แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 181

รุ่ยอ๋องดูเหมือนจะไม่รู้สึกเจ็บปวดที่กระดูกเคลื่อน ใบหน้ายังปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยน เขาถอนหายใจและเอ่ยว่า

“บางทีพี่สะใภ้อาจยังจำไม่ได้

“เมื่อเจ็ดปีก่อน ข้ามาที่เมืองหลวงและถูกไล่ล่าที่ริมทะเลสาบเทียนจื่อ ผู้ติดตามทั้งหมดไม่มีผู้ใดรอดชีวิต แม้แต่ข้าก็ยังเกือบจะตายด้วยน้ำมือโจร

“ในตอนนั้นท่านบังเอิญผ่านมาพอดี จึงสั่งให้ทหารองค์รักษ์ช่วยเหลือ ข้าจึงโชคดีรอดชีวิตมาได้”

เมื่อเจ็ดปีก่อนที่ทะเลสาบเทียนจื่อ

เฟิ่งจิ่วเหยียนก็จำได้เช่นกัน

เรื่องนั้นเกิดขึ้นจริง!

นั่นเป็นวันเกิดปีที่สิบเอ็ดของนางและเวยเฉียง อาจารย์อนุญาตให้นางหยุดพักได้สองสามวัน นางจึงมาหาเวยเฉียงที่เมืองหลวง และพาเวยเฉียงไปจุดโคมไฟตรงทะเลสาบเทียนจื่อที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน

นางสวมหน้ากากที่อาจารย์มอบให้ และแต่งตัวเป็นเด็กหนุ่ม แสร้งทำเป็นองครักษ์น้อยของเวยเฉียง

ระหว่างทางกลับจวน บังเอิญได้พบชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังถูกคนไล่ล่า

เดิมทีนางคิดจะพาเวยเฉียงวิ่งหนี แต่เวยเฉียงกลับขอให้นางช่วยเขา...

ดังนั้นเด็กหนุ่มที่ได้รับการช่วยเหลือผู้นั้น ก็คือรุ่ยอ๋องที่อยู่ตรงหน้า?

สายตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนคมกริบ

“ข้าจำได้ว่าไหล่ซ้ายของเด็กหนุ่มผู้นั้นเกือบจะถูกดาบแทงทะลุ”

หากรุ่ยอ๋องเป็นเด็กหนุ่มผู้นั้น บนไหล่จะต้องมีรอยแผลเป็นอย่างแน่นอน

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่พูดพร่ำทำเพลง นางเอื้อมมือไปจับคอเสื้อของเขา

แคว่ก——

เสื้อถูกกระชากออก

เหตุการณ์เกิดขึ้นฉับพลัน รุ่ยอ๋องตาเบิกกว้างในทันที ใบหน้ากระจ่างและสุขุมของเขาในยามปกติ ตอนนี้กลับปกคลุมไปด้วยความประหลาดใจ ความสับสน ความงุนงง และความเขินอายเล็กน้อย

นาง!

นางจะถอดอาภรณ์ของเขาได้อย่างไร!!

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่สนใจอาการตื่นตะหนกของเขา แต่เพ่งมองไปที่ไหล่ซ้ายของเขา

ตรงตำแหน่งต่ำกว่าไหปลาร้าลงไปราวสองนิ้ว มีรอยแผลเป็นสีน้ำตาลจาง ๆ อยู่ขีดหนึ่ง

ใช่แล้ว

เป็นเขาจริง ๆ!

ใบหน้าอบอุ่นราวกับแสงแดดอ่อน ๆ ของรุ่ยอ๋อง ตอนนี้ราวกับมะเขือยาวแช่แข็งที่เหี่ยวเฉาจนออกม่วง คล้ายกับว่าเขาถูกจู่โจมอย่างหนัก

หลังจากเฟิ่งจิ่วเหยียนปล่อยมือลง เขารีบใช้มือข้างหนึ่งรวบคอเสื้อเข้าหากัน และบังคับตัวเองให้กลับมาอยู่ในอาการสงบ

“ตามที่ท่านเห็น ข้าคือคนที่ท่านช่วยไว้ในตอนนั้นจริง ๆ

“หนี้บุญคุณที่ช่วยชีวิต ข้ายังไม่ทันได้ตอบแทนท่านเลย แล้วเหตุใดจะทำร้ายท่าน?”

น้ำเสียงของรุ่ยอ๋องฟังดูสัตย์จริง เขาถอนหายใจ “ไม่คิดเลยว่าท่านจะเข้าใจข้าผิดถึงเพียงนี้”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงถือกริชจี้ที่คอของเขา เห็นได้ชัดว่ายังไม่ไว้ใจเขาทั้งหมด

“เหตุใดคืนนั้นถึงสะกดรอยตามข้า”

รุ่ยอ๋องพูดด้วยท่าทีสงบนิ่งและบริสุทธิ์ใจ

“พอได้ยินว่าเจอนักฆ่าที่ตำหนักหย่งเหอ และยังจับนักฆ่าผู้นั้นไม่ได้ ข้าสงสัยว่าอาจเป็นเพราะท่านสืบสวนหลิงเยี่ยนเอ๋อร์อย่างละเอียด ทำให้หลายคนเสียผลประโยชน์ ท่านจึงอาจตกอยู่ในอันตราย

“ข้าอยากสืบให้แน่ชัด จึงแอบเข้าไปในวังหลวงอยู่หลายครั้ง และเฝ้าสังเกตอยู่นอกตำหนักหย่งเหอ

“ไม่คาดคิดว่านักฆ่ายังจับไม่ได้ แต่กลับพบความลับของท่าน...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน