แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 133

เหลียนซวงนำพระราชเสาวนีย์ไปยังตำหนักหลิงเซียว ชุนเหอนำกลุ่มข้าหลวงมารับ แสร้งแสดงท่าทีเคารพนบนอบ ทว่าในใจกลับตรงกันข้าม

พวกเขาส่วนใหญ่คิดว่ากุ้ยเฟยได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทอย่างลึกซึ้ง ถึงแม้จะถูกลงโทษให้ไปอยู่ตำหนักเย็น อีกไม่นานย่อมสามารถกลับมาอยู่ตำแหน่งสูงส่งเช่นเดิมได้

ฮองเฮาทำพฤติกรรมคอยซ้ำเติมเช่นนี้ ไม่เหลือทางถอยให้ตนเองเอาเสียเลย

เหลียนซวงไม่สนใจว่าพวกเขาจะคิดยังไง นางแสดงมาดอย่างที่นางข้าหลวงข้างกายฮองเฮาควรจะมี แล้วออกคำสั่ง

“ฮองเฮาทรงมีพระราชเสาวนีย์ ช่วงนี้มีคดีลักเล็กขโมยน้อยในวังอยู่บ่อยครั้ง ตำหนักหลิงเซียวเกิดเรื่องบ่อยที่สุด ทรงรับสั่งให้ย้ายพวกเจ้าทั้งหมดไปยังกรมราชทัณฑ์ ไม่อนุญาตให้พกสิ่งของใดติดตัวไปทั้งสิ้น! นอกจากนี้หากแจ้งเบาะแสจะมีรางวัลให้!”

กรมราชทัณฑ์?

นั่นเป็นที่ไต่สวนข้าหลวงที่ทำความผิดร้ายแรง!

พวกเขาทำอะไรผิดกัน?

กุ้ยเฟยเพิ่งจะถูกลงโทษไป ฮองเฮาก็ตามมาสร้างความลำบากให้กับข้ารับใช้อย่างพวกเขาเสียแล้ว ไม่มีมาดของมารดาแผ่นดินแม้แต่น้อย กลับเห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงกิ้งก่าได้ทองเท่านั้น!

เหล่าข้าหลวงต่างมองไปที่ชุนเหอ

เมื่อพระนางไม่อยู่ ชุนเหอก็เป็นใหญ่ที่สุดในตำหนักหลิงเซียวแห่งนี้

ทว่าอย่างไรก็ตาม ชุนเหอก็เป็นเพียงข้าหลวงนางหนึ่งเท่านั้น

นางก็ไม่กล้าขัดพระราชเสาวนีย์ของฮองเฮา โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่เจ้านายของตนไม่อยู่คุ้มกะลาหัวเช่นนี้ ประพฤติตัวให้อยู่ในโอวาสถึงจะดี

ชุนเหอโค้งคำนับและพยักหน้ารับเป็นคนแรก

“หม่อมฉันรับบัญชาเพคะ!”

เพียงแค่คืนเดียว ข้าหลวงทั้งตำหนักหลิงเซียวล้วนถูกนำตัวไปที่กรมราชทัณฑ์จนอัดแน่น

กรมราชทัณฑ์แออัดไปด้วยผู้คน ตำหนักหลิงเซียวกลับเงียบเหงาวังเวง

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่มีอำนาจในการเคลื่อนย้ายตำแหน่งองครักษ์ จึงอ้างเหตุผลต้องการค้นหาสิ่งของที่สูญหาย แล้วนำเหล่าองครักษ์ทั้งหมดไปกระจายอยู่นอกตำหนักหลิงเซียว

เรื่องเหล่านี้นางได้เสนอในห้องทรงพระอักษรมาก่อน เซียวอวี้อนุญาตแล้ว

ยามราตรีของวันนี้

เฟิ่งจิ่วเหยียนแทบจะนอนไม่หลับทั้งคืน

นางรีบร้อนอยากหาบันทึกนั้นให้เจอ เมื่อยามค่ำสบโอกาสไม่มีคนในตำหนักหลิงเซียว นางจึงลอบเข้าไปค้นหาที่ห้องพักของข้ารับใช้ที่จ้าวเฉียนเคยพักอยู่

น่าเสียดายที่เสียเวลาไปทั้งคืนกลับไม่ได้อะไรเลย

แต่คิดแล้วก็คงเป็นเช่นนี้ ที่จ้าวเฉียนซ่อนบันทึกไว้ก็เหมือนที่เซวียฉือแอบซ่อนจดหมาย ล้วนทำเพื่อปกป้องชีวิตตน

ของที่ล้ำค่าถึงเพียงนั้น จ้าวเฉียนไม่มีทางซ่อนไว้ให้หาได้ง่าย ๆ

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์เองก็นอนไม่หลับทั้งคืนเช่นกัน

เดิมนางเป็นถึงหวงกุ้ยเฟยและกุ้ยเฟยผู้เคยได้รับความโปรดปรานอย่างไร้ขอบเขต พำนักอยู่ในตำหนักหลิงเซียวที่หรูหราสะดวกสบายอย่างที่สุด

เครื่องใช้บนแท่นบรรทมของนางล้วนทำจากผ้าไหมจืออวิ๋นที่ให้สัมผัสอ่อนนุ่ม ด้านข้างแท่นบรรทมปูด้วยพรมเปอร์เซีย เครื่องหอมก็ใช้กลิ่นดอกแมกโนเลียและไม้กฤษณาที่มีค่าพันตำลึงทอง ยามที่นางนอน อย่างน้อยก็ต้องมีสาวใช้คอยปรนนิบัติอยู่ถึงสองคน

กลางคืนหากกระหายน้ำก็มีคนเทน้ำให้ ยามหนาวก็มีคนห่มผ้าให้ ร้อนก็มีคนคอยพัดให้...

แล้วยามนี้เล่า?

อะไรก็ไม่มี!

ตำหนักชิงซวีนี้ราวกับหลุมศพก็ไม่ปาน นางอยู่ที่นี่ ทั่วร่างล้วนติดกลิ่นเน่าฟอนเฟะ

นางแทบจะหายใจไม่ออกเสียด้วยซ้ำ...

ยามนี้หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ได้แต่เฝ้าคอยวันที่ฝ่าบาทจะหายโกรธและยอมพบนางอีกครั้ง

วันเวลาที่ตำหนักชิงซวีแห่งนี้ นางทนอยู่ต่อไปไม่ไหวแม้แต่เค่อเดียว!

......

ในห้องคุมขัง