แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 171

กริชตกลงที่พื้น หกเนตรจ้องมองกันไปมา

รุ่ยอ๋องปริปากเล็กน้อย

ทว่า เฟิ่งจิ่วเหยียนชิงพูดก่อน

นางถอยหลังมาหนึ่งก้าว โน้มกายทำความเคารพให้กับเซียวอวี้

“ฝ่าบาท หม่อมฉันหลงทางอยู่ในป่า ดังนั้นจึงลงจากม้า เดิมทีคิดว่าจะใช้กริชทำเครื่องหมายบนต้นไม้ ป้องกันไม่ให้ตนเองเดินกลับมาทางเดิม

“เห็นมีเงาที่เข้าใกล้มาอย่างไม่ทันตั้งตัว และคิดถึงเรื่องที่ช่วงก่อนในวังมีนักฆ่าปรากฏตัว ยังไม่สามารถจับตัวได้ จึงคิดว่าเป็นนักฆ่า จึง...”

รุ่ยอ๋องช่วยกลบเกลื่อนคำโกหก

“ที่แท้พระนางเข้าใจผิดว่ากระหม่อมเป็นนักฆ่า มิน่าล่ะ”

เขาเก็บกริชขึ้นมา ส่งคืนให้เฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยความเคารพ

แววตาของเซียวอวี้เย็นยะเยือกมองร่างสองคนสลับไปมา

คำพูดของฮองเฮา เขาไม่หลงเชื่อ

ทว่ารุ่ยอ๋องเป็นพี่น้องที่ดีของเขามาตั้งแต่ยังเยาว์วัย...

“ฝ่าบาท พระนาง กระหม่อมกราบบังคมลา”

รุ่ยอ๋องจูงม้าจากไป สายตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงมองไปที่ร่างของเขา

เซียวอวี้กล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“ออกไป ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่สตรีนางหนึ่งเยี่ยงเจ้าควรจะอยู่”

“เพคะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบด้วยความเคารพ

เพิ่งจะเดินไปได้ไม่กี่ก้าว นางก็หันกายกลับมาอีกครั้ง

“ฝ่าบาท หม่อมฉันมีเรื่องที่อยากไถ่ถาม

แววตาของนางจริงจังเป็นอย่างมาก

เซียวอวี้ที่กระโดดขึ้นหลังม้าแล้ว มือถือแส้ม้า มองนางลงจากที่สูง สีหน้าเย็นชาปกคลุมไปด้วยความรำคาญ

“ว่ามา”

“ฮ่องเต้องค์ก่อนเคยกล่าวไว้หรือไม่ว่าตระกูลมู่หรงไม่สามารถเป็นฮองเฮาได้ตลอดกาล?”

เซียวอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เคยกล่าวเช่นนั้นจริง ๆ”

นางจงใจสอบถามเรื่องนี้ เกรงว่าเขาจะแต่งตั้งฮองเฮาใหม่ เป็นการเปลี่ยนวิธีกล่าวเตือนเขางั้นหรือ

......

ด้านนอกป่าเขตพระราชฐาน

เหลียนซวงกระวนกระวายใจ เห็นว่าพระนางออกมาแล้ว นางจึงถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“ฮองเฮา ในที่สุดท่านก็ออกมาแล้ว! ไม่เป็นไรใช่ไหมเพคะ? รุ่ยอ๋องนั้น...”

“กลับไปที่ตำหนักหย่งเหอก่อน” เฟิ่งจิ่วเหยียนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ณ ตำหนักหย่งเหอ

เหลียนซวงไม่สบายใจ “ฮองเฮา สอบสวนได้หรือยังเพคะ ใช่รุ่ยอ๋องเพื่อช่วยให้จิ้งกุ้ยเหรินได้รับตำแหน่งฮองเฮา จึงจัดการทุกอย่างเช่นนี้จริงหรือเพคะ!”

นางทำใจยากที่จะเชื่อ รุ่ยอ๋องที่ดูอบอุ่นใจดีเช่นนั้น จะเป็นตัวการปองร้ายคุณหนูเวยเฉียง

เฟิ่งจิ่วเหยียนนำกริชวางไว้บนโต๊ะ แววตาเปี่ยมไปด้วยความเป็นปรปักษ์

“ฮ่องเต้องค์ก่อนเคยกล่าวไว้ตระกูลมู่หรงไม่สามารถเป็นฮองเฮาได้ เรื่องนี้ รุ่ยอ๋องก็เข้าใจดี”

เหลียนซวงกลัดกลุ้มใจเล็กน้อย

“ฮองเฮาเช่นนั้นเบาะแสก็ขาดตอนอีกแล้วไม่ใช่หรือเพคะ?”

คาดเดามาได้อย่างยากลำบาก ว่าบุคคลลึกลับนั้นทำไปเพื่อตำแหน่งฮองเฮา ทว่าตอนนี้จิ้งกุ้ยเหรินผู้นั้นเป็นฮองเฮาไม่ได้ รุ่ยอ๋องก็ไม่สามารถช่วยออกอุบายให้นางได้หรอก

สายตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็นราวน้ำแข็ง

ดูแล้ว นางคงต้องไปพบกับหลิงเยี่ยนเอ๋อร์เสียหน่อย

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์เคยติดต่อกับบุคคลลึกลับ ต่อให้เป็นแค่การส่งจดหมาย ก็ต้องรู้มากกว่าที่นางรู้

ยามราตรี

ณ ตำหนักจื้อเฉิน

เฉินจี๋เข้ามากล่าวรายงาน

“ฝ่าบาท สิ่งเหล่านี้คือยาถอนพิษแดนฝันที่สั่งสมไว้ นักฆ่าผู้นั้นไม่มารับยา คืนนี้ก็เป็นช่วงทุกสิบวันที่พิษกำเริบอีกครั้ง ยังต้องให้ส่งยาถอนพิษต่อไปอีกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

เซียวอวี้ผินสายตามองไปที่แส้เก้าท่อนนั้น

ของสิ่งนี้ ควรจะกลับไปอยู่กับเจ้าของนานแล้ว

เขาหันกายไปรับสั่งกับเฉินจี๋

“ไปจุดโคมไฟที่ตำหนักฉางซิ่น”

เฉินจี๋มีความสับสนอยู่ในใจ

จุดโคมไฟที่ตำหนักฉางซิ่น เป็นวิธีการนัดพบระหว่างฮ่องเต้และนักฆ่าผู้นั้น

ทว่า การที่จุดโคมไฟได้ ต้องเป็นยามที่ฮ่องเต้พิษวารีสวรรค์กำเริบ และต้องการให้นางปรากฏกายมาถอนพิษเท่านั้น