แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 127

เฟิ่งหมิงเซวียนถูกนำตัวไปขังในคุกหลวง ทั้งยังถูกห้ามสอบจอหงวน และห้ามเข้ารับตำแหน่งราชการ ไม่ต่างอะไรกับการพรากชีวิตของอี๋เหนียงหลินไปครึ่ง

นางคุกเข่าร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าฮูหยินเฟิ่ง ไร้ซึ่งคราบคนยโสโอหังเหมือนในยามปกติ

“ฮูหยิน ท่านต้องช่วยหมิงเซวียนด้วยนะ!

“พวกเราหมดสิ้นหนทางแล้ว หากท่านเข้าวังไปขอร้องฮองเฮา ไม่แน่ฝ่าบาทอาจจะเห็นแก่นางยอมลดโทษลง...ฮูหยิน ข้าขอร้องท่านล่ะ!”

ฮูหยินเฟิ่งใจอ่อน แต่ก็รู้ตัวดี

คดีนี้ข้องเกี่ยวกับขุนนางในราชสำนัก ฮองเฮาอยากจะเลี่ยงแทบไม่ทัน แล้วจะให้ไปหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวได้อย่างไร?

“อี๋เหนียงหลิน เจ้าลุกขึ้นมาพูดกันดี ๆ เถอะ

“เรื่องในครั้งนี้ หมิงเซวียนกระทำผิดลงไปจริง ๆ

“ฮองเฮาจะบิดเบือนกฎหมายเพราะเรื่องส่วนตัวได้อย่างไร?

“สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ มีเพียงให้คนไปส่งข้าวส่งน้ำที่คุกหลวง เพื่อให้หมิงเซวียนลำบากน้อยลง”

อี๋เหนียงหลินฟังแล้ว พลันคิดว่านางไม่เข้าใจความรู้สึกของตนเอง

เพราะไม่ใช่ลูกแท้ ๆ จึงได้กล่าวถ้อยคำเฉยชาเช่นนี้ออกมา

บุตรชายของนางได้กลับไปอยู่ตำแหน่งเดิม ซ้ำยังได้รางวัลทองหมื่นตำลึง แล้วจะมาสนใจหมิงเซวียนไปเพื่ออะไร

คงอยากให้หมิงเซวียนตายในคุกล่ะสิไม่ว่า!

อี๋เหนียงหลินกลับไปที่อุทยานอี๋ชิง ในสภาพน้ำตาไหลอาบหน้า

“ลูกแม่ ชีวิตเจ้าช่างขมขื่นเหลือเกิน…แม่ช่างไร้ประโยชน์ ที่ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้…”

ด้านฮูหยินเฟิ่งที่จิตใจดีมีเมตตา ก็มิอาจทนมองเฟิ่งหมิงเซวียนหมดอนาคตได้

เดิมนางอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮา พอนายท่านเฟิ่งรู้เข้า ก็ดุด่าอย่างขุ่นเคือง

“ใจดีไม่เข้าเรื่อง! เจ้าไปตอนนี้ก็มีแต่จะสร้างความวุ่นวายเพิ่ม!

“แม้แต่ฮองเฮายังพลอยเดือดร้อนโดนกักบริเวณไปด้วย

“เราช่วยหมิงเซวียนไม่ได้แน่ ไม่ว่าใครก็ช่วยเขาไม่ได้! ตราบใดที่เหยียนเฉินกับฮองเฮายังไม่เป็นอะไร ตระกูลเฟิ่งก็ยังมีเกียรติเสมอ!”

หากเขารู้ตั้งแต่แรกว่าเฟิ่งหมิงเซวียนซื้อตำแหน่ง ต้องห้ามเป็นแน่

ไอ้ลูกทรพีนั่น ไม่เคยทำให้เขาสบายใจเลย

เขาจะถือเสียว่าไม่เคยมีบุตรชายผู้นี้ก็แล้วกัน!

ฮูหยินเฟิ่งกังวลใจอย่างมาก

“เหตุใดฮองเฮาถึงถูกกักบริเวณล่ะ หมิงเซวียนเป็นผู้ทำผิด นางไม่รู้เรื่องอะไรดัวยซ้ำ!”

นายท่านเฟิ่งมีน้ำโหขึ้นทันทีเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

“ก็เพราะว่านางไร้ประโยชน์น่ะซิ หากนางได้รับความโปรดปรานเฉกเช่นกุ้ยเฟย ไฉนจะช่วยน้องชายตัวเองไม่ได้ ซ้ำยังเดือดร้อนถูกลงโทษไปด้วยเช่นนี้

“คราวก่อนที่ให้เจ้านำยาบำรุงครรภ์ไปให้นาง ก็เสียของเปล่า ๆ!”

……

ภายในคุกหลวง

เฟิ่งหมิงเซวียนถูกเลี้ยงดูแบบตามใจ ไม่เคยต้องมาถูกทรมานเช่นนี้

เขาถูกขังไว้พร้อมกับชายฉกรรจ์ตัวใหญ่กลุ่มหนึ่ง ต้องไปขดตัวอยู่มุมหนึ่งอย่างหวาดหวั่น หมดมาดคนจองหองอวดดีในยามปกติ

ถึงจะเป็นเช่นนี้ เขาก็ยังถูกคนกลุ่มนั้นคอยกลั่นแกล้งรังแก

เดิมทีเขาก็ถูกขวยโต่วทำร้ายจนมีบาดแผลเต็มตัว ตอนนี้ยิ่งสาหัส ร้องโอดโอยอย่างน่าอนาถ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่…พี่หญิง ใครก็ได้ มาช่วยข้าที…”

เพื่อนร่วมคุกตะคอกด่า “นี่! ไอ้อ้วน! หุบปากไปซะ! อยากโดนต่อยอีกใช่ไหม!”

เฟิ่งหมิงเซวียนเบะปาก น้ำตาไหลพรากออกมา

นี่พวกเขาด่าว่าเขาเป็นไอ้อ้วนอย่างนั้นหรือ

ท่านแม่บอกเขาเองแท้ ๆ ว่าเขาแค่สมบูรณ์

เมื่อเห็นหมัดที่กำลังลอยเข้ามา เขาก็รีบกุมหัวไว้ ขอร้องอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

อุตส่าห์มอบโอกาสให้ฮองเฮา แต่ฮองเฮากลับรักษาไว้ไม่ได้

“ไทเฮาเพคะ กุ้ยเฟยได้ถือครองตราประทับทองอีกแล้ว ฝ่าบาทหลงนางจนไร้ขอบเขตจริง นางเสียโฉมขนาดนั้น ก็ยังโปรดปรานนางเหมือนนางไม่เคยทำผิดพลาด”

ไทเฮามีสีหน้าเคร่งขรึม

“ฮ่องเต้ทำเกินไปจริง ๆ ครั้งนี้ฮองเฮามิผิดอันใด ข้าว่า เขาต้องจงใจทำอย่างนี้ เพื่อนำตราประทับทองกลับมาให้ยอดดวงใจของเขาแน่ ๆ!”

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ผู้นั้น มีดีตรงไหนกันแน่ ถึงทำให้ฝ่าบาทลุ่มหลงจนแยกแยะถูกผิดไม่ได้เช่นนี้

กุ้ยหมัวมัวลองเสนอแนะ

“ไทเฮา เกรงว่าฝั่งฮองเฮาคงสร้างคลื่นลูกใหญ่ไม่ได้แล้วเพคะ”

ไทเฮาก็ครุ่นคิดเช่นกัน

ลำพังฮองเฮา ให้เอาชนะหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ไม่ได้จริง ๆ

นางคงต้องเปลี่ยนคนสนับสนุนแล้ว

……

กลางดึก

ณ ตำหนักหย่งเหอ

เฟิ่งจิ่วเหยียนได้รับจดหมายจากนกพิราบของอู๋ไป๋

‘เต่าติดร่างแห ป้อนเหยื่อเรียบร้อย’

เต่า โบราณเรียกว่าราชาตะพาบ ใช้เปรียบเปรยพระราชา นั่นคือฮ่องเต้ทรราชนั่นเอง

เซียวอวี้กำลังตรวจสอบเรื่องที่กุ้ยเฟยร่วมมือกับราชทูต ตามแผนที่นางวางไว้ ส่วนอู๋ไป๋ก็แอบให้เบาะแสอย่างลับ ๆ

เมื่อเห็นสารลับนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็วางใจ

นางจดจ้องเปลวเทียนที่วูบไหว นัยน์ตาเยือกเย็น

เรื่องจัดการกุ้ยเฟย จะเริ่มขึ้นในสองวันนี้…