แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 153

เฟิ่งจิ่วเหยียนไปที่ห้องข้าง ๆ ก่อน หลังจากทำให้เจ้าหน้าที่ทหารทั้งสองหมดสติไป นางก็ค้นหาเอกสารทางการที่พวกเขาพกติดตัว รวมถึงหนังสือผ่านทางที่มีระบุจุดประสงค์ไว้หนึ่งฉบับ

เป็นตามที่นางได้คาดไว้ เซียวอวี้ยังอาลัยอาวรณ์คนรักเก่า ไม่อาจโหดร้ายกับนางได้ แม้ในนามเรียกว่าเนรเทศ หากความจริงให้โอกาสหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ได้มีทางรอด โดยจะให้นางได้เปลี่ยนแปลงตัวตนและเริ่มต้นชีวิตใหม่

แล้วเวยเฉียงเล่า?

เวยเฉียงมีโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่หรือไม่?

เฟิ่งจิ่วเหยียนฉีกหนังสือผ่านทางจนไม่เหลือชิ้นดี

ท่ามกลางเศษซากที่กระจัดกระจาย สะท้อนภาพแววตาอาฆาตดุเดือดของนาง...

หลังจากหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ตื่นขึ้นมา ก็พบว่านางอยู่ในสุสานศพไร้ญาติ

รอบตัวนางล้อมด้วยซากศพที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่าไปหมด

ท่ามกลางความมืดยามราตรี ยังมีดวงตาสีเขียวสองสามคู่ ที่ผลุบโผล่อย่างรวดเร็ว

เมื่อใช้มือคลำทาง สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่เหนียวเหนอะหนะ นางจึงกรีดร้องออกมา “กรี๊ด!”

นางผุดลุกขึ้นอย่างไว คิดจะหนี

ทันใดนั้น มีแสงกระบี่พุ่งผ่าน

ดูเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างขาดที่ข้อเท้านาง

ทันใดนั้นนางจึงเสียหลักและล้มลง

แล้วจึงได้รู้ว่า คนผู้นั้นตัดเอ็นร้อยหวายของนางขาด!

“อ้าก! ใคร! นั่นใคร!”

คนผู้นั้นเดินอ้อมจากด้านหลังของนางมาหยุดตรงเบื้องหน้า

นางพยายามเงยหน้าขึ้น อาศัยแสงจันทร์ หลังจากได้เห็นใบหน้าของคนผู้นั้นอย่างชัดเจน พลันเบิกตาโตขึ้น ยากที่จะเชื่อ

“เฟิ่งเวยเฉียง! ที่แท้ก็เป็นนังคนสารเลวเช่นเจ้า!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนสวมชุดดำ ผมยาวรวบผูกไว้อย่างง่าย ๆ

กระบี่อยู่ในฝัก เหน็บไว้ที่เอวอย่างปราดเปรียวสง่างาม

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ตื่นตะลึงอย่างสุดขีด

“เจ้า...เจ้าใช้กระบี่เป็น?!”

คุณหนูใหญ่ตระกูลเฟิ่งผู้ถูกเลี้ยงอย่างถนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก จะรู้วิชากระบี่ได้อย่างไร!

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ทั้งสงสัย ทั้งจิตใจกระวนกระวาย

เฟิ่งจิ่วเหยียนงอเข่าข้างหนึ่ง ย่อตัวลงมา สายตาคมกริบจดจ้องหลิงเยี่ยนเอ๋อร์

“ความผิดของเจ้าถูกประกาศให้ผู้คนทั่วหล้ารับรู้แล้ว

“แต่ข้าชอบตั้งศาลเตี้ย และแก้แค้นส่วนตัวมากกว่า”

ใต้เปลือกตาของหลิงเยี่ยนเอ๋อร์กระตุกอย่างแรง

นางได้ยินเหมือนกันว่า นอกจากความผิดของนางถูกประกาศให้ผู้คนทั่วหล้ารับรู้ ฝ่าบาทยังเขียนราชโองการสำนึกผิดด้วย

คงถูกบังคับโดยสุนัขชั้นต่ำเฟิ่งเวยเฉียงคนนี้แน่ นางสมควรตาย!

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ยืดคอขึ้นคำราม

“เจ้ายังกล้าป่าวประกาศต่อใต้หล้าอีกหรือ? ฮ่าฮ่า...เจ้าคิดว่าแม้ไม่ระบุตัวเหยื่อคือผู้ใด ก็เดาว่าเป็นเจ้าไม่ได้หรือ! จะต้องมีสักคนที่เดาได้เสมอ เมื่อถึงเวลานั้น ผู้คนทั่วหล้าจะรู้ว่าเจ้าเป็นสิ่งของประเภทใด! เจ้าทำลายข้า ก็เท่ากับทำลายตัวเองด้วย ฝ่าบาทจะต้องจัดการเจ้าแน่! เจ้าจะถูกคนทั่วหล้าผลักไส!”

พูดจบ นางอยากจะทุบตีอีกฝ่าย แต่ถูกเฟิ่งจิ่วเหยียนคว้าข้อมือของนางไว้แทน

เฟิ่งจิ่วเหยียนสายตาเย็นเยียบ ทำให้คนรู้สึกราวกับอยู่ในเหมันตฤดูที่โหดร้าย

“คนทั่วหล้าจะได้รู้ก่อนว่า เจ้าเป็นสิ่งของประเภทใด”

จากนั้น นางก็ออกแรงทั้งหมด ได้ยินเสียง “กร๊อบ” จากการที่ข้อมือของหลิงเยี่ยนเอ๋อร์หัก

“อ้าก! อ้าก!” หลิงเยี่ยนเอ๋อร์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด