แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 183

“ว่าอย่างไรนะ? แม่ทัพน้อย ชายแดนเหนือเกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

อู๋ไป๋ก็เช่นเดียวกับเฟิ่งจิ่วเหยียน พวกเขาอยู่ในเมืองหลวงมาหลายเดือนแล้ว เรื่องราวที่ชายแดนเหนือจึงรู้เพียงเล็กน้อย

เมื่อได้ยินว่าที่นั่นเกิดเรื่อง อู๋ไป๋ก็เริ่มกระวนกระวาย

ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเต็มไปด้วยความคับแค้น มือกำแน่นจนเริ่มสั่น

“กองทัพมังกรพยัคฆ์ที่นำทัพโดยจางเฉิง ถูกกองทัพเหลียงซุ่มโจมตีที่เนินเขาหานซาน คนทั้งสามร้อยยี่สิบสี่คนตายหมดทั้งกองทัพ”

อู๋ไป๋ราวกับถูกเทสาดด้วยน้ำแข็ง โลหิตทั่วร่างจับตัวแข็ง

ม่านตาขยายขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นเพราะความโศกเศร้าและความโกรธแค้นที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ร่างกายจึงสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

ตึง!

เขาหันหลังกลับและต่อยเข้าไปที่กำแพงหนึ่งหมัด

ตัวคนหันหน้าเข้าหากำแพง ก้มหัวลง ไหล่เริ่มสั่น เขายกมือขึ้นปาดน้ำตา จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองบนคานไม้ เขากัดมือตัวเองและส่งเสียงร้องอย่างอัดอั้น

“ฮือ——”

เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งอยู่ตรงนั้น ภายใต้ตะเกียงน้ำมัน ใบหน้าของนางถูกปกคลุมด้วยเงามืด

แววตาของนางดูเยือกเย็น หรือเป็นความสงบนิ่งที่เกือบจะไม่ปกติ

หลังจากอู๋ไป๋ระบายความรู้สึกคับแค้นใจอยู่ครู่หนึ่ง เขาเดินมาหาเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยดวงตาแดงก่ำ จากนั้นคุกเข่าด้วยขาข้างเดียว และประสานมือเคารพ

“แม่ทัพน้อย ชาวเหลียงชั่วช้า! ก่อนหน้าแสร้งทำมาเป็นเจรจาสงบศึก แต่แท้จริงแล้วต้องการถ่วงเวลา ตอนนี้พวกเขาย้อนกลับมา ทำให้กองทัพมังกรพยัคฆ์ล้มตายทั้งกองทัพ กระหม่อม...ยอมไม่ได้!”

จางเฉิงเป็นสหายร่วมเป็นร่วมตายกับเขา

ก่อนที่เขาจะตามแม่ทัพน้อยออกจากชายแดนเหนือ จางเฉิงยังบอกว่าเก็บเหล้าดีไว้ให้เขาหนึ่งไห และจะรอเขากลับไปดื่มด้วยกัน

ทว่าตอนนี้เหล้ายังอยู่ แต่คนกลับไม่อยู่แล้ว...

สหายกว่าสามร้อยชีวิต! ไม่เหลือใครแล้ว!

ไฉนเลยเฟิ่งจิ่วเหยียนจะไม่โศกเศร้า

ทว่าหลังจากนางเข้าร่วมกับกองทัพก็พบเห็นความเป็นความตายมามากมาย

นางเข้าใจมานานแล้วว่า ความโศกเศร้ากับน้ำตาไม่อาจทำลายแคว้นของศัตรูได้

มีแค่ดาบและความมุ่งมั่นที่จะแก้แค้นต่างหาก

“เจ้ากลับไปที่จวนตระกูลเฟิ่งก่อน”

“ขอรับ” อู๋ไป๋ฝืนข่มความโศกเศร้า และหลบออกไปทางหน้าต่าง

จดหมายฉบับนั้นยังอยู่บนโต๊ะ

---[…รัฐเหลียงยึดเนินเขาหานซานกลับคืน กองทัพเราก็ถูกยึดป้อมเสบียง ทว่าคำสั่งเป็นทางการของฮ่องเต้ในการเริ่มทำสงครามยังมาไม่ถึง จำเป็นต้องพลิกแพลงไปตามสถานการณ์ที่เร่งด่วน จึงทำได้เพียงใช้ป้ายไม้ในการรวบรวมกลุ่มพันธมิตรอู่หลินมาร่วมทำศึก หวังว่าท่านจะรีบกลับมา]

เฉียวม่อทำเพื่อแก้สถานการณ์ จึงอ้างชื่อของนางและใช้ป้ายไม้ สิ่งนี้ไม่สมควรถูกตำหนิ

ทว่าสิ่งที่เฟิ่งจิ่วเหยียนยิ่งกังวลคือ สถานการณ์ปัจจุบันของชายแดนเหนือ

นางให้เหลียนซวงไปนำไหเหล้ามา

ในราตรีมืดมิด นางยืนอยู่ด้านนอกห้องโถง และเทเหล้าทีละจอกลงไปบนดิน เพื่อเคารพผืนดิน และเคารพวิญญาณที่จงรักภักดี

ใบหน้าของนางที่แสงจันทร์สาดส่องกลับเยือกเย็นและเหน็บหนาว

…...

ค่ายเป่ยต้า

ในกระโจมของแม่ทัพใหญ่

เฉียวม่อกำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น และวิงวอนแม่ทัพเมิ่งที่นั่งอยู่ตรงกลางด้วยสีหน้าหวาดหวั่น

“อาจารย์ ข้าส่งจดหมายไปอธิบายกับศิษย์พี่ของข้าแล้ว

“สงครามเริ่มเข้าสู่สถานการณ์ตึงเครียด ท่านได้โปรด...ท่านได้โปรดรีบตัดสินใจ

“ท่านควรจะรู้ดีว่า ศิษย์พี่ของข้าคือจุดศูนย์รวมขวัญและกำลังใจของค่ายเป่ยต้า”

“หากเราต้องการต่อสู้กับรัฐเหลียงอีกครั้ง มีแต่ศิษย์พี่ของข้าเท่านั้น ถึงจะสามารถสร้างขวัญและกำลังใจให้กับทหาร ปลุกใจให้ฮึกเหิม และถึงจะทำให้รัฐเหลียงหวาดกลัวจนไม่กล้าทำสงคราม

“อาจารย์ เพื่อดินแดนหนานฉี ท่านโปรดอนุญาต...ให้ศิษย์ออกรบแทนศิษย์พี่ของข้าด้วยเถิด!”

หลังจากนางพูดจบ นางก้มศีรษะลงแตะพื้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน