แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 169

ผงเหมาเกิ้นล่อมดและแมลง เป็นคำโกหกที่เฟิ่งจิ่วเหยียนแต่งขึ้นมา ทว่าก็เพียงพอที่จะหลอกล่อให้คนที่หวาดกลัวคนหนึ่งเผยพิรุธออกมา

มู่หรงฉานพูดยอมรับขึ้นมาเองว่า

“ฮองเฮา ล้วนเป็นความผิดของหม่อมฉัน หม่อมฉันเป็นคนทำ...”

หลิวซวี่มองดูนางอย่างไม่อยากเชื่อ คิดไม่ถึงว่า กุ้ยเหรินจะปกป้องตนเองขนาดนี้

นางรีบโขกศีรษะลง พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮองเฮาโปรดทรงเมตตา ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับกุ้ยหริน บ่าวเป็นคนทำเอง! บ่าวอยากจะกำจัดศัตรูแข็งแกร่งให้กับนาย จึงใส่ร้ายนางสนมเจียง...กุ้ยเหรินไม่รู้เรื่อง!”

จิ้งกุ้ยเหรินหันไปมองหลิวซวี่ น้ำตาร่วงไหลพร้อมพูดขึ้นมาว่า

“ไม่ ไม่ใช่หลิวซวี่…”

“ใช่บ่าว ฮองเฮา ท่านจะลงโทษก็ลงโทษบ่าวเถอะ!”

เป็นบ่าวจงรักภักดีคนหนึ่ง

แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนลึกล้ำ

มู่หรงฉานโอบกอดหลิวซวี่ ร้องไห้ขอความเมตตา

“ฮองเฮา ถึงแม้หลิวซวี่จะมีความผิด แต่นางก็เป็นสาวใช้ที่ติดตามหม่อมฉันมา ผูกพันกับหม่อมฉันเหมือนพี่น้อง ขอฮองเฮาทรงโปรดเมตตา เป็นหม่อมฉันบกพร่องในการตรวจสอบ หม่อมฉันยินดีรับผิดแทนนาง”

“ไม่ กุ้ยเหริน ไม่เอา! ล้วนเป็นความผิดของบ่าว...” หลิวซวี่ตื้นตันใจอย่างมาก ต่อให้ตายแทนกุ้ยเหริน นางก็ยอม!

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองดูใบหน้าใสซื่อไร้เดียงสาของจิ้งกุ้ยเหริน ในใจรู้สึกเหน็บหนาว

สาวใช้ทำผิด คนเป็นนาย จะไม่รู้เรื่องเลยจริงหรือ?

เฟิ่งจิ่วเหยียนลงโทษหลิวซวี่ตามกฎในวัง “โบยสามสิบไม้ พร้อมส่งไปยังหน่วยลงทัณฑ์”

หลังจากหลิวซวี่ถูกลากตัวออกไป สายตามู่หรงฉานฉายแววเยือกเย็นชา ทันใดนั้นก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงสะอึกสะอื้นว่า

“ฮองเฮา บ่าวรับใช้กระทำโดยพลการ ตอนที่หม่อมฉันรู้เรื่องก็สายไปแล้ว เกือบจะเป็นการทำร้ายนางสนมเจีย...

“ฮองเฮา ลงโทษหม่อมฉันด้วยเถอะ!”

ทว่าเวลานี้ กุ้ยหมัวมัวที่อยู่ข้างกายไทเฮาก็มาถึง

“ถวายบังคมฮองเฮา!”

กุ้ยหมัวมัวมาถ่ายทอดคำพูด

นางพูดกับเฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นการส่วนตัวว่า

“ฮองเฮา ท่านคงยังไม่รู้ จิ้งกุ้ยเหรินเป็นหลานสาวของไทฮองไทเฮา ไทฮองไทเฮามีพระดำรัสไว้กับไทเฮาตั้งแต่แรกว่า ให้ไทเฮาคอยปกป้องจิ้งกุ้ยเหริน

“หากจิ้งกุ้ยเหรินเป็นอะไรไป เกรงว่าทางด้านไทฮองไทเฮา จะค่อนข้างลำบากใจในการอธิบาย

“ดังนั้นไทเฮาอยากขอร้องท่าน ในเมื่อคนวางยาพิษคือสาวใช้ถูกจับตัวแล้ว คิดว่าจิ้งกุ้ยเหรินก็คงไม่รู้เรื่อง ไม่จำเป็นต้องเอาผิดจิ้งกุ้ยเหรินอีกแล้ว”

แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเมินเฉย

เดิมคิดว่าจิ้งกุ้ยเหรินพึ่งพาไทเฮา ที่แท้ก็เป็นไทฮองไทเฮาที่อยู่ใกลไปถึงภูเขาอวี้หยาง

“กราบทูลให้ไทเฮาวางใจ ข้ารู้ว่าควรทำอย่างไร”

กุ้ยหมัวมัวเห็นนางรู้กาลเทศะ ใบหน้าก็ยิ้มแย้ม พร้อมพูดขึ้นมาว่า

“ฮองเฮารู้จักเห็นแก่ส่วนรวม เป็นคนที่สามารถทำการใหญ่ได้”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่เอาเรื่องมู่หรงฉาน เป็นเพราะไม่อยากหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัว

นี่เป็นวังหลังของเซียวอวี้ ไม่ใช่ของนาง

นางยังอยู่ที่เมืองหลวง ก็เพื่อสืบหาบุคคลลึกลับคนนั้น ไม่จำเป็นต้องสร้างปัญหาแทรกซ้อน มีศัตรูเพิ่มขึ้นมา เบี่ยงเบนความสนใจของนาง

……

ภายในห้องโถงหลัก

เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก

มู่หรงฉานร้องไห้อยู่อย่างน่าสงสาร

นางร้องไห้ นางสนมเจียก็ร้องไห้

“ฮองเฮา หม่อมฉันถูกใส่ร้าย โชคดีที่มีท่านตรวจสอบอย่างกระจ่าง คนชั่วจึงไม่ประสบความสำเร็จ ไม่เช่นนั้นต่อให้หม่อมฉันกระโดดลงแม่น้ำเหลือง ก็ไม่สามารถพูดอธิบายได้อย่างชัดเจนแล้ว!”

หนิงเฟยมองดูอยู่ด้านข้างด้วยสายตาเย็นชา ส่วนเสียนเฟยพูดปลอบทั้งสองคนด้วยเสียงอ่อนโยนว่า

“น้องสาวทั้งสอง ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ฮองเฮาสืบรู้ตัวคนร้ายแล้ว ย่อมไม่ให้พวกเจ้าจักต้องถูกใส่ร้ายอีก”

เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกเพียงว่าเสียงร้องไห้นี้น่ารำคาญมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน