แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 193

กองทัพใหญ่แสนกว่านายปักหลักฐานที่มั่นอยู่ห่างออกไปสิบกว่าลี้ จะว่าใกล้ก็ใกล้ จะว่าไกลก็ไกลอยู่

“พวกเขาต้องรู้เรื่องการปะทะที่ค่ายทหารรัฐเหลียงแล้วเป็นแน่ ช้าสุดวันพรุ่งนี้ฟ้าสว่างย่อมส่งคนมาสอบถาม

“จิ่วเหยียน นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เรื่องกลยุทธ์ศึกการโจมตีรัฐเหลียง เจ้ามีความคิดอย่างไรบ้าง?

“กองทัพใหญ่มากกว่าแสนนายนี้ จะต้องเคลื่อนพลไปทางตะวันออกต่อหรือจะย้อนกลับมา แล้วผ่านเนินเขาหนานซานมุ่งหน้าไปทางเหนือ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองโต๊ะทรายแล้วครุ่นคิดอยู่เป็นนาน

ผ่านไปไม่นาน นางก็มีความคิดหนึ่งอยู่ในใจ

“ศึกคืนนี้รัฐเหลียงต้องพ่ายแพ้ยับเยินเท่านั้น

“ดังนั้นพวกเราจะต้องทำให้ศึกนี้จบโดยเร็วที่สุด

ให้กองทัพอินทรีเหิน[1]ออกปฏิบัติการก่อนเพื่อเปิดประตูใหญ่ทางใต้ของรัฐเหลียง จากนั้นให้กองทัพใหญ่แสนกว่านายเร่งเคลื่อนพลแล้วบุกเข้าไป เป้าหมายคือเมืองหลวงของรัฐเหลียง!”

นางดึงธงเมืองหลวงรัฐเหลียงออก แววตาสะท้อนถึงความมุ่งมั่นในการคว้าชัยชนะ

แม่ทัพเมิ่งลูบเคราและพยักหน้า

“นี่เหมือนกับกลยุทธ์ที่พวกเราคิดจะใช้ในตอนแรก

“ยามนั้นรัฐเหลียงพักรบแล้วขอสงบศึกกะทันหัน กองทัพเราหยุดการรบทั้งที่กำลังได้เปรียบอย่างรวดเร็วที่หุบเขาชุ่ยซานแล้ว เร่งถอยทัพกลับมาที่เนินเขาหนานซาน จึงทำให้แผนการล่าช้าไป

“ครานี้หากไม่ใช่เพราะเจ้ากลับมาทันเวลา แม้แต่เนินเขาหนานซานนี้ก็คงรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว...”

เฉียวม่อที่อยู่ด้านข้างมีจิตใจอ่อนไหวง่าย

“เป็นความผิดของข้าเอง ที่ไม่อาจช่วยอาจารย์ปกป้องเนินเขาหนานซานเอาไว้ได้ ทั้งยังทำให้อาจารย์ถูกชาวเหลียงนั่นจับตัวไป”

แม่ทัพเมิ่งส่ายศีรษะ

“เรื่องมันผ่านไปแล้ว ต่อไปไม่ว่าใครก็อย่าได้พูดถึงเรื่องนี้อีก

“ควบคุมแผนการศึกต่อไปให้ดี ถึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบอย่างเรียบ ๆ “เจ้าค่ะ ตามที่ท่านอาจารย์ว่า”

เฉียวม่อก้มหน้าลงแล้วตอบอย่างเคารพนบนอบ

“ข้าก็จะเชื่อฟังท่านอาจารย์ จะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเจ้าค่ะ”

เวลานี้เองแม่ทัพเมิ่งก็ชี้ไปยังหุบเขาชุ่ยซานแล้วกล่าวว่า

“นึกไม่ถึงว่าไป ๆ มา ๆ สุดท้ายก็กลับมาที่นี่อีกแล้ว

“คราก่อนกว่าพวกเรายึดที่นี่มาได้ก็ไม่ง่ายเลย

“หากครั้งนี้ยังใช้วิธีเดิมเกรงว่าจะไม่ได้ กองทัพชาวเหลียงก็ไม่ใช่คนโง่ พวกเขาเคยเสียเปรียบและเคยถูกหลอกมาแล้ว ย่อมระมัดระวังตัวมากขึ้น”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองไปที่ลักษณะพื้นที่รอบหุบเขาชุ่ยซานบนถาดทราย แล้วกล่าวอย่างผู้ชำนาญว่า

“หากท่านไว้ใจศิษย์ จัดคนมาให้ศิษย์สามสิบคน”

เมื่อได้ยินดังนั้นแม่ทัพเมิ่งรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

“เจ้าจะใช้คนสามสิบคนบุกโจมตีรึ?!”

เฉียวม่อทำตาโต “ศิษย์พี่ เสี่ยงเกินไปเจ้าค่ะ”

ต้องรู้ว่าพื้นที่หุบเขาชุ่ยซานนั้นโจมตีได้ยากยิ่งกว่าเนินเขาหานซานเสียอีก

เมื่อคราแรกที่กองทัพใหญ่แคว้นหนานฉียึดหุบเขาชุ่ยซานได้นั้น ต้องใช้กองทัพทหารหลายหมื่นสู้ไม่ถอยอยู่กว่าครึ่งเดือน

ยามนี้กลับจะอาศัยคนเพียงสามสิบคน ก็คิดจะบุกยึดหุบเขาชุ่ยซานได้หรือ?

......

ณ พระราชวังรัฐเหลียง