แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 24

เวลาผ่านไป...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"...." ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู มันคงต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆ เพราะถ้าไม่มีคงไม่มีใครมาวุ่นวายกับฉันในตอนนี้

แกร้ก!

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ฉันถามออกไป เพราะคนที่มาเคาะประตูคือป้าแม่บ้าน

"คือ คุณชินกรณ์ให้มาตามคุณฟ้าค่ะ"

"เรื่องเดิมอีกสินะ" ฉันพูดเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป

ด้านล่าง...

เขากำลังนั่งก้มหน้าอยู่ด้านหลังมีแม่บ้านสองคนที่เพิ่งจะถูกฉันเล่นงานไปจนสภาพสะบักสะบอม

"ฉันมาแล้ว.."

"...." คุณชินกรณ์เงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาอย่างแรง "ครั้งนี้มันอะไรกันอีก?"

"คุณจะมาถามฉันทำไม ในเมื่อคุณก็หูเบาฟังความข้างเดียวอยู่แล้ว ต้องการให้ฉันขอโทษหรอ ได้สิ ขอโทษนะ...ขอโทษที่ฉันไม่ทำให้เธอเจ็บมากกว่านี้ เพราะความจริงเธอน่าจะโดนหนักกว่านี้"

"ฟ้าฝัน! นี่อยู่ต่อหน้าฉันเธอยังจะกล้าพูดแบบนี้อีกหรอ!" จู่ๆ เขาก็ตะคอกใส่ฉัน

"ทำไม?"

"ทำร้ายร่างกายกันขนาดนี้มันเกินไปหรือเปล่า?"

"ไม่เกินนะ น้อยไปด้วยซ้ำถ้าเทียบกับสิ่งที่เธอสองคนทำ"

"มันเกิดอะไรขึ้น ฉันอยากจะฟังจากปากของเธอด้วย"

"ไม่จำเป็น เพราะฉันไม่ชอบอธิบาย อยากเข้าใจแบบไหนก็แล้วแต่คุณ"

"...."

"เธอสองคนล้ำเส้นฉันมามากเกินแล้ว ไม่ว่าฉันจะเตือนเท่าไหร่พวกเธอก็ไม่ฟังเลย ครั้งนี้ฉันขอพูดต่อหน้าเจ้านายของพวกเธอเลยก็แล้วกันนะ ฉันจะแจ้งความเอาเรื่องพวกเธอสองคนข้อหาหมิ่นประมาทฉัน และเอารูปของฉันตัดต่อโพสต์ลงโซเชียล ทำให้ฉันต้องเสียชื่อเสียงรวมไปถึงมหาวิทยาลัยด้วย ตอนนี้รู้ตัวคนทำแล้วและคนที่ทำก็เป็นเธอสองคน เตรียมตัวเตรียมใจเข้าไปอยู่ในคุกนั่งกินข้าวแดงกันได้เลย"

"ฮึก...ไม่นะคะคุณชินกรณ์ฮื้ออ พวกเราไม่อยากติดคุก พวกเราไม่ได้ทำนะคะ"

"ฉันว่าคำพูดแก้ตัวของพวกเธอเอาไว้ไปพูดตอนขึ้นศาลจะดีกว่านะ เพราะพูดตอนที่มันมีหลักฐานด้วยมันน่าจะมีน้ำหนักมากกว่า ถ้าเธอไม่ได้ทำจริงก็ไม่เห็นต้องกลัวเลยหนิ"

"อะไรกัน นี่พวกเธอทำเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันสั่งให้พวกเธอทำหรอ!?"

"มะ ไม่ค่ะ"

"...."

"พวกเราขอโทษนะคะคุณชินกรณ์ พวกเราก็แค่อยากให้คุณคนนี้เขาออกไปจากบ้านหลังนี้เร็วๆ ตามที่คุณชินกรณ์ต้องการไงคะ"

"...." ฉันได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ที่แท้ก็มีเจ้านายคอยสั่งการอยู่เบื้องหลังนี่เอง ฉันคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าสองคนนี้คงไม่กล้าทำอะไรหรอกถ้าไม่มีคำสั่ง

มันน่าผิดหวังเหมือนกันนะ ผู้ชายที่นอนกับเราแทบจะทุกคืน กลับสั่งให้คนของตัวเองมาทำไม่ดีกับฉันสารพัด ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่เคยทำอะไรให้มาก่อน และฉันก็ไม่รู้ว่าจะทนอยู่ในสภาพแบบนี้ไปเพื่ออะไรเหมือนกัน

"คุณชินกรณ์..." ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ รวบรวมความกล้าให้มากพอที่จะพูดคำคำนี้ออกไป "เราหย่ากันเถอะค่ะ!"

"พูดอะไรของเธอ!"

"คุณอยากให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรอคะ คุณไม่ได้อยากให้ฉันอยู่บ้านหลังนี้ ไม่ได้อยากแต่งงานกับฉัน แต่ที่อยู่ด้วยกันเพราะพ่อของคุณขอเอาไว้"

"...."

"พรุ่งนี้ไปเจอกันที่อำเภอนะคะ ส่วนเธอสองคนฉันจะยังดำเนินคดีต่อ เพราะฉันถือว่าฉันเคยเตือนพวกเธอสองคนไปแล้ว!"

"...."