารเช้าที่บ้านใหญ่ พอเห็นคุณฟิววิ่งเข้าห้องน้ำฉันก็รีบเดินตามเข้าไปช่วยลูบหลังให้

" ทำไมมันทรมานแบบนี้ ฮือออ ฮืออออ ลูกแกล้งพ่อทำไมครับลูก ฮือออ อ๊วกกกก" คุณฟิวอาเจียนไปร้องไห้ไปบ่นไปอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีจนฉันแดสงสารเขาไม่ได้ ฉันค่อยๆประคองคุณฟิวออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เขาอาเจียนเสร็จแล้วพาเขามานั่งพักที่เตียงก่อนจะยื่นน้ำส้มคั้นสดรสเปรี้ยวที่ฉันเพิ่งคั้นมาให้เขาดื่มเพื่อบรรเทาอาการแพ้ท้องที่เป็นมาตลอดห้าเดือนเต็มเนื่องจากเขาจะเป็นแบบนี้ทุกเช้าตั้งแต่รู้ว่าฉันท้อง

"อึก อึก อึก" คุณฟิวรับน้ำส้มคั้นที่ผสมน้ำมะนาวไปดื่มจนหมดแก้วฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอไม่ใช่เพราะอยากทานหรอกนะแต่ฉันไม่รู้ว่าเขาทานมันไปได้ยังไงเพราะมันเปรี้ยวมากแม้ว่าฉันจะเคยแพ้ท้องมาก่อนถึงสองครั้งก็ตามแต่ฉันก็ไม่เคยแพ้ท้องหนักขนาดนี้อย่างมากก็แค่อยากทานผลไม้รสเปรี้ยวแค่นั้นแต่คุณฟิวทานทุกอย่างทั้งผลไม้สดทั้งน้ำผลไม้ที่ต้องมีรสเปรี้ยวเท่านั้นถ้าหวานเขาไม่แตะเลย บนหัวเตียงต้องมีมะขามคลุกพริกเกลือเอาไว้หนึ่งกระปุกใหญ่ๆเวลาที่เขาอยากทานของเปรี้ยวตอนดึกๆ คือเขาเป็นหนักมากว่าฉันมากจริงๆ จนอดคิดไม่ได้ว่าลูกในท้องอาจจะอยากแกล้งพ่อหรือเปล่า 

"โอยย เมียจ๋า ผัวต้องเป็นแบบนี้อีกกี่เดือนครับเมีย ฮืออออ" พออาการดีขึ้นเขาก็ขยับเข้ามากอดฉันอ้อนฉันทันที

"ไม่รู้ค่ะเพราะที่บัวเคยแพ้ท้องบัวจะแพ้แค่สองสามเดือนแรกเท่านั้น"

"แต่ทำไมพี่แพ้นานกว่าบัวล่ะครับ ลูกแกล้งพี่แน่ๆเลยอ่ะ" พูดจบคุณฟิวก็เอามือมาลูกท้องของฉันที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเพราะตอนนี้ฉันท้องได้เกือบเจ็ดเดือนแล้ว

"ลูกค๊าบ อย่าแกล้งพ่อแบบนี้สิครับ พ่อจะตายแล้วนะรู้มั้ย ฮือออ" 

"ลูกอาจจะรักคุณพ่อมากก็ได้นะคะก็เลยแกล้ง"

"แกล้งแบบนี้ไม่ไหวนะครับเมีย ผัวไปไหนไม่ได้เลยงานการก็ไม่เป็นอันได้ทำ ฮือออ"

"ก็บัวช่วยดูให้อยู่นี่ไงคะ" ค่ะตอนนี้ฉันทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยส่วนตัวให้คุณฟิวแม้ว่าเขาจะมีเลขาแล้วก็ตามแต่งานในส่วนของเขาที่เขาต้องรับผิดชอบตอนนี้เขาให้ฉันช่วยดูให้ทุกอย่างเขาให้ฉันตัดสินใจเองได้เลยบางครั้งที่ฉันต้องไปประชุมผู้ถือหุ้นเพียงลำพังเพราะเขาลุกไม่ไหวซึ่งฉันก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุดและมันก็ผ่านไปได้ด้วยดีเพราะคุณฟิวสอนงานฉันทุกอย่าง ถามว่าฉันมีเวลาเหรอไหนจะเลี้ยงลูกอีกอยากจะบอกว่าตอนนี้คุณเฟื่องได้ให้เด็กๆไปอยู่กับท่านที่บ้านใหญ่เพราะรู้ว่าฉันต้องดูแลคุณฟิวไหนจะเรื่องงานอีก โชคดีที่เด็กๆไม่งอแงที่ต้องย้ายไปนอนบ้านโน้นเพราะเด็กๆติดปะป๊ามากอาจจะเป็นเพราะมีเพื่อนเล่นเยอะ คือปกติคุณเตอร์กับคุณฟ่างและเด็กๆจะอยู่กันที่คอนโดเป็นส่วนใหญ่แต่พอสองแฝดกับฟ้าครามย้ายไปอยู่บ้านใหญ่คุณฟ่างกลัวลูกๆของฉันจะเหงาก็เลยให้ลูกๆของเธอมาอยู่ที่บ้านใหญ่ทุกคน

"พี่ขอโทษนะครับที่ทำให้บัวต้องเหนื่อยแบบนี้"

"คุณฟิวจะขอโทษบัวทำไมคะ มันเป็นหน้าที่ของบัวอยู่แล้วที่ต้องดูแลคุณฟิวเพราะคุณฟิวคือคู่ชีวิตคือสามีของบัวที่บัวรัก" 

"พี่คิดไม่ผิดเลยที่เลือกบัวมาเป็นคู่ชีวิตมาแม่ของลูก พี่ดีใจที่พี่ได้รักบัวและพี่ก็ขอบคุณที่บัวรักพี่ให้อภัยพี่ทั้งที่พี่ทำเลวกับบัวมาก็เยอะ"

"บัวเคยบอกแล้วไงคะว่าห้ามคุณฟิวพูดถึงเรื่องเก่าๆอีก"

"แต่บางครั้งเวลาที่พี่มองบัวมันก็อดไม่ได้ที่พี่จะคิดถึงสิ่งต่างๆที่ผ่านมา บัวเจ็บปวดเพราะพี่มาตั้งหลายครั้งหลายหน แต่บัวก็ยังยอมให้อภัยพี่ให้โอกาสพี่"

"เพราะบัวรักคุณฟิวยังไงล่ะคะ และด้วยความรักที่คุณฟิวมีให้บัวมันก็เลยทำให้บัวยอมให้อภัยคุณฟิวอีกครั้ง"

"ขอบคุณนะครับ พี่รักบัวนะ รักมากที่สุดในชีวิตของพี่เลย ถ้าบัวคลอดเจ้าตัวเล็กเมื่อไหร่เราไปเที่ยวกันนะไปกันทั้งหมดเลยถือว่าเป็นการไปฮันนีมูน ว่าแต่บัวอยากไปไหนครับ" คุณฟิวถามพร้อมกับขยับศีรษะมาหนุนที่ขาของฉันก่อนจะจับมือไปกอดไปหอมแล้วเอาไปแนบแก้ม

"บัวอยากไปเที่ยวญี่ปุ่นค่ะ^^"

"ได้สิครับไม่มีปัญหา เมียอยากไปไหนผัวจะพาไป"

"ขอบคุณนะคะบัวรักคุณฟิวที่สุดเลย^^ จุ๊บ จุ๊บ" ฉันหอมแก้มคนขี้อ้อนไปสองทีเพื่อเป็นรางวัล

"ขอเปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ยครับเมีย" สายตาออดอ้อนปนเสียงกระเส่าที่ส่งมาทำให้ฉันต้องรีบลุกออกจากเตียงเพื่อไปล็อกประตูห้องก่อนจะเดินกลับมาหาเขาที่เตียงที่ตอนนี้เขาถอดเสื้อผ้ารอเรียบร้อยแล้ว 

สองปีต่อมา...

ฟิว...

ตอนนี้ผมกำลังอุ้มเจ้าหมูน้อยสายฟ้าวัยขวบครึ่งลูกชายคนเล็กของผมเดินเล่นในสวนหลังบ้าน ที่ผมเรียกลูกชายว่าเจ้าหมูน้อยก็เพราะว่าแกอ้วนจ้ำม่ำมากน้ำหนักเกินเกณฑ์มาหลายกิโลแขนขาเป็นปล้องๆน่ากัดสุดๆเนื่องจากแกเป็นเด็กที่ชอบกินกินทุกอย่างที่ขวางหน้าถ้าไม่ได้กินก็จะร้องงอแงโวยวายลั่นบ้านจะเงียบก็ต่อเมื่อมีอะไรอยู่ในปาก ซึ่งผมโดนบัวดุหลายครั้งที่ตามใจลูกให้ลูกกินเยอะจนอ้วนแบบนี้แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจทำมึนๆอึนๆไปเพราะจะให้ผมทนเห็นลูกร้องไห้เพราะไม่ได้กินผมทำใจไม่ได้ อ้วนไม่เป็นไรเดี๋ยวผมพาออกกำลังเอง

"ไอ้ฟิวกูมีเรื่องสำคุญจะคุยกับมึงหน่อยมึงว่าง...." ไอ้เตอร์ที่ไม่รู้มันมีเรื่องด่วนอะไรถึงจ้ำอ้าวๆเดินมาหาผมถึงในสวนหลังบ้านแบบนี้ด้วยท่าทางกระหืดกระหอบเหมือนไปเจอเรื่องตื่นเต้นอะไรมา

"ไม่ว่างกูพาลูกกูเดินเล่นอยู่"