แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 137

ห้องทรงพระอักษร

เซียวอวี้กำลังหารือกับเหล่าเสนาบดีเรื่องการเจรจาสงบศึกระหว่างสองแคว้น

“ฝ่าบาท รัฐเหลียงขอให้พวกเราจ่ายค่าชดเชยหนึ่งล้านตำลึงทอง นี่มันคือการเรียกร้องเกินเหตุ! พวกเราจะตกลงไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ!”

“แม่ทัพเฉิน หากไม่ยอมรับเงื่อนไขนี้ พวกเราต้องทำตามอีกเงื่อนไขของพวกเขา คือให้เมิ่งสิงโจวแบกหนามเพื่อขอรับโทษที่เมืองหลวงของรัฐเหลียง”

“ทำเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด! เมิ่งสิงโจวคือสุดยอดวีรบุรุษของหนานฉี จะให้เขาแบกรับความอับอายเช่นนี้ได้หรือ? ยิ่งไปกว่านั้นเขายังได้รับบาดเจ็บสาหัส!”

เมื่อมีการเอ่ยถึงเมิ่งสิงโจว สีหน้าของรุ่ยอ๋องสะท้อนความจริงจัง

เขายกมือคำนับและพูดอย่างจริงใจ

“ฝ่าบาท กระหม่อมเห็นว่ายอมจ่ายหนึ่งล้านตำลึงทอง แต่มิอาจสละแม่ทัพน้อยเมิ่งได้พ่ะย่ะค่ะ

“จุดประสงค์ของรัฐเหลียงนั้นชัดเจนมาก หากแม่ทัพน้อยเมิ่งเหยียบเข้าเขตแดนรัฐเหลียงจริง ๆ เกรงว่าจะหนีไม่พ้นความตายพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดนี้ชักจูงเหล่าเสนาบดีให้คล้อยตาม

“เงินทองเป็นของนอกกาย หากสูญเสียหนึ่งล้านตำลึงทอง ในไม่ช้าก็เร็วย่อมหาใหม่ได้ แต่ถ้าสูญเสียยอดอัจฉริยะเช่นแม่ทัพน้อยเมิ่งไป ชายแดนเหนือของหนานฉีเราจะตกอยู่ในอันตรายแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

แน่นอนว่าย่อมมีผู้คัดค้าน

“กล่าวเช่นนี้ไม่ถูกต้องนัก! ปีที่ผ่านมานั้นสถานการณ์ย่ำแย่ รายรับจากภาษีก็น้อยลงทุกปี หนึ่งล้านตำลึงทองสามารถต่อชีวิตให้ราษฎรหนานฉีได้มากขนาดไหน? ส่วนเมิ่งสิงโจวนั้น บัดนี้สงครามยุติลงแล้ว ยังจะมีสมรภูมิใดให้เมิ่งสิงโจวต้องยกทัพไปต่อสู้อีกเล่า”

“ถูกต้อง หากเขามีความภักดีจริง ๆ ก็ควรไปขอรับโทษแทนการจ่ายชดเชยหนึ่งล้านตำลึงทองได้สิ เขาควรจะแบ่งเบาความกังวลของฝ่าบาท! และถ้าเขาเก่งการต่อสู้จริง ยังต้องกลัวการถูกพวกจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จากรัฐเหลียงวางแผนตลบหลังด้วยหรือ? คิดว่าเขาจะต้องกลับมาได้อย่างปลอดภัยด้วยซ้ำ!”

“ฝ่าบาท ใต้เท้าหลี่พูดมีเหตุผลพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมอยากเสริมด้วยว่า ก่อนหน้านี้มีข่าวลือมากมายว่าเมิ่งสิงโจวทะนงในความดีความชอบ มีความทะเยอทะยานที่จะปกครองกองทัพด้วยตัวเอง พวกเราควรคว้าโอกาสนี้ไว้ หนึ่งเพื่อทดสอบความภักดีของเขาและสองเพื่อปราบความโอหังอวดดีของเขา...”

ทั้งสองฝ่ายโต้เถียงไม่รู้จบ ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลของตน

บัดนี้หว่างคิ้วและดวงตาของเซียวอวี้สะท้อนเงามืดครึ้ม

เขาตวาดเสียงดังลั่น

“หนึ่งล้านตำลึงทองก็ช่าง หรือเมิ่งสิงโจวแบกหนามขอรับโทษก็ดี เหล่านี้ล้วนเป็นข้อเรียกร้องของรัฐเหลียงฝ่ายเดียว

“เราไม่จำเป็นต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง

“การที่พวกเจ้าเถียงกันไม่จบไม่สิ้น มันก็เปล่าประโยชน์!”

ทั้งสองเงื่อนไขนี้ เซียวอวี้ตั้งใจว่าจะไม่ให้รัฐเหลียงได้แม้อย่างเดียว

เหล่าเสนาบดีก้มศีรษะลงน้อมรับผิด

เมื่อการหารือเสร็จสิ้น ตะวันก็ลาลับขอบฟ้าแล้ว

เซียวอวี้ยกมือนวดหว่างคิ้ว ประกายตายังคมกริบ

หลังจากที่เมิ่งสิงโจวได้รับบาดเจ็บสาหัส เกรงว่ารัฐเหลียงจะไม่ใฝ่หาสันติภาพแล้ว

หนานฉีต้องเตรียมพร้อมรับมือกับสงครามอีกครั้ง

“ฝ่าบาท” หลิวซื่อเหลียงพูดอย่างระมัดระวัง

เซียวอวี้ถูกขัดจังหวะความคิดจึงขมวดคิ้วมุ่น

“มีอะไร”

หลิวซื่อเหลียงค้อมหลังกราบทูล “ฮองเฮาส่งคนมาขอเบิกบันทึกราชกิจของฝ่าบาท แต่บ่าวไม่กล้าตัดสินใจเองโดยพลการพ่ะย่ะค่ะ”