แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 118

เฟิ่งเหยียนเฉินร้องทุกข์ขอความเป็นธรรมในตอนนี้ ทำเอาทุกคนตกใจ

คดีเมื่อสองปีก่อน เขานำกลับมาพูดในตอนนี้? ผ่านไปตั้งนานขนาดนั้นแล้ว ยังจะสืบชัดเจนได้อย่างไร?

เซวียฉือพูดโต้เถียงขึ้นมาทันทีว่า

“คุณชายใหญ่เฟิ่ง เจ้ามีความคับข้องใจอะไร ก็ควรไปร้องทุกข์ที่ศาลต้าหลี่ ตอนนี้มาร้องทุกข์ต่อหน้าพระพักตร์ คนไม่รู้จะคิดว่ากฎหมายแคว้นหนานฉีเราไม่เข้มงวด!”

คนบ้าคนนี้! เขาคิดอยากทำอะไร?

นายท่านเฟิ่งก็คิดไม่ถึงว่าเฟิ่งเหยียนเฉินจะทำเช่นนี้

เขารีบลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ฝ่าบาท บุตรชายของกระหม่อมไม่มี...”

เฟิ่งเหยียนเฉินพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ว่า

“เมื่อสองปีก่อน กระหม่อมได้รับมอบหมายให้นำส่งอาหารบรรเทาสาธารณภัย เดินทางผ่านโป๋โจว ถูกกลุ่มโจรซุ่มโจมตี...”

เซวียฉือกระโดดออกมาทันที พร้อมพูดขึ้นมาอย่างขุ่นเคืองว่า

“เฟิ่งเหยียนเฉิน ยังกล้าพูดถึงเรื่องนั้นอีก!

“ไม่ใช่เพราะเจ้าคาดการณ์ผิด มุ่งมั่นที่จะเดินเส้นทางนั้น พวกพี่น้องก็จะไม่ต้องตาย!”

เขาชิงพูดโจมตีขึ้นมาก่อน บ่งชี้ว่าเป็นความผิดของเฟิ่งเหยียนเฉิน

เหล่าขุนนางหวนคิดถึงเรื่องนี้ ต่างก็พูดวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมา

“ที่แท้ก็เป็นเรื่องนั้น สรุปจบคดีไปนานแล้วไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ยังจะพูดขึ้นมาอีกทำไม?”

“เฟิ่งเหยียนเฉินทำงานบกพร่อง ควรได้รับการลงโทษ เขายังจะมีอะไรไม่พอใจอีก?”

“หรือเรื่องนี้ยังมีอะไรซ่อนอยู่?”

เซียวอวี้มองดูเฟิ่งเหยียนเฉินด้วยสายตาเฉียบเย็น

“พูดต่อ เจ้าได้รับความอยุติธรรมอะไร”

เฟิ่งเหยียนเฉินพูดขึ้นมาว่า

“ข้าน้อยไม่ได้คาดการณ์ผิดพลาด แต่ถูกคนหักหลัง”

เหล่าขุนนางต่างมองหน้ากัน

มีเรื่องแอบแฝงจริงๆ ด้วย?

ทว่าใครเป็นคนหักหลังเฟิ่งเหยียนเฉิน?

นั่นเป็นอาหารเพื่อบรรเทาสาธารณภัย ใครกันที่จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนี้

เฟิ่งเหยียนเฉินยื่นมือชี้

“คนที่หักหลังข้าก็คือพลทหารคนปัจจุบัน เซวียฉือ!”

เซวียฉือสะดุ้งสั่นเทา จากนั้นก็ยืนต่อหน้าพระพักตร์ พร้อมพูดโต้เถียงว่า

“ฝ่าบาท กระหม่อมถูกใส่ร้าย!

“กระหม่อมไม่เคยกระทำเรื่องเช่นนี้!

“ไม่รู้ว่าทำไมคุณชายใหญ่เฟิ่งถึงใส่ร้ายกระหม่อม...”

เซียวอวี้ไม่ได้เชื่อคำพูดเฟิ่งเหยียนเฉินฝ่ายเดียว พร้อมถามขึ้นมาว่า

“มีหลักฐานไหม”

เฟิ่งเหยียนเฉินพยักหน้าอย่างหนักแน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “มี พ่ะย่ะค่ะ”

เซวียฉือเงยศีรษะขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อ

มีอะไร?

เฟิ่งเหยียนเฉินยับยั้งอารมณ์ไว้ พร้อมกัดฟันพูดขึ้นมาอย่างชัดเจนว่า

“ฝ่าบาท ตอนนั้นเซวียฉือเป็นลูกน้องของข้าน้อย เดิมก็อยู่ในรายชื่อผู้นำส่งอาหารบรรเทาสาธารณภัย แต่ก่อนออกเดินทางสองวัน เขาอ้างว่าแม่ของเขาป่วยหนัก ต้องกลับบ้านไปดูแล จึงไม่ได้ออกเดินทางร่วมกับพวกเรา นัดกันไว้ว่าจะไปเจอกันที่โป๋โจว

“โป๋โจวมีกลุ่มโจรกำลังอาละวาด ลักษณะพื้นภูมิเต็มไปด้วยภยันตราย ข้าน้อยวางแผนเตรียมเส้นทางลับไว้ตั้งแต่แรกแล้ว มีเพียงคนที่ร่วมขนส่งของเท่านั้นที่รู้

“เซวียฉือก็เป็นหนึ่งในนั้น

“หลังจากถูกโจรซุ่มโจมตี คนที่รอดชีวิตและรู้เส้นทางลับ มีเพียงข้าน้อยกับเซวียฉือ

“ภายหลังเซวียฉือมีความดีความชอบเพราะตามหาเจออาหารสิ่งบรรเทาทุกข์พบ ถูกเลื่อนตำแหน่งให้เป็นพลทหาร

“ลูกน้องคนหนึ่งของเซวียฉือ เคยได้ยินการสนทนาของเขากับผู้ตรวจสอบ ในระหว่างการสนทนา เซวียฉือได้พูดถึงเรื่องในตอนนั้น”

สักครู่หนึ่ง พยานคนถูกพามายังท้องพระโรง

เขาเล่าความจริงในสิ่งที่ตนเองได้ยินออกมาว่า

“ข้าน้อยได้ยินมาจริง พลทหารเซวียพูดว่า เขาเอาความลับเส้นทางเดินบอกให้กับผู้ตรวจสอบใต้เท้าวัง...”

เซวียฉือพูดแทรกขึ้นมาทันที พร้อมโต้เถียงขึ้นมาว่า

“ฮองเฮา เฟิ่งเหยียนเฉินเป็นพี่ชายของท่าน ท่านปกป้องเขาก็เป็นเรื่องปกติ แต่ก็จะมาใส่ร้ายข้าน้อยด้วยเหตุนี้ไม่ได้!”

น่าขำ!

หาใครซักคนมาชี้ตัวเขา ก็สามารถกำหนดโทษได้หรือ?

ฮองเฮาคนนี้ ก็ช่างไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนกับเฟิ่งเหยียนเฉิน!

ผู้ตรวจสอบที่ถูกพูดถึงก็เดินออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า

“ฝ่าบาท กระหม่อมกับเซวียฉือไปมาหาสู่กันน้อยครั้งมาก ยิ่งไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงเรื่องนั้น”

กุ้ยเฟยจับจ้องมองเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยสายตาเยือกเย็น

นังสารเลว คิดจะทำอะไรอีก?

หรือนางคิดอยากพลิกคดีให้กับเฟิ่งเหยียนเฉิน?

ฝันไปเถอะ!

เซียวอวี้ก็คิดว่า พยานคนหนึ่งเช่นนี้ ไร้สาระเกินไป

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองข้ามทุกคน พร้อมพูดตอบไปว่า

“นอกจากพยานคนแล้ว พี่ชายยังเจอจดหมายที่เซวียฉือกับผู้ตรวจสอบติดต่อหากัน”

เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ เซวียฉือกับผู้ตรวจสอบคนนั้นล้วนตกใจ

จดหมายอะไรกัน? ไปอยู่ในมือเฟิ่งเหยียนเฉินได้อย่างไร? !