แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 16
บ้านชินกรณ์...
หญิงสาวยืนแต่งตัวอยู่ที่หน้ากระจก เธอเตรียมที่จะออกไปหาเพื่อนตามที่นัดกันเอาไว้ โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคมกำลังยืนจ้องมองเธออยู่จากทางด้านหลัง
ทันทีที่เธอตกแต่งสีสันบนใบหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หันไปหยิบกระเป๋าสะพาย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มพอดี
"คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"ก็ตั้งแต่เห็นเธอกำลังยืนแต่งหน้าแล้ว"
"...."
"จะไปไหน?"
"ฉันมีนัดกับเพื่อน"
"เพื่อนคนไหน?"
"ผู้หญิง เป็นเพื่อนสนิท" เธอตอบสั้นๆ เพราะเพื่อนผู้หญิงที่เป็นเพื่อนสนิทก็มีอยู่แค่คนเดียว
แต่ที่จุดหมายเธอจะไปเจอกับเพื่อนคนไหนอีกหรือเปล่าเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน
"ฉันไม่ให้เธอไป"
"แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งกับฉัน?"
"สิทธิ์ของผัวไง"
"ไม่ใช่เรื่อง!"
"มีใครนอกจากเพื่อนสนิทเธออีกหรือเปล่า?"
"ไม่รู้"
"ฉันไม่อนุญาต"
"...." ร่างบางถอนหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนที่เธอจะหยิบของใช้ส่วนตัวใส่กระเป๋า และเดินออกไปที่หน้าประตู
"ออกไปได้ก็เอาสิ"
"...." เธอหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดนั้นออกมาจากปากของชายหนุ่ม สายตาของเขาที่ใช้จ้องมองเธอมันบ่งบอกว่าเขาต้องการอะไร "ฉันมีธุระต้องออกไปหาเพื่อน"
"แล้วไง?"
"งั้นก็หลีกไปสิฉันจะได้ออกไปหาเพื่อน"
"เธอแต่งงานแล้ว ควรจะมีเวลาให้กับครอบครัวมากกว่าเพื่อน ไม่ใช่มีเวลาให้กับเพื่อนมากกว่าครอบครัว"
"ฉันมีงานต้องทำจบมั้ย ฉันเรียนใกล้จบแล้วฉันต้องทำงานกับเพื่อนๆ และถ้าคุณไม่อยากให้ฉันไปเจอเพื่อนคนอื่นที่เป็นผู้ชายมันคงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะยังไงก็ต้องได้เจอหน้ากันอยู่แล้ว เลิกเป็นหมาบ้าสักทีลืมไปแล้วหรอว่าคุณกับฉันแต่งงานกันเพราะอะไร"
"ไม่ได้ลืม แต่เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ออกไปไหนถ้าฉันไม่อนุญาต เพราะฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไม่ใช่เธอ"
"งั้นจะให้ฉันย้ายออกไปอยู่ที่อื่นมั้ยล่ะ?"
"...."
"บ้านหลังนี้คุณจะวางอำนาจกับใครก็ได้แต่ไม่ใช่กับฉัน เพราะฉันไม่ชอบอยู่ในอำนาจหรืออยู่ในโอวาทของใคร"
"ปากกล้าดีนี่ แบบนี้โดนกระแทกสักหน่อยคงจะดีขึ้น"
"เอ๊ะคุณ อย่านะ!"
ร่างบางถูกผลักเข้าไปด้านใน เธอล้มตัวลงนอนบนเตียง และสุดท้ายก็ต้องบำเรอกามให้กับสามีในนามจอมเผด็จการคนนี้
"ฉันไปได้แล้วใช่มั้ย?"
"ได้ แต่ฉันจะให้คนของฉันตามไปด้วย เพราะฉะนั้นถ้าเธอจะยุ่งกับผู้ชายคนไหนก็ระวังตัวให้ดี เพราะลูกน้องของฉันมันฟังคำสั่งของฉันไม่ใช่คำสั่งของเธอ"
"...." หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปหยิบเอาเสื้อผ้าในตู้มาใหม่ชุดเก่าถูกฉีกขาดหมดแล้ว แต่ต่อให้มันจะยังใส่ได้เธอก็ไม่เอามาใส่อยู่ดีเพราะมันยับยู่ยี่จนไม่น่าใส่ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ตอนนี้ก็ถูกลบออกจนหมดแล้ว แต่เธอก็ต้องรีบไปเพราะมันเลยเวลานัดมานานพอสมควรแล้ว
ร้านอาหาร...
ครืด ครืด ครืด
ร่างบางล้วงกระเป๋าหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาและกดรับสาย ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรปลายสายก็ใส่เข้ามาเป็นชุดไม่ยั้ง
"ใจเย็นก่อนนะหอม ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันสบายดี มีปัญหานิดหน่อยเลยมาช้า แต่ตอนนี้มาถึงแล้วนะ"
( อะ อ่าวเหรอ เดี๋ยวฉันออกไปรับนะ )
"โอเคๆ"
กดวางสายได้ไม่นานเพื่อนสนิทของเธอก็เดินออกมารับ จากนั้นทั้งสองก็เดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน
"หวัดดีฟ้า // หวัดดีคนขี้เหงา"
"ต้า อาชิ" เธออุทานขึ้นเบาๆ
"ตกใจทำไม?" อาชิเอ่ยถาม
"เปล่าๆ ก็แค่ไม่คิดว่าพวกนายจะมาด้วย"
"ความจริงฉันชวนเพื่อนมาเยอะกว่านี้นะ แต่ไม่มีใครว่างมาเลย ก็มีแต่สองคนนี้นี่แหละที่ว่าง"
"นั่งลงสิ ยืนนานไม่ปวดขาหรือไง"
"ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้น" เธอรีบเถียง
"ขนมที่เอาไปให้ชอบกินหรือเปล่า?"
"อ่อ ชอบสิ ขอบใจมากนะ" จะบอกว่าเธอได้กินไปแค่นิดเดียวที่เหลือถูกโยนทิ้งเธอก็กลัวว่าจะทำให้อาชิต้องน้อยใจ เพราะเขาอุตส่าห์มีน้ำใจซื้อมาฝากเธอ
"ฉันดีใจนะที่เธอชอบ เห็นเธอชอบแวะไปร้านนั้นอยู่บ่อยๆ"
"อ๋อ..อื้ม"
"เป็นอะไรหรือเปล่า?" ต้าถาม เพราะสีหน้าของฟ้าฝันมันบ่งบอกว่าเธอกำลังมีเรื่องหนักใจอะไร แต่เธอไม่ยอมพูดออกมา
"นั่นสิ หน้าตาเธอดูเครียดๆ นะ"
"ต้า อาชิ ฉันขอพูดตรงๆ เลยนะ จะไม่อ้อมค้อม ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกนายสองคนคิดยังไงกับฉัน แต่ตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว..."
"แต่งงาน!!" สองหนุ่มอุทานออกมาพร้อมๆ กันด้วยความตกใจ แต่ต้นหอมไม่ได้ตกใจเพราะเธอรู้ตั้งแต่แรกแล้ว และรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฟ้าฝัน
"ใช่ ฉันแต่งงานแล้วฉันมีสามีแล้ว ฉันไม่อยากให้ความหวังกับพวกนายหรอกนะ ฉันเลยมาพูดตรงๆ และฉันไม่อยากให้ใครมองพวกนายเสียหายด้วย"
"ตะ แต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้นี่จริงมั้ย" ต้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับหันมองอาชิที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน แต่อาชิกลับไม่พูดอะไรออกมาเลยได้แต่มองหน้าฟ้าฝันนิ่งๆ
"ใช่เรายังเป็นเพื่อนกันได้"
พรึบ!
คำตอบของฟ้าฝันทำเอาอาชิดีดตัวลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากโต๊ะอาหารทันที ทำเอาต้นหอมและต้าตกใจเป็นอย่างมาก
ฟ้าฝันรู้ดีว่าผลมันจะเป็นยังไงถ้าเธอเอาความจริงมาบอกกับทุกคน แต่มันก็ยังดีกว่าเธอปกปิดเรื่องนี้ไม่ยอมบอกอะไรเลย
"ฟ้า..."
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก นายตามไปดูอาชิเถอะ"
"โอเคๆ" ต้ารีบลุกขึ้นวิ่งตามอาชิไป
"แกโอเคหรือเปล่าฟ้า ฉันไม่คิดว่าแกจะทำแบบนี้"
"ฉันไม่อยากให้สองคนนั้นมายุ่งกับฉัน เรายังเป็นเพื่อนกันได้แต่มันเกินเลยไปมากกว่านั้นไม่ได้ ฉันกลัวว่าเขาจะทำอะไรสองคนนั้น"
"โดนเขาขู่มาอีกแล้วหรอ?"
"ไม่เชิง เขาแค่บอกว่าให้ฉันมาจัดการเรื่องนี้ก่อนที่เขาจะเป็นคนลงมือเอง"
"ทำไมเขาถึงได้เผด็จการแบบนี้นะ!"
"ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย"
"ไม่เป็นอะไรนะฟ้า ต่อให้แกจะคิดว่าข้างกายแกไม่มีใคร ฉันจะคอยอยู่ข้างๆ แกตลอด"
"ขอบใจมากนะหอม"
ฟ้าฝันระบายทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอให้กับเพื่อนสนิทฟัง รวมถึงเรื่องที่เขาฆ่าคนตายต่อหน้าเธอ ขนาดต้นหอมยังรับไม่ได้กับการกระทำนั้น แล้วเธอที่ได้เห็นฉากสยองต่อหน้าต่อตาต้องรู้สึกยังไง
"ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า คงคุยเรื่องงานไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ"
"อื้ม.."
"แล้วแกกลับยังไง?"
"เขาให้ลูกน้องมาคอยตามฉัน"
"ทำอย่างกับเธอเป็นลูกนกในกรงทองเลย"
"มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลยนะ"
"ไม่เป็นอะไรนะฟ้า สักวันชีวิตเธอจะต้องดีขึ้น"
"อื้ม.."
"เธอจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า?"
"ฉันต้องกลับเลย ถ้าฉันเถลไถลไปที่อื่นเขาจะไม่ยอมให้ฉันออกมาอีก"
"งั้นก็กลับดีๆ นะ แล้วเจอกัน"
"จ้ะ ขับรถกลับดีๆ เหมือนกันนะแก อย่าซิ่งให้มันมากนักล่ะ"
"จ้าแม่"
ฟ้าฝันนั่งมองเพื่อนสนิทเดินออกไป ส่วนเธอก็ลุกขึ้นกระชับสายกระเป๋าสะพายแล้วเดินกลับไปหาลูกน้องของชินกรณ์ที่เขาส่งมาคอยตามดูแลเธอ
"ฉันจะกลับบ้านแล้ว"
"ตอนนี้นายไม่ได้อยู่บ้านครับนายอยู่ที่คลับ นายสั่งมาว่าถ้าคุณฟ้าเสร็จธุระแล้วให้ไปหาที่คลับครับ"
"ฉันเหนื่อยฉันปวดหัว อยากบอกนายของนายด้วยนะว่าฉันจะกลับบ้าน"
"...."
"สภาพฉันเป็นแบบนี้ยังจะลากฉันไปที่นั่นอีกหรือไง?"
"ไม่ครับ"
"ไม่ต้องทำตามคำสั่งของฉันก็ได้ แต่พวกนายไปเถอะฉันจะนั่งรถแท็กซี่กลับเอง"
"ไม่ได้ครับคุณฟ้า นายสั่งให้พวกผมมาคอยดูแลคุณฟ้า ผมต้องพาคุณฟ้ากลับครับ"
"งั้นก็ไปสิ"
"ครับ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรัก คู่หมั้นร้าย