แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 112

ทุกคนล้วนหันไปมองดูบนเวทีประลองนั้น ภาพดุเดือดรุนแรงที่คาดคิดไว้ ไม่ได้เกิดขึ้น มีคนต้านทานไว้แล้ว!?

แต่ คนนั้นคือใคร?

กลุ่มคนที่มองดูอยู่ มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาว่า

“เหมือนจะเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลเฟิ่ง!”

จากนั้นก็มีคนพูดขึ้นมาอีกว่า “ใช่ น่าจะเป็นเขา! สวมหน้ากาก!”

นอกจากคุณชายสองท่านของตระกูลเฟิ่ง เหล่าขุนพลที่ขึ้นมาประลองเป็นการชั่วคราวในช่วงกลาง พวกเขาล้วนเพียงสวมหน้ากากอย่างเร่งรีบ ไม่ได้ผูกอุปกรณ์ป้องกัน

ดังนั้นแม้ว่าจะอยู่ห่างไกล มองเห็นไม่ชัดเจน ก็สามารถมองผ่านข้อศอก อุปกรณ์ป้องกันที่มีสีสัน ยืนยันสถานะ

“สามารถต้านทานหมัดนั้นของขวยโต่วไว้ได้ น่าทึ่งอย่างมาก!”

หูเอ๋อร์ต๋าได้ยินเช่นนี้ ก็พ่นลมหายใจเย็นออกมา

รับไว้ได้หมัดเดียวเท่านั้นเอง

ขวยโต่วยังมีอีกหลายหมัดรออยู่!

บนเวทีประลอง

ขวยโต่วชักหมัดนั้นกลับคืน ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว แววตาจับจ้องมองคู่ต่อสู้ที่ปรากฎตัวมาอย่างกะทันหัน

บุคลิกบนตัวคนนี้ ไม่เหมือนกับพวกคนก่อนหน้านี้

แต่...ขอเพียงไม่ใช่เมิ่งสิงโจว เขาก็จะไม่มีทางแพ้!

“มา!” ขวยโต่วแกว่งแขน พร้อมพูดขึ้นมาว่า “มาสิ ต่อยตรงนี้!”

ทุกคนล้วนคิดว่าคนที่สวมหน้ากากทาสคุนหลุนคนนี้ คือเฟิ่งเหยียนเฉิน

ความจริงแล้ว คือเฟิ่งจิ่วเหยียนปลอมตัวมา

หน้ากากที่เดิมกุ้ยเฟยคิดอยากใช้ทำร้ายพี่น้องตระกูลเฟิ่ง กลับกลายเป็นสิ่งที่นางใช้ปลอมตัว ไม่ต้องเสียเวลาปลอมตัวอย่างประณีต

การทำศึกกับรัฐเหลียง เฟิ่งจิ่วเหยียนเคยต่อสู้กับขวยโต่วมาก่อน

นางรู้กระบวนท่าการต่อสู้ของขวยโต่วเป็นอย่างดี

แต่ตอนนี้ นางต้องจัดการปัญหาอย่างหนึ่งก่อน

บนเวทียังมีขุนพลคนหนึ่ง

นางหันหลังให้กับขุนพลคนนั้น ตั้งแต่ดัดเสียงทุ้มต่ำ พร้อมพูดขึ้นมาว่า

“ลงไป”

ขุนพลคนนั้นหมดแรงตั้งแต่แรกแล้ว เพื่อเกียรติของแคว้นหนานฉี จึงอดทนไว้

ตอนนี้มีคนมาแทนแล้ว เขาก็สามารถลงเวทีไปได้อย่างวางใจ

แต่เขาก็อดเป็นกังวลไม่ได้

ก่อนหน้านี้ พวกเขาสามขุนพลรวมกัน ยังไม่สามารถเอาชนะขวยโต่วได้

เฟิ่งเหยียนเฉินเพียงลำพัง จะสามารถทำได้หรือ?

……

แววตากุ้ยเฟยเหมือนดั่งยาพิษ ลอบกัดฟันแน่น จับจ้องมองดูทางด้านเวทีประลอง

เฟิ่งเหยียนเฉินยังกล้าขึ้นมาจริงๆ

ดีอย่างมาก

เดี๋ยวคอยดูว่าเขาจะตายยังไง!

นี่เป็นการประลองรอบที่สี่แล้ว

สามรอบก่อนหน้านี้ แคว้นหนานฉีล้วนพ่ายแพ้

หากยังพ่ายแพ้ต่อไปก็จะดูแย่อย่างมาก

เหล่าขุนนางแคว้นหนานฉี พูดบ่นพึมพำขึ้นมา

“เฟิ่งเหยียนเฉิน สามารถทำได้หรือ?”

หมัดนั้นก่อให้เกิดกระแสลมพัด

เส้นไรผมของเฟิ่งจิ่วเหยียน ปลิวไหวไปตามกระแสลมอันปั่นป่วน

นางล่าถอยอีกครั้ง แล้วเคลื่อนไปทางซ้าย

ขวยโต่วจะไล่ตามนาง ก็ต้องก้าวเท้าขวา แต่จะต้องควบคุมความเร็ว ทันทีที่ยกขาขวา น้ำหนักที่เดิมกดบนขาซ้ายไม่ได้รับการรองรับใด กลับไปกดบนขาขวาทันที

เป็นแบบนี้หลายรอบ ขวยโต่วกำลังถูกหมุนรอบอยู่ตลอด

ต่อยไม่โดนคน เขาขุ่นเคืองอย่างมาก

“ขี้ขลาด มาสิ!” เขาตะโกนอย่างโกรธจัด หมัดพลาดกระแทกบนเสาไม้ จนเสาไม้แตกหัก

ผู้คนที่มองดูอยู่ พรวดลุกขึ้นไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว อยากที่จะมองดูอย่างชัดเจน

“เกิดอะไรขึ้น? เฟิ่งเหยียนเฉินไม่ถูกต่อย?”

“ดูเหมือนว่า ทั้งสองคนเดินวนอยู่ตลอด”

“ไม่ เฟิ่งเหยียนเฉินกำลังพาขวยโต่วหมุนวน!”

ขุนพลสามคนก่อนหน้านี้ ไม่ได้กลับไปยังพื้นที่ผู้ชม แต่ยืนอยู่ข้างล่างเวที มองเห็นชัดเจนกว่าคนอื่น

“เฟิ่งเหยียนเฉินฉลาดมาก ไม่ได้จู่โจมอย่างซึ่งหน้า เลือกวิธีการป้องกันหลบเลี่ยง เขาคิดอยากทำลายกำลังกายของขวยโต่วหรือ?”

“ใช่ว่านี่จะไม่ใช่วิธีที่ดีอย่างหนึ่ง ขวยโต่วแข่งขันมาสามรอบแล้ว น่าจะเหนื่อยแล้ว!”

ทันใดนั้น แม่ทัพเฉินพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นว่า

“ดูเร็ว! ขวยโต่วผิดปกติ ร่างกายของเขาค่อนข้างเสียสมดุลอยู่บ้าง!”

อีกสองคนก็เห็น พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ขวยโต่วเหนื่อยแล้วหรือ?”

“เดี๋ยวก่อน! เหมือนข้าก็เข้าใจแล้ว เฟิ่งเหยียนเฉินไม่ใช่คิดอยากทำให้เขาเหนื่อย แต่คิดอยาก...”

“เขาคิดจะทำอะไร?” อีกสองคนเร่งเร้าถามขึ้นมาพร้อมกัน