แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 191

แม่ทัพสองสามนายส่งคนไปเชิญเมิ่งสิงโจว กลับได้รับแจ้งว่าในกระโจมนั้นไม่มีคนอยู่มานานแล้ว

ใบหน้าของพวกเขาเผยให้เห็นถึงความตกตะลึงปนชื่นชม “หรือจะเป็นเมิ่งสิงโจวนำทหารไปจริง ๆ ?”

ขณะเดียวกันนั้นเอง

เวลานี้เฉียวม่อที่เดิมอยู่ในกระโจมได้ออกไปจากฐานที่มั่นด้วยวิชาตัวเบานานแล้ว โดยใช้ความเร็วสูงสุดเพื่อขึ้นไปบนเนินเขาหานซาน

ยามที่ทหารสอดแนมตัวน้อยพูดว่า ‘ชนะแล้ว’ นางก็รู้สึกได้ว่าเรื่องนี้ผิดปกติ

พอได้ยินว่าเป็นคนของแม่ทัพน้อยก็รู้ทันทีว่าศิษย์พี่กลับมาแล้ว

เช่นนั้นหากนางยังอยู่ที่นี่จะต้องถูกเปิดโปงเป็นแน่

ดังนั้นนางจึงต้องรีบกลับไป

ณ ฐานที่มั่น

แม่ทัพสองสามท่านทั้งรู้สึกประหลาดใจ ทั้งรู้สึกอัดอั้น

พวกเขารวมตัวอยู่ด้วยกัน แต่ละคนล้วนไม่รู้ว่าจากนี้ไปควรทำอะไรต่อ

“กลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิมของเมิ่งสิงโจวนี้ใช้ได้ดี ทว่าเขาไม่มีศีลธรรมเกินไปแล้ว ปิดบังแม้กระทั่งพวกเรา”

“นั่นหมายความว่า การที่ทำเป็นถอนทัพครั้งยิ่งใหญ่นั้น สุดท้ายตัวเขาพาทหารสิบกว่านายไปบุกโจมตีค่ายทหารรัฐเหลียงเอง...แล้วยามนี้ก็หาตัวเขาไม่เจอ เช่นนั้นพอถึงเวลายามเช้า พวกเราควรเดินทัพต่อหรือรอเขาอยู่ที่เดิมดีเล่า?”

“ไม่ว่าอย่างไรการที่ยึดเนินเขาหานซานได้ทั้งหมดก็เป็นเรื่องน่ายินดีอย่างเหนือความคาดหมายจริง ๆ ข้ายอมรับในตัวเจ้าหนุ่มสกุลเมิ่งนั่นแล้วล่ะ!”

......

ณ ค่ายทหารรัฐเหลียง

ทหารรัฐเหลียงหนึ่งแสนสองหมื่นนาย บ้างก็ยอมจำนน บ้างก็ถูกฆ่า ยังมีส่วนน้อยที่มีค่าพอที่จะถูกจับเป็น อย่างเช่นนายทหารชั้นสูงเหล่านั้น

ภายในกระโจม เหล่ารองแม่ทัพถูกกดตัวให้คุกเข่าอยู่บนพื้น เฟิ่งจิ่วเหยียนจับหลังคอของหัวหน้าแม่ทัพ กดหน้าของเขาปักจมไปในโต๊ะทราย แล้วถามด้วยเสียงที่เฉียบขาดว่า

“ท่านพ่อของข้าอยู่ที่ใด”

หัวหน้าแม่ทัพรัฐเหลียงให้ตายก็ไม่ยอมพูด

ทว่ารองแม่ทัพคนหนึ่งทนการทรมานไม่ไหว

“แม่ทัพน้อยเมิ่ง ข้าจะพูด! ข้าบอกท่านได้ ท่านพ่อของท่านอยู่ที่ไหน! อยู่ข้างในหลุมด้านหลังนั่น! ข้าจะพาท่านไป ท่านไว้ชีวิตข้าเถิด!”

หัวหน้าแม่ทัพรัฐเหลียงโมโหเป็นอย่างมาก “ไอ้สารเลว! ทรยศชาติเข้าร่วมกับศัตรู เจ้าไม่ได้ตายดีแน่!”

รองแม่ทัพคนนั้นไม่เสียใจแม้แต่น้อย

กองทัพใหญ่หนึ่งแสนสองหมื่นนายเชียวนะ! พ่ายแพ้ย่อยยับไปหมดแล้ว!

เมื่อเหล่าทหารจากรัฐเหลียงพื้นที่อื่นทราบเรื่องเช่นนี้ ความหวาดกลัวที่มีต่อเมิ่งสิงโจวแห่งค่ายทหารเหนือก็จะยิ่งลึกล้ำขึ้น คงยังไม่ทันเริ่มต่อสู้ก็พ่ายแพ้เสียแล้ว

ทหารรัฐเหลียงก็ยิ่งปลุกใจให้ฮึกเหิมไม่ได้เข้าไปอีก...

หนึ่งชั่วยามหลังจากนั้น

ณ ฐานที่มั่นเดิมของค่ายทหารเหนือ

สาวใช้นามหลีฮวาก็ร้องไห้พร้อมวิ่งเข้ามาในกระโจม

“ฮูหยิน ท่านแม่ทัพน้อยกลับมาแล้วเจ้าค่ะ! ทั้งยังช่วยท่านแม่ทัพกลับมา ยังมีทหารเหล่านั้นอีก!”

ฮูหยินเมิ่งเดินออกมาจากกระโจม พร้อมมองออกไปด้วยท่าทางอดกลั้น

นางเห็นกลุ่มคนและม้าจำนวนมาก

คนที่เดินมาข้างหน้าสุดก็คือสามีของนาง เมิ่งฉวี

ถึงเมิ่งฉวีจะถูกทรมานมาบ้าง แต่ก็ไม่ถึงชีวิต

เขาส่งเสียง “ย่ะ” ทีนึง ก็เคลื่อนตัวมาถึงตัวฮูหยินก่อน

ทั้งสองโอบกอดกัน

“ฮูหยิน ข้ากลับมาแล้ว”

สองมือของฮูหยินยกขึ้นประคองใบหน้าของเขา หยาดน้ำตาคลออยู่ในดวงตา

“คนโง่”

แม่ทัพเมิ่งพูดข้างหูนางเสียงเบา

“จิ่วเหยียนกลับมาแล้ว”

เพิ่งจะพูดจบ เขาก็ถูกฮูหยินเมิ่งผลักออก

แม่ทัพเมิ่ง : …

ฮูหยินเมิ่งก้าวเดินอย่างเร็วไปสองสามก้าว

เมื่อฟิ่งจิ่วเหยียนเห็นนางก็รีบหยุดม้า จากนั้นก็ลงจากหลังม้า แล้วเดินไปเบื้องหน้าของนาง คุกเข่าโดยชันเข่าข้างนึงไว้แล้วกำหมัดคำนับ

“ท่านแม่ ทำให้ท่านตกใจแล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน