แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 192

เฉียวม่อถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นดวงตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ท่าทางโล่งอก

“ศิษย์พี่ ท่าน...ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนจ้องมองนางด้วยสายตาจริงจัง

“เจ้าทอดทิ้งอาจารย์และอาจารย์หญิง รวมถึงทหารทั้งหมดเกือบสองหมื่นนาย แล้วนำทหารแสนกว่านายถอนทัพไปทางตะวันออก นี่เจ้าคิดอะไรอยู่กัน!”

เฉียวม่อทำท่าจะร้องไห้ และอธิบายอย่างรีบร้อน

“ข้าไม่ได้อยากจะทอดทิ้งพวกเขา โดยเฉพาะท่านอาจารย์...แต่ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วจริง ๆ

“นั่นเป็นผลลัพธ์หลังจากปรึกษากับแม่ทัพมาหลายท่าน

“ข้า...ข้าไม่ใช่ท่าน ศิษย์พี่ ข้าเพียงมาแทนท่านชั่วคราวเพื่อทำให้กำลังใจทหารมั่นคงเท่านั้น

“ข้าไม่มีความสามารถ ทำอะไรไม่ได้เลย...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเข้าใจนิสัยศิษย์น้องของนางคนนี้ดี เกรงกลัวปัญหา ไม่มีความคิดเป็นของตนเอง

คราแรกที่พบกับเฉียวม่อ นางอายุเพียงหกเจ็ดขวบเท่านั้น นางหิวจนเกือบตาย ล้มอยู่หน้าประตูจวนสกุลเมิ่ง

หลังจากท่านอาจารย์และอาจารย์หญิงช่วยนางเอาไว้ เดิมคิดจะส่งตัวไปที่อื่น

เป็นเฟิ่งจิ่วเหยียนที่ขอร้องไม่หยุดจนพวกท่านอาจารย์ยอมให้เฉียวม่ออยู่ต่อ ทั้งยังรับไว้เป็นศิษย์

เฉียวม่อกลัวคนแปลกหน้า ทั้งยังขาดความอบอุ่น ดังนั้นจึงติดนางผู้เป็นศิษย์พี่เป็นอย่างมาก

หลังจากนั้นพวกนางก็ติดตามท่านอาจารย์และอาจารย์หญิงมาที่ค่ายทหาร

พวกนางศิษย์พี่ศิษย์น้องผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันยังนานกว่าช่วงเวลาที่เฟิ่งจิ่วเหยียนได้อยู่กับน้องสาวแท้ ๆ อย่างเฟิ่งเวยเฉียงเสียอีก

จนกระทั่งสองปีก่อน เฉียวม่อตัดสินใจเข้าสู่ยุทธภพเพื่อฝึกฝนตนเอง พวกนางจึงแยกจากกัน

ปกติแล้วเฟิ่งจิ่วเหยียนจะปกป้องเฉียวม่อเป็นส่วนใหญ่ แทบไม่เคยพูดต่อว่านางอย่างรุนแรงเลย

ทว่าครั้งนี้การกระทำของเฉียวม่อทำให้นางผิดหวังเป็นอย่างมาก

“ทำเต็มที่แล้วหรือยัง ถึงมาพูดว่าเจ้าทำอะไรไม่ได้เลย?”

เฉียวม่อน้ำตาไหลไม่หยุด “ศิษย์พี่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าเกิดมาก็เป็นคนไม่ได้เรื่อง พ่อแม่ไม่ต้องการข้า เป็นท่านกับท่านอาจารย์และอาจารย์หญิงที่ช่วยข้าเอาไว้ มอบครอบครัวให้กับข้า ข้า...ต่อให้ข้าต้องแลกด้วยชีวิตก็ต้องช่วยท่านอาจารย์ออกมาให้ได้...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนแก้คำพูดของนาง

“ไม่ใช่แค่อาจารย์เท่านั้น เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนตายที่ค่ายทหารรัฐเหลียงไปมากเพียงใด!”

เฉียวม่อคล้ายกับวิญญาณหลุดไปจากร่าง มองมาที่นางอย่างเลื่อนลอย

“ข้าเองก็ไม่อยากให้เป็น...ศิษย์พี่ ข้าไม่ได้อยากให้พวกเขาตายจริง ๆ นะ...แต่ข้าช่วยพวกเขาไม่ได้”

เฟิ่งจิ่วเหยียนส่งผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งให้นาง น้ำเสียงราบเรียบ

“เรื่องที่อยู่นอกเหนือความสามารถของเจ้า ข้าจะไม่พูดมาก

“ทว่าเฉียวม่อ เจ้าไม่ควรทอดทิ้งอาจารย์หญิง ไปขอขมานางซะ”

เฉียวม่อยังคงอยากแก้ตัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน