แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 132

คนในตำหนักหลิงเซียวต่างหวาดกลัว

นางข้าหลวงหลายคนมาล้อมวงถกเถียงพูดคุยกันด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“พระนางกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิมไม่ได้แล้วจริง ๆ หรือ?”

“ดูท่าจะจริง! เมื่อครู่พี่ชุนเหอกลับมาคนเดียว ได้ยินว่าพระนางถูกส่งไปตำหนักชิงซวีโดยไม่ให้นำสิ่งใดติดตัวไปด้วยเลย!”

ในขณะเดียวกัน ณ ตำหนักชิงซวี

หลังจากหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ถูกนำตัวมาส่ง ก็มีข้าหลวงมาคอยปรนนิบัติ ทว่าล้วนไม่ใช่คนที่นางเรียกใช้อยู่เป็นประจำ แม้แต่ชุนเหอก็ไม่อยู่ที่นี่!

การที่คนอื่นไม่อาจติดตามนางมาที่ตำหนักชิงซวีได้นั้นเป็นเรื่องปกติ ทว่าชุนเหอเป็นสาวใช้ข้างกายของนาง มีความสัมพันธ์นายบ่าวกับนางอย่างเหนียวแน่น!

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันที

ฝ่าบาททรงพิโรธนางแล้วจริง ๆ ทรงส่งคนข้างกายนางทั้งหมดให้แยกย้ายกันไป ทิ้งให้นางอยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยว ไร้คนให้ใช้งาน...

เมื่อตระหนักได้ถึงความรุนแรงของบทลงโทษในครั้งนี้ หลิงเยี่ยนเอ๋อร์สะบัดศีรษะ พุ่งตรงไปข้างประตูพร้อมตะโกนเสียงดัง

“ข้าต้องการเข้าเฝ้าฝ่าบาท!

“ฝ่าบาท! หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วเพคะ”

ผ่านไปไม่นาน เสียงของนางก็แหบแห้ง

แต่นางก็ยังไม่ยอมแพ้ นางพยายามฝ่าออกไปท่ามกลางสายฝน คิดจะไปที่ห้องทรงพระอักษรอยู่หลายครา

เหล่าองครักษ์ต่างขวางนางเอาไว้

“กุ้ยเหริน ฝ่าบาทมีพระบัญชา หากไม่ได้ทรงเรียกให้เข้าเฝ้า ท่านไม่อาจออกจากตำหนักชิงซวีได้พ่ะย่ะค่ะ ขอเชิญท่านกลับไปพักผ่อนเถิด”

หยาดน้ำฝนชะล้างแป้งชาดที่นางทาไว้บนใบหน้าจนเผยให้เห็นรอยแผลอันน่าอัปลักษณ์

นางตวาดด้วยความโกรธ “ไสหัวไป! กล้าขวางทางข้า ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”

นางจะสูญเสียความโปรดปรานถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?

ฝ่าบาทเพียงกริ้วไปชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น ขอเพียงนางยอมรับผิดแต่โดยดี เขาย่อมอภัยให้นางเป็นแน่...

เขาเข้าใจนางผิดแล้ว นางยังไม่โง่จนถึงกับบอกที่ซ่อนของเมิ่งสิงโจวให้กับทูตของแคว้นเหลียงหรอกนะ

นางรักเขามากถึงเพียงนั้น จะทำเรื่องที่ทำให้เขาเสียหายได้อย่างไรกัน?

ถึงแม้ว่าหลิงเยี่ยนเอ๋อร์จะขู่พวกเขาอย่างต่อเนื่อง ทว่าเหล่าองครักษ์ก็ยังปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด ไม่ปล่อยให้นางก้าวเท้าออกจากตำหนักชิงซวีแม้แต่ก้าวเดียว

ข่าวกุ้ยเฟยถูกลงโทษ ทำทั้งวังตกตะลึงกันถ้วนหน้า

เหล่านางสนมไม่รู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นจึงถกกันเสียงแตก

“...ฝ่าบาทยังทรงตรัสด้วยว่า ‘ไม่มีทางกลับมาโปรดนางอีก’ ดูเหมือนครั้งนี้จะเอาจริงนะ!”

“พวกเจ้าไม่สงสัยหรือไร? ที่จริงเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่? หลายวันก่อนฝ่าบาทยังร่วมบรรทมกับกุ้ยเฟยติดต่อกันตั้งหลายคืน จู่ ๆ ก็ทรงพิโรธเสียอย่างนั้น?”

“ฝนนี่ตกหนักนัก ทำให้ได้ยินเพียงคร่าว ๆ เท่านั้น ไม่รู้เพราะเหตุใดในห้องทรงพระอักษรคืนนี้ฝ่าบาทจึงทรงกริ้วเป็นอย่างยิ่ง แต่ได้ยินมาว่าฮองเฮาเองก็ทรงประทับอยู่ด้วย หรือว่าจะเกี่ยวข้องกับฮองเฮา?”

ณ ตำหนักฉือหนิง

ข่าวคราวของไทเฮาเองก็รวดเร็วมากเช่นกัน