แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 103

ประตูตำหนักป้องกันเข้มงวดกวดขัน ฮูหยินเฟิ่งขอเข้าพบฮองเฮา รอมาหนึ่งวันเต็ม ๆ จึงสามารถย่างก้าวเข้าสู่ประตูวังได้

หลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ฟังเรื่องของพี่ใหญ่แล้ว ท่าทีนิ่งเฉย

“ปราศจากการทำลายล้าง ย่อมไร้การประกอบสร้าง”

เรื่องของเฟิ่งเหยียนเฉิน นางก็กำลังสืบสอบเช่นกัน

ทว่า ไม่ว่าในอดีตจะเป็นเยี่ยงไร ในฐานะที่เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลเฟิ่ง เขาไม่สามารถหมดอาลัยตายอยากเช่นนี้ไปได้ตลอด

ฮูหยินเฟิ่งคิดว่านางไม่สนใจใยดี

“นั่นเป็นพี่ชายของเจ้านะ หากตัดอนาคตของเขาจริง ๆ ในภายภาคหน้าตระกูลเฟิ่งจะเป็นเช่นไร? อย่ามาอ้างว่าพวกเจ้าไม่ได้เติบโตสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก เจ้าจึง...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองนัยน์ตาของมารดา กล่าวขัดคำพูดอย่างเคร่งขรึม

“ล้มลงอยู่ที่ใด ก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาที่นั่น

“เหตุใดเขาจึงถูกผู้อื่นควบคุม เป็นเพราะเขาพึงพอใจกับสภาพความเป็นอยู่ตอนนี้ เป็นเพียงเจ้านครฝ่ายซ้ายอำนาจน้อยนิด สูญเสียปณิธาน เขาทำลายอนาคตด้วยตัวเขาเอง

“เวยเฉียงเกิดเหตุร้าย ในฐานะที่เขาเป็นพี่คนโตยังปกป้องนางไว้ไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดเรื่องอนาคต เรื่องที่สามารถรับหน้าที่สำคัญของวงศ์ตระกูลได้อีก!”

ฮูหยินเฟิ่งมองนางอย่างเลื่อนลอย สีหน้าพลันปรากฏความเศร้าโศก

“เจ้า...เจ้าไม่รู้เลยว่าเขาผ่านอะไรมาบ้าง”

“ในทางกลับกัน ข้าเข้าใจอย่างดี

“การขนส่งเสบียงเงินอุดหนุนกองทัพล้มเหลว คนหลายสิบคน มีเพียงเขาคนเดียวที่มีชีวิตรอด

“นับตั้งแต่นั้นมา เขาก็เสียใจกับความผิดพลาดของตนเอง”

ความจริงแล้ว เป็นฮูหยินเฟิ่งต่างหากที่ไม่รู้ สิ่งที่เฟิ่งจิ่วเหยียนต้องพบเจอมาสองสามปีนี้ สาหัสสากรรจ์กว่าสิ่งที่เฟิ่งเหยียนเฉินพบเจออย่างมาก

ความอยุติธรรม นางเคยประสบแล้ว

แม่ทัพใหญ่เกรงว่านางจะแย่งความดีความชอบ ส่งตัวนางตกอยู่สภาพเข้าออกลำบาก ด้านหลังถูกตามล่าด้วยข้าศึก คนของฝ่ายตนกลับปิดประตูเมืองอย่างแน่นหนา

ทั้ง ๆ ที่ชนะการสู้รบมากมาย ทว่าถูกกล่าวหาหยิ่งทะนงตน รางวัลยังไม่ทันมาถึง ราชทูตก็มาเยือนเสียก่อน สืบสอบไต่สวนนางทุกคืนอย่างไม่หยุดพัก

สหายร่วมรบวายชนม์ นับเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป

สามปีก่อนการสู้รบที่ถิ่นทุรกันดาร นางพาคนออกไปหนึ่งร้อยคน กลับมาได้เพียงห้าคน

สหายร่วมเดินทางที่วันก่อนยังคงร่ำสุราพูดคุยกับนางอยู่ พริบตาเดียวก็กลายเป็นดวงวิญญาณภายใต้คมมีด ใช้ชีวิตของตนเองเบิกเส้นทางโลหิตสีชาดให้นาง...

พบเจอเรื่องย่ำแย่เช่นนี้ นางยังคงไม่เพลี่ยงพล้ำตามเดิม

นางทำได้ เหตุใดเฟิ่งเหยียนเฉินจะทำไม่ได้?

เขาช่างไร้ประโยชน์ที่เกิดมาเป็นชาย!

เรื่องที่เวยเฉียงถูกลักพาตัวไป นางเคียดแค้นกุยเฟย และเคียดแค้นคนตระกูลเฟิ่งที่เพิกเฉย ในนั้นรวมถึงพี่ใหญ่เฟิ่งเหยียนเฉินด้วย

เฟิ่งจิ่วเหยียนหันกายเดินออกไป น้ำเสียงเย็นชา

“ครั้งนี้ หากข้ายอมประนีประนอมกับกุ้ยเฟยเพื่อเขา เช่นนั้นก็จักต้องมีครั้งหน้า ครั้งครั้งหน้าอีก”

“ฮองเฮา...” ฮูหยินเฟิ่งพยายามจะปลุกความเมตตาของนาง

ทว่า เฟิ่งจิ่วเหยียนจิตใจแน่วแน่

ช่างประจวบเหมาะ ยามที่เหลียนซวงถือยาออกไป พอดีกับขบวนฮ่องเต้เสด็จ

นางลนลานตามสัญชาตญาณ ยิ่งอยากซ่อนยานั้นมากเท่าใด ยิ่งง่ายต่อการหลุดพิรุธมากเท่านั้น

เซียวอวี้เพียงส่งสายตา หลิวซื่อเหลียงเข้าใจทันที รุดหน้าไปซักถาม

“แม่นางเหลียนซวง นี่เจ้าถือสิ่งใดอยู่?”

“ไม่มีอันใดเพคะ เป็นเพียงเหล่ายาที่ขึ้นรา...”

“บังเอิญข้ามีความเข้าใจเรื่องยาสมุนไพร่เล็กน้อย เอามาดู!” หลิวซื่อเหลียงแย่งยาจากมือของนางมา

เปิดดูแล้วสูดดม และยังลิ้มลองด้วยตนเอง

เหลียนซวงตกใจจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

แย่แล้ว

นี่เป็นสิ่งที่พระนางให้นางเอาไปทิ้ง คงไม่มีปัญหาหรอกกระมัง?

หลิวเหลียงซื่อตรวจสอบเสร็จ แววตาถมึงทึง

“กราบทูลฝ่าบาท ในนี้ล้วนเป็นเครื่องยาสมุนไพรที่ช่วยให้สตรีตั้งครรภ์ ล้ำค่าอย่างมาก”

เซียวอวี้ได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าเคร่งขรึมของเขาพลันปรากฎรังสีเย็นยะเยือก

ยังคิดที่จะตั้งครรภ์?

ไม่คิดว่าฮองเฮาจะไม่สงบเสงี่ยมเจียมตัวเช่นนี้!