แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 129

หลังจากบ่ายลมพัดแรงโหมกระหน่ำ เมฆครึ้มดำรวมตัวกันบนอากาศในบริเวณตำหนักหลิงเซียว พลอยทำให้คนรู้สึกอึดอัด หายใจไม่ทั่วท้อง

กุ้ยเฟยปวดหัวอย่างรุนแรง กลับไม่มียาบรรเทาความเจ็บปวดนี้

นางนอนบนเตียง ร้องโอดโอยไม่หยุด

ดีที่ไม่นานนัก นางก็ไม่ปวดหัวแล้ว แต่กลับแน่นหน้าอกอย่างไม่มีสาเหตุ ทรมานอย่างยิ่ง

นางไม่มีอารมณ์รับชมการแสดงของคณะงิ้วอีกต่อไป

แต่เหล่าข้าหลวงกลับรับชมอย่างใจจดใจจ่อ

เจ้านายได้รับความโปรดปราน เหล่าคนรับใช้ก็สุขสบาย

ณ ตำหนักหย่งเหอ ซุนหมัวมัวเริ่มพร่ำบ่นอีก

“คนในตำหนักหลิงเซียวกำลังดูการแสดงงิ้ว แต่เรากลับต้องมาปัดกวาดเช็ดถูอยู่ที่นี่ พูดออกไป ผู้ใดจะเชื่อว่าพวกเราคือข้ารับใช้ในตำหนักของฮองเฮา?”

ไม่เพียงแค่ตำหนักหย่งเหอ เหล่านางสนมและคนรับใช้ของแต่ละตำหนัก ต่างก็อิจฉาตำหนักหลิงเซียวกันทั้งนั้น

หนิงเฟยมานั่งเล่นพูดคุยกับเสียนเฟย

“ท่านพี่เสียนเฟย คนเรานี่วาสนาต่างกันเหลือเกิน ข้าไม่เป็นอะไร แต่ท่านพี่กับกุ้ยเฟย ต่างก็คล้ายคลึงกับหรงเฟย ไฉนไม่เห็นฝ่าบาทโปรดปรานเจ้าเช่นนั้นบ้างล่ะ?”

เสียนเฟยไม่คิดเช่นนั้น

“ฝ่าบาทจะทรงโปรดปรานใคร ก็ขึ้นอยู่กับความพอใจของฝ่าบาท”

หนิงเฟยยิ้มเยาะออกมา

“นั่นสินะ ก็เหมือนฮองเฮา ฝ่าบาททรงมิโปรดปราน แม้นจะเคยมอบความเมตตาให้แล้วหนึ่งหน แต่ก็ยังไม่ชอบนางอยู่ดี หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่ฮ่องเต้องค์ก่อน เกรงว่าฝ่าบาทคงโยนนางทิ้งไปที่ตำหนักเย็นนานแล้ว”

เสียนเฟยไม่ได้ต่อบทสนทนา เมื่อเห็นเมฆดำทะมึน พลันรู้สึกใจไม่ดี

……

ตกค่ำ หลิวซื่อเหลียงมาที่ตำหนักหลิงเซียวเพื่อแจ้งเรื่องบางอย่าง

“กุ้ยเฟย ฝ่าบาททรงเรียกท่านไปเข้าเฝ้าที่ห้องทรงพระอักษรพ่ะย่ะค่ะ”

ชุนเหอพูดยิ้ม ๆ

“พระนาง ฝ่าบาทต้องคิดถึงท่านแน่เลยเพคะ! ทรงเรียกสาวงามไปคลอเคลียข้างกายขณะท่องตำราเป็นแน่!”

กุ้ยเฟยดีใจเป็นอย่างมาก เลือกปิ่นปักผมหยกขาวจี้ทอง และใช้ผงแป้งทาลงบนหน้าอย่างหนา เพื่อปกปิดรอยแผลเป็น

นางจัดการตัวเองเสร็จ ก็นั่งเกี้ยวไปยังห้องทรงพระอักษร

ทว่า หลังจากเข้าไป กลับเห็นฮองเฮาอยู่ด้วย

นางไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ฝ่าบาทเรียกนางมาแล้ว ยังจะเรียกฮองเฮามาอีกทำไม?

กุ้ยเฟยอาศัยความโปรดปรานที่ฝ่าบาทมีให้ ไม่ทำความเคารพฮองเฮา วิ่งเข้าไปหาบุรุษหลังโต๊ะทรงงานแทน

“ฝ่าบาท…”

เซียวอวี้มองมาที่นางด้วยสายตาเยือกเย็น

“คุกเข่าลง!”

กุ้ยเฟยตกใจจนตัวสั่น จากนั้นก็คุกเข่าลงแต่โดยดี

“ฝ่าบาท หม่อมฉันทำอะไรผิดไปหรือเพคะ?” นางไม่เข้าใจ