แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 20

ริมฝีปากเซียวอวี้บางเหมือนมีด ดวงตายับยั้งความขุ่นเคืองไว้

ยาที่ฮองเฮาให้มาก่อนหน้านี้นั้นใช้ได้ดี เขาจึงให้สำนักหมอหลวงไปศึกษาวิจัย แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีผลสรุป เพราะยังขาดยาสมุนไพรที่สำคัญหลายอย่าง

เดิมคิดว่าฮองเฮาจะใจดี ที่แท้นางกำลังรออยู่ตรงนี้

ใช้ยาบีบบังคับเขา!

ทำได้ดีมาก!

สีหน้าเซียวอวี้ฉายแววดุร้าย

“นางยังพูดอะไรอีก”

หน้าผากจ้าวเฉียนเต็มไปด้วยเหงื่อ

“ฮองเฮาพูดว่า ท่านลังเลนานเท่าไหร่ หวงกุ้ยเฟยก็จะเจ็บปวดนานเท่านั้น”

“หากท่านไม่รับปาก นางก็จะทำลายยานั้น ก็ไม่ยกให้กับท่าน”

“ยังพูดว่า... แม้สุภาพบุรุษรับปากแล้วไม่คืนคำ แต่พระราชโองการน่าเชื่อถือกว่า ท่านเพียงรับปากอย่างเดียวไม่ได้ ต้อง...ต้องมีพระราชโองการ”

มือเท้าจ้าวเฉียนอ่อนแรง

หมดกัน ฮ่องเต้คงไม่ประหารเขามั้ง?

ฟังจ้าวเฉียนพูดจบ สีหน้าเซียวอวี้มืดครึ้ม เหมือนเมฆดำก่อนพายุจะมา

ตำหนักหลิงเซียวเงียบสงัด

ทางด้านตำหนักหย่งเหอ บรรยากาศก็แน่นิ่งเหมือนกัน

สีหน้าหัวหน้าซุนหมัวมัวขาวซีด

คราวนี้แย่แล้ว!

ฮองเฮาหลอกลวงฮ่องเต้ว่าไม่มียาก่อน จากนั้นก็ข่มขู่ให้ฮ่องเต้โปรดปราน...

นางไม่กล้าคิด ฮ่องเต้จะต้องโกรธโมโหขนาดไหน

เคยมีอัครมหาเสนาบดีคนหนึ่ง พูดโน้มน้าวให้ฮ่องเต้ปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน ถูกลงโทษประหารในวันนั้นเลย

หัวหน้าหมัวมัวโกรธเกลียดชังอย่างยิ่ง พูดขึ้นมาอย่างอดทนไม่ไหวว่า

“พระนาง ท่านอยากให้ฮ่องเต้โปรดปราน ก็ไม่ควรทำเช่นนี้ หรือท่านคิดจะใช้ยาบีบบังคับฮ่องเต้...ปฏิบัติอย่างสามีภรรยากับท่านไปตลอดชีวิตหรือ!”

เป็นถ้าร่ำลือออกไปก็ไม่น่าฟัง

สีหน้าเหลียนซวงก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า

แต่นางเชื่อว่า พระนางไม่มีทางทำอะไรที่ไม่มีความมั่นใจ

และพระนางไม่มีทางทำเพื่อให้ตนเองเป็นที่ได้โปรดปราน!

เพียงแค่ต้องการให้ฮ่องเต้ทรราช ปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันเท่านั้นเอง

คำพูดพวกนี้ ต่อให้พูดออกไปก็ไม่มีใครเชื่อ

พวกสนมคนอื่นได้รับรู้ข่าวนี้ ต่างรวมตัวกัน เหมือนหม้อไฟจะระเบิด

“ได้ยินแล้วหรือยัง? ฮองเฮาฉกฉวยโอกาส ใช้ยาวิเศษรักษาอาการปวดหัวเรื้อรังข่มขู่ฮ่องเต้!”

“ฮองเฮาเปิดโลกกว้างให้กับพวกเราแล้ว วิธีต่ำทรามขนาดนี้ก็นำออกมาใช้ได้”

“ข้ารู้อยู่แล้ว นางยอมให้ยาในคืนวันอภิเษก ไม่ได้มีความหวังดีอย่างแน่นอน”

“สตรีตระกูลเฟิ่งนั้นมีความสามารถ ก่อนเข้าวังก็คิดไว้ก่อนแล้วว่า จะทำอย่างไรเพื่อให้ได้รับความโปรดปราน ก็ไม่รู้ว่า ความโปรดปรานนี้ นางจะรับไหวไหม ฮ่องเต้คงแทบอยากจะบีบคอนางให้ตาย”

ข่าวลือรู้มาถึงตำหนักฉือหนิง

มือไทเฮาที่หมุนลูกปัดหยุดชะงัก

“ฮองเฮาพูดเช่นนี้จริงหรือ?”

กุ้ยหมัวมัวผงกหัว

“ไทเฮา บ่าวไม่เคยเห็นสตรีผู้ดีคนไหน กระทำเช่นนี้มาก่อน นี่...นี่ช่างเป็นการทำให้เสื่อมเสียหน้าราชวงศ์!”

“และฮองเฮา ไม่คิดคำนึงถึงชื่อเสียงตระกูลเฟิ่งบ้างหรือ? บีบบังคับให้โปรดปราน ช่าง...”

ไทเฮาถอนหายใจยาว

“เลอะเลือน!”

เห็นทีฮองเฮาคงคิดอยากเสี่ยงดู เตรียมใช้ความเป็นแม่สูงส่งได้ดีเพราะลูก

หนึ่งในนั้นมีธูปหอมลั่วอวิ๋นสิ่งของท้องถิ่นเผ่าหนานหมาน

ตอนนั้นมีคนคิดอยากประจบประแจงหวงกุ้ยเฟย เสนอให้นำธูปหอมลั่วอวิ๋นพวกนั้นมาถวายให้ เพื่อใช้บรรเทาอาการปวดหัวเรื้อรังของหวงกุ้ยเฟย

ส่วนทำไมนางถึงมี “ยาวิเศษ” ที่ใช้รักษาอาการปวดหัวเรื้อรังพอดีนั้น เพราะนางเองก็มีโรคปวดหัวเรื้อรัง ยานี้มีคนหนึ่งคิดค้นขึ้นมาเพื่อนางโดยเฉพาะ

คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา เฟิ่งจิ่วเหยียนตกอยู่ในภวังค์เหม่อลอย ความโศกเศร้าที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง

แต่นางสามารถทนได้ บนใบหน้ายังคงไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใด

เหลียนซวงมองไม่เห็น พูดขึ้นมาอยู่คนเดียวว่า

“น่าเสียดาย ยาดีขนาดนั้น หวงกุ้ยเฟยได้ประโยชน์ไปเสียแล้ว”

แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็นลงเล็กน้อย

ได้ประโยชน์หรือ? เวยเฉียงถูกทรมานจนกลายเป็นแบบนั้น นางไม่มีทางให้หวงกุ้ยเฟย ตายไปอย่างสบาย

ยาในครั้งนี้ นางผสมบางอย่างลงไป

……

ได้ยามาแล้ว หมอหลวงรีบเอาให้หวงกุ้ยเฟยทาน

คราวนี้หวงกุ้ยเฟยสบายขึ้นอย่างมาก

หลังจากรู้ว่าได้ยานี้มายังไง นางทั้งตกใจทั้งโกรธโมโห

“ฝ่าบาท ฮองเฮากล้าทำแบบนี้ได้อย่างไร หากรู้ว่าเป็นเช่นนี้ ต่อให้หม่อมฉันต้องเจ็บปวดจนตาย ก็ไม่ยอมให้ท่านถูกนางบีบบังคับ...”

เฟิ่งเวยเฉียง นังสารเลว นางกล้าได้อย่างไร

“สนมที่รักทานยาแล้ว ก็นอนพักผ่อนให้ดี ไม่ต้องคิดอะไรมาก” เซียวอวี้พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสงบ

หวงกุ้ยเฟยไม่สบายใจ ดวงตาทั้งคู่มองดูเขาด้วยน้ำตาคลอ

“งั้นฝ่าบาท...ท่านจะทำตามความปรารถนาของฮองเฮา ไปโปรดปรานนางหรือ?”

สีหน้าเซียวอวี้เยือกเย็นชา

“ประทานพระราชโองการแล้ว กษัตริย์ตรัสคำไหนคำนั้น”