แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 111

แววตาเฟิ่งเหยียนเฉินมัวหมองลง ราวกับตกลงสู่เหวลึกอันไร้ขอบเขต บ่นพึมพำกับตัวเอง

“ล้วนเป็นเพราะข้า...ข้าไม่ระมัดระวัง ไม่มีความอดทนเพียงพอ”

“เมื่อวาน ข้าควรจะอดทนไว้

“ไม่อย่างนั้นก็คงไม่...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมุ่งเน้นสนใจการแก้ปัญหา

“มีคนตั้งใจอยากให้เจ้าแพ้ ต่อให้เจ้าไม่ทำอะไร พวกเขาก็จะทำให้เจ้าบาดเจ็บ”

ยังไงเฟิ่งเหยียนเฉินก็เป็นจอหงวนฝ่ายบู๊[1] มีความสามารถไม่ด้อย เพื่อการประลองในวันนี้ กุ้ยเฟยต้องเตรียมการอย่างเพียบพร้อม

และเป็นเพราะนางประมาท ไม่ได้คำนึงถึงด้านนอกวัง

ในขณะเดียวกันก็ประเมินแผนการของกุ้ยเฟยต่ำไป

หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาว่า

“เอาหน้ากากมาให้ข้า ข้าหาคนประลองแทนเจ้า”

ได้ยินคำพูดเช่นนี้ เฟิ่งเหยียนเฉินชักสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที

“ไม่ได้ แบบนี้คือเป็นการโกง”

ต่อให้เขาไม่ได้เรื่องแค่ไหน ก็จะเอาชนะด้วยวิธีต่ำทรามแบบนี้ไม่ได้

เฟิ่งจิ่วเหยียนจ้องมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสงบเคร่งขรึมว่า

“โอกาสมีเพียงครั้งเดียว จะเอา หรือไม่เอา”

เฟิ่งเหยียนเฉินคอแหบแห้ง

“เจ้าสืบรู้ความจริงของเรื่องนั้นในตอนนั้นได้แล้ว จริงๆ หรือ?”

แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนแน่วแน่ พร้อมพูดตอบว่า

“ใช่”

เฟิ่งเหยียนเฉินถามนางย้ำอีกครั้งว่า

“ขอเพียงข้าคว้าโอกาสครั้งนี้ไว้ ความจริงก็จะเปิดเผยต่อสาธารณะ ข้าก็จะสามารถทวงคืนความยุติธรรมให้กับคนที่ตายไปอย่างไม่ได้รับความยุติธรรม ใช่หรือไม่?”

สายตาของเขา ราวกระจกที่จะแตกสลาย

เขาจับจ้องมองดูเฟิ่งจิ่วเหยียน มือทั้งคู่กำหมัดไว้แน่น

เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยว่า

“ใช่”

นางไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้

แต่ความมุ่งมั่นที่ถ่ายทอดออกมาทางดวงตาของนาง คือสิ่งที่เฟิ่งเหยียนเฉินต้องการ

ชั่วพริบตาสั้นๆ เฟิ่งเหยียนเฉินเหมือนได้ถอดสัมภาระที่มองไม่เห็นทั้งหมดออก

มือทั้งคู่ของเขากุมศีรษะ วางข้อศอกไว้บนเข่า ก้มศีรษะลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

เขาไม่ยินดีทำการโกง

แต่อยู่ต่อหน้าสิ่งที่สำคัญกว่าเกียรติของตนเองนั้นจะมีความหมายใด?

เขาจะทรุดลงอย่างไม่มีวันฟื้นขึ้นมา ไม่ได้แล้ว

เพื่อเวยเฉียง เพื่อตระกูลเฟิ่ง และก็เพื่อพี่น้องพวกสหายที่ตายอย่างอนาถในตอนนั้น ตลอดจนความจริง

ต่อให้ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล เขาจะต้องคว้าโอกาสครั้งนี้ไว้!

ไม่นาน เฟิ่งเหยียนเฉินเงยศีรษะขึ้นมา แววตาเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เต็มเปี่ยมไปด้วยความเข้มแข็ง

“จะต้องชนะให้ได้”

ต๊อก ต๊อก ต๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

กุ้ยเฟยส่งคนมาเร่งเร้าแล้ว

“คุณชายเฟิ่ง ท่านดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง? ให้หมอหลวงตรวจอาการของท่านดูไหม?”

ท่าทีเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็น

คงเป็นเพราะกุ้ยเฟยรอไม่ไหวแล้ว

เฟิ่งเหยียนเฉินพูดกับคนที่อยู่ข้างนอกว่า “ดีขึ้นมากแล้ว”

“งั้นขอคุณชายเฟิ่ง เตรียมพร้อมสำหรับการประลองรอบต่อไป อย่ารอช้าอีก”

หลังจากคนไปแล้ว เฟิ่งเหยียนเฉินอดสงสัยไม่ได้

ฮองเฮาพูดว่าจะหาคนประลองแทนเขา นางจะไปหาใคร? ใครมีความสามารถเอาชนะขวยโต่วได้?

……

“ที่แท้แม้แต่แม่ทัพน้อยเมิ่ง ก็พ่ายแพ้อยู่ภายใต้เอื้อมมือของขวยโต่ว แล้วใครจะสามารถเอาชนะเขาได้!”

“ใช่ เทียบไม่ได้เลย”

“ข้าก็คิดว่าเมิ่งสิงโจวป่วยได้อย่างไร ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”

“เมิ่งสิงโจว เป็นถึงขุนพลอันดับหนึ่งของค่ายเป่ยต้า เขาต่อสู้ไม่ไหว คนอื่นยิ่งไม่ต้องคิดเลย ยอมแพ้เสียตั้งแต่แรกเถอะ”

หูเอ๋อร์ต๋าพูดขึ้นมาอย่างโอหัง

“ฮ่องเต้ฉี แค่การประลองต่อสู้ ไม่จำเป็นต้องจริงจังขนาดนั้น ไม่งั้นก็พอแค่นี้ดีไหม? ยังไงแคว้นของท่านก็ดูเหมือนไม่มีคนสามารถต่อสู้ได้แล้ว”

บนใบหน้าหล่อเหลาของเซียวอวี้ แสดงออกถึงความขุ่นเคือง

ถึงแม้ขุนศึกที่สามารถต่อสู้ได้ล้วนอยู่ชายแดน แต่พวกขุนพลที่อยู่ในราชสำนักก็ไม่ด้อย กลับไม่มีใครสามารถเอาชนะขวยโต่วได้!

กุ้ยเฟยทำเป็นพูดเสนอขึ้นมาว่า

“ฝ่าบาท คุณชายใหญ่ของตระกูลเฟิ่ง ยังไม่ขึ้นประลอง”

ต่อให้ยอมแพ้ ก็ต้องรอให้เฟิ่งเหยียนเฉินได้ต่อสู้ก่อน

นางจะทำให้เฟิ่งเวยเฉียง นังสารเลวคนนั้นได้เห็น พี่ชายใหญ่คนดีของตนเอง ถูกทำร้ายจนหายใจรวยริน!

ตูม!

บนเวทีประลอง ขุนพลคนสุดท้ายล้มลง

ขวยโต่วกัดฟัน พร้อมตะโกนพูดขึ้นมาว่า

“ไปตาย...”

หมัดมหึมาของเขาเหวี่ยงออกไป พุ่งไปยังหัวสมองของขุนพล

หมัดนี้กระแทกลงไป เกรงว่าต้องหัวแตกเลือดไหล สมองกระทบกระเทือน...

ทุกคนล้วนเห็นใจจนไม่กล้ามอง

แต่ในขณะที่หมัดกำลังจะโดนขุนพลคนนั้น ก็มีคนหนึ่งสวมหน้ากากทาสคุนหลุน กระโดดลอยขึ้นมาบนเวทีประลอง ต้านรับหมัดอันดุเดือดนั้นไว้...

“ใครว่าแคว้นหนานฉีไม่มีคนสามารถต่อสู้”

----------------------------------------------

จอหงวนฝ่ายบู๊[1] คนที่ใช้ความสามารถทางการรบ สอบเข้าราชการได้อันดับที่หนึ่ง ของประเทศ