แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 106

ครั้งแรกของทุกสิบวันที่พิษกำเริบก็มาเยือนเช่นนี้

ทว่าฝั่งซ่งหลี่นั้นยังไม่มีข่าวคราวเลย

เฟิ่งจิ่วเหยียนรวบรวมพลังภายในเพื่อระงับพิษกำเริบอย่างเงียบเชียบ ทว่านี้ทำได้เพียงทุเลาลงเท่านั้น ไม่สามารถระงับได้ทั้งหมด

ดูแล้ว นางจำเป็นต้องไปขอยาถอนพิษจากเซียวอวี้

ย่างเข้ายามค่ำคืน

เฟิ่งจิ่วเหยียนเปลี่ยนโฉมหน้า รุดหน้าไปที่ตำหนักฉางซิ่นเพื่อขอยา

ครั้งนี้ นางระมัดระวังตัวมากกว่าเดิม

ในตำหนักฉางซิ่นไร้ผู้คนซุ่มโจมตี

ในตำหนักมีเพียงองครักษ์เฉินจี๋ผู้เดียว

“ฮ่องเต้รับสั่ง ใช้พิษนี้ก็สามารถควบคุมเจ้าได้แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องจับกุมเจ้า ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องระแวดระวังตัวเช่นนี้”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ปักใจเชื่อ

ฮ่องเต้ทรราชย์นั้นพูดจากลับกลอกหลายคราแล้ว

นางได้ยาแล้ว รุดหน้าหลบหนีไปก่อน

เฉินจี๋ไม่ได้ไล่ตามนางไป มุ่งหน้ากลับตำหนักจื้อเฉินเพื่อไปรายงาน

เซียวอวี้นั่งอยู่ริมโต๊ะยาว ข้าง ๆ มือได้วางแส้เก้าท่อนของนักฆ่าผู้นั้นไว้

เฉินจี๋ฉงนอยู่ในใจ ผ่านไปนมนานแล้ว เหตุใดฮ่องเต้ยังเก็บไว้อีก?

“ฝ่าบาท ไม่จำเป็นต้องจับกุมนักฆ่าผู้นั้นจริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

เซียวอวี้สีหน้าเย็นยะเยือก

“จับไว้ได้งั้นรึ”

หลายครั้งหลายครา ล้วนจับนางไว้ไม่ได้

หากไม่มีแผนการที่ละเอียดรอบคอบ ลงมือจับตามอำเภอใจ เกรงว่าทำให้คนแค้นเคืองขึ้นมาจริง ๆ จะวุ่นวายจนฆ่ากันตายไปข้างหนึ่ง

ตอนนี้ ก็ใช้ยาแดนฝันเพื่อควบคุมนางไว้ชั่วคราวไปก่อน

เพียงไม่รู้ว่า นางแฝงตัวเข้ามาในวัง มีจุดประสงค์อันใดกันแน่

กลางดึก

ณ ตำหนักหย่งเหอ

เฟิ่งจิ่วเหยียนนำยาถอนพิษมาบดละเอียดให้เป็นผง แบ่งส่วนออกมาเล็กน้อย นำใส่หีบห่อให้นกส่งสาสน์ส่งออกไป

ยาที่เหลืออยู่ นางกินลงไปทันที

ตนเองพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว เชื่อว่าหากมีผงยาถอนพิษนั้น ความคืบหน้าฝั่งซ่งหลี่คงราบรื่นขึ้นเป็นอย่างมาก

......

ตระกูลเฟิ่ง

เฟิ่งเหยียนเฉินถูกปลดตำแหน่ง น้องชายเฟิ่งหมิงเซวียนกลับได้เป็นทูตส่งสาสน์

เมื่อมีการเปรียบเทียบเช่นนี้ นายท่านเฟิ่งยากที่จะหักห้ามใจมิให้ลำเอียง

เขาไม่คาดหวังอันใดจากลูกชายคนโตแล้ว สองสามวันมานี้ล้วนไปพักที่อุทยานอี๋ชิงของอี๋เหนียงหลิน

แม่ลูกอี๋เหนียงหลินลำพองใจมากยิ่งขึ้น

ส่วนฝั่งเรือนฮูหยินเฟิ่งกลับเงียบเหงาอย่างมาก

ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก

ครั้นเฟิ่งเหยียนเฉินไปเอาสิ่งของตนเองที่กรมองครักษ์วังหลวง ก็ถูกคนรู้จักจำได้

“พี่เหยียนเฉิน? เป็นท่านจริงด้วย!”

เฟิ่งเหยียนเฉินเงยศีรษะขึ้นมอง

บุรุษด้านหน้านี้สวมอาภรณ์สีคราม และเคยเป็นลูกน้องของเขา แต่เป็นพลทหารในตอนนี้——เซวียฉือ

เซวียฉือทำท่าทีสนิทสนมโอบไหล่เขาเอาไว้

“พี่เหยียนเฉิน ข้าเพิ่งจะไปส่งเสบียงกองทัพเสร็จกลับมารายงาน ถือโอกาสมาแวะหาเจ้า กลับได้ยินมาว่าเจ้า...”

เซวียฉือกวาดสายตามองเขา ถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว “เกิดเรื่องอันใดขึ้น? เจ้าเองก็ไม่ใช่คนไร้สมองเช่นนั้นนะ จะไปทำให้อัครเสนาบดีไม่พอใจได้อย่างไรกัน ? หรือจะให้ข้าไปขอร้องกับองครักษ์หลวงให้เขาคืนตำแหน่งเดิมให้เจ้าดีหรือไม่?”

“ไม่จำเป็น” เฟิ่งเหยียนเฉินเอามือของเขาออก น้ำเสียงเย็นชา

เซวียฉือเดิมเป็นลูกน้องของเขา เป็นคนมักจะเกียจคร้านในหน้าที่เสมอ

เขาไม่อยากคบค้าสมาคมกับคนเช่นนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน