แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 105

ณ จวนตระกูลเฟิ่ง

ฮูหยินเฟิ่งมองบุตรชายที่กลับมาด้วยอาภรณ์สภาพดูไม่ได้ เจ็บปวดใจเหลือคณา

“เหยียนเฉิน เจ้าเป็นอะไรไป!”

เฟิ่งเหยียนเฉินไม่ใยดีความห่วงใยของมารดา มุ่งหน้าเดินตรงเข้าไปที่ลานด้านใน

ตลอดทาง สายตาของเขาว่างเปล่าเคว้งคว้าง ข้างหูล้วนเป็นเสียงการรบราฆ่าฟัน และซากศพที่ตายตาไม่หลับมากมายในปีนั้น

เป็นเพราะเขาเป็นผู้ไร้ประโยชน์เช่นนี้ จึงทำให้ทุกคนผิดหวัง

“พี่ใหญ่!” เฟิ่งหมิงเซวียนที่เป็นน้องชายขวางทางเขา พินิจพิเคราะห์เขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แววตาเผยความยินดีที่เห็นผู้อื่นมีความทุกข์อย่างซ่อนไม่อยู่

“เป็นอะไรเช่นนี้พี่ใหญ่ ขุนนางชั้นผู้น้อยเยี่ยงพี่ เหตุใดแม้กระทั่งอาภรณ์ยังรักษาไว้ไม่ได้กันล่ะ?”

เฟิ่งเหยียนเฉินไม่ได้สนใจ

เฟิ่งหมิงเซวียนหยิบหนังสือแต่งตั้งออกมาหนึ่งใบ โอ้อวดอย่างออกนอกหน้า ยิ้มจนเนื้อปิดตาทั้งสองข้างมิด

“เห็นหรือไม่ ข้าเป็นทูตส่งสาสน์แล้ว! ระดับแปดเชียวนะ สู้กว่าเจ้านครฝ่ายซ้ายของพี่ตั้งหนึ่งขั้น!”

“ยินดีด้วย” เฟิ่งเหยียนเฉินเดินจากไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เฟิ่งหมิงเซวียนถ่มน้ำลายไปทางร่างเงาของเขา

“ถุย! เจ้าคนไร้ประโยชน์!”

เป็นถึงจอหงวนฝ่ายบู๊ กลับทำตัวน่าเอือมระอาเช่นนี้

ดูท่าทีแล้ว ตระกูลเฟิ่งจะต้องพึ่งพาลูกจากอนุอย่างเขาอีก!

ณ อุทยานอี๋ชิง

เมื่ออี๋เหนียงหลินรู้ข่าวได้เป็นทูตส่งสาสน์ของบุตรชาย ใบหน้าเปี่ยมยิ้มทันที

กลัดกลุ้มใจมาสิบกว่าปี ในที่สุดก็ได้รับข่าวดีเสียที

นางถือหนังสือแต่งตั้งเปรียบดั่งสิ่งล้ำค่า ชำเลืองอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ลูกชายข้า เก่งจริง ๆ! เร็วเข้า รีบไปเชิญนายท่านมา ประเดี๋ยวเจ้านำข่าวดีนี้บอกกับพ่อของเจ้า พ่อเจ้าต้องยินดีเป็นแน่!”

ขณะนี้สาวใช้เดินเข้ามารายงานว่า

“อี๋เหนียง ทางฝั่งบ้านใหญ่นั้นเกิดเรื่องวุ่นวายแล้ว

“ได้ข่าวว่าคุณชายใหญ่ถูกปลดออกจากตำแหน่ง นายท่านกำลังอารมณ์เสียอยู่เจ้าค่ะ”

แม่ลูกอี๋เหนียงหลินสบตากัน ใบหน้าพลันปรากฏความปิติที่เหนือความคาดหมายทันที

“ดีสิ! มีสองเรื่องน่ายินดีมาพร้อมกัน! หมิงเซวียน ลูกคนดีของแม่ ในที่สุดเจ้าก็ทำให้แม่ภูมิใจได้เสียที!”

นายท่านเฟิ่งคาดหวังให้บุตรชายคนโตเป็นขุนนางใหญ่สืบทอดความรุ่งโรจน์ของตระกูลเฟิ่งมาโดยตลอด

ผลปรากฏว่าตำแหน่งถูกลดลงครั้งแล้วครั้งเล่า จนตอนนี้ไม่มีตำแหน่งแล้ว

เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ฮูหยินเฟิ่งก็พาลโดนเขาตำหนิไปด้วย

“ลูกชาย ‘แสนดี’ ที่เจ้าเลี้ยงดูมา! ดูเรื่องโง่เง่าที่เขาทำสิ! ข้าไม่มีลูกชายที่ทำให้ขายขี้หน้าอย่างเจ้าเช่นนี้!”

ฮูหยินเฟิ่งทำได้เพียงนั่งเช็ดน้ำตาอยู่ด้านข้าง

ณ ตำหนักหลิงเซียว

กุ้ยเฟยอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

“ช่างเป็นคนสมองทึบเสียจริง! คิดว่าจะรับมือยากกว่านี้เสียอีก ไม่คิดว่าใช้แผนการง่าย ๆ ก็ทำให้เขาหลงกลได้แล้ว”

ชุนเหอบรรจงทายาบาดแผลบนหน้าของนาง “เป็นปฏิปักษ์กับพระนาง เขาสมควรได้รับแล้ว”

กุ้ยเฟยพักสายตากล่าวอย่างสำราญใจ

“ใครให้เขาเป็นพี่ชายใหญ่ของเฟิ่งเวยเฉียงกัน ข้ามองแล้วรู้สึกขัดหูขัดตาอย่างมาก”

“พระนาง ในเมื่อท่านให้เฟิ่งเหยียนเฉินเสียตำแหน่งไปแล้ว เหตุใดให้ลูกอนุของตระกูลเฟิ่งนั้นได้รับตำแหน่งทูตส่งสาสน์อีก?”

กุ้ยเฟยยิ้มอย่างชั่วร้าย

“เฟิ่งเหยียนเฉินโง่เง่าแล้ว เฟิ่งหมิงเซวียนโง่เง่ากว่าเสียอีก

“นางก็อยากไป ทว่าโอกาสเวียนมาถึงนางได้ง่ายที่ไหนกัน?

“นางมีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับหรงเฟย กุ้ยเฟยจะทนให้นางมาลอยหน้าลอยตาอยู่ข้างกายตนได้อย่างไร

“สำหรับตำหนักหย่งเหอ...ต่อให้ฮ่องเต้จะเสด็จไปน้อยเพียงใด ก็ยังเป็นฮองเฮาและร่วมเรือนหอกันแล้ว

“เดือนนี้เพิ่งจะเริ่ม ฮ่องเต้เสด็จไปสามหนแล้ว

“นางสนมเจียหลักแหลม”

สาวใช้กล่าวถามอย่างระมัดระวัง

“พระนาง ท่านเองก็อยากพบฮ่องเต้แท้ ๆ ไยจึงไม่ไปตีสนิทกับฮองเฮาล่ะเพคะ?”

หนิงเฟยมิได้ปริปาก สีหน้าเคร่งขรึม

แน่นอนว่านางอยากให้ฮ่องเต้สังเกตเห็นตนเอง

ทว่าหากนางไปตำหนักหย่งเหอ มีนางสนมเจียอยู่ ฮ่องเต้จะมองเห็นนางได้อย่างไร?

หลีกเลี่ยงจุดแข็งศัตรูคงจะดีเสียกว่า

......

หลังจากนั้นสองวัน

ยิ่งใกล้ถึงวันงานต้อนรับมากขึ้น

ช่วงบ่าย เฟิ่งจิ่วเหยียนมาตรวจสอบงานต้อนรับด้วยตนเอง

ขณะเดินไปเรื่อย ๆ นางก็หยุดฝีเท้ากะทันหัน

เหลียนซวงไม่เข้าใจ กลับพบว่า เลือดไหลออกมาจากมุมปากของพระนาง...

“พระนาง!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนส่งสายตาดุดัน สื่อให้เหลียนซวงอย่าตื่นตระหนก

นางรู้ว่าพิษแดนฝันกำเริบแล้ว...