แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 21

หลังจากที่ฮ่องเต้ออกไปแล้ว สาวใช้ชุนเหอกังวลใจอย่างมาก

“พระสนม หากฮองเฮาได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้จริง ตำแหน่งในวังของท่านไม่ใช่หนึ่งเดียวอีกต่อไปแล้ว”

เพล้ง! ในมุ้งมีเสียงคับแค้นใจดังขึ้น

แจกันดอกไม้ที่อยู่ตรงหัวเตียงลอยละลิ่วออกไปจากผ้าม่านมุ้งแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

สาวใช้ชุนเหอรีบเก็บเศษแก้วที่กระจายและคุกเข่ากับพื้นทันที

“พระสนมเย็นพระทัยก่อนเพคะ!”

หวงกุ้ยเฟยนั่งริมขอบเตียง มือข้างหนึ่งกำผ้าปูที่นอนไว้ แววตามืดทึมน่ากลัว เพ่งมองไปด้านหน้า ทำให้คนหวาดกลัว

“ฮ่องเต้จะโปรดปรานนางได้อย่างไรกัน!”

สตรีที่ชื่อเสียงเสื่อมเสียไปแล้ว ยังบังอาจหน้าด้านไร้ยางอายมาแย่งความโปรดปรานไปจากนาง ช่างไม่รู้จักเจียมตัว!

ณ เวลานี้ สนมคนอื่นก็รวมกลุ่มกัน

พวกนางไม่เคยได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ จึงไม่ได้โมโหใหญ่โตเช่นหวงกุ้ยเฟยขนาดนั้น ทว่าก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไรเลย

“เฮ้อ! อย่างไรก็ตามก็เป็นเพราะฮองเฮาฝีมือดี คาดไม่ถึงเลยว่าฮ่องเต้จะตกปากรับคำจริง ๆ เสียด้วย ”

นางสนมเจียงที่คอยเอาอกเอาใจหวงกุ้ยเฟยแต่ไหนแต่ไรมา อดไม่ได้ที่จะประชดประชัน

“ฝีมืออะไรกัน? ก็แค่ใช้หวงกุ้ยเฟยมาบีบบังคับฮ่องเต้! ลูกไม้ชั้นต่ำเช่นนี้ ข้าไม่คิดจะทำหรอก! คอยดูเถอะ ฮ่องเต้จะต้องรังเกียจเดียดฉันท์นางเป็นแน่!”

ส่วนเสียนเฟยนั้น ปฏิบัติตนเช่นเดิมทุกวัน ไม่วิพากษ์วิจารณ์มั่วซั้ว

“เมื่อเข้าวังแล้วก็ล้วนแต่เป็นพี่น้องกัน พวกเราควรจะดีใจแทนฮองเฮา”

ฝูงชนมองกันไปมา

ความดีใจนั้นเป็นส่วนน้อย

ที่พวกนางเป็นมีแต่ อิจฉา ริษยาและการเหยียดหยามอ้างเหตุผลเข้าข้างตัวเอง

ตำหนักฉือหนิง

ไทเฮาเองก็ตกพระทัยสุดขีดเช่นกัน

“เจ้าว่าอะไรนะ? ฮ่องเต้ประนีประนอมแล้ว? !”

นี่พระอาทิตย์ต้องขึ้นทางทิศตะวันออกเป็นแน่

ฮ่องเต้ที่บ้าอำนาจเผด็จการเช่นนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะรับการข่มขู่อย่างเต็มใจ

กุยหมัวมัวถอนหายใจทิ้งออกมา

“ไทเฮา ที่ฮ่องเต้ทำไปทั้งหมดเพื่อหวงกุ้ยเฟยทั้งนั้นเลยเพคะ

“หม่อมฉันเองก็ไม่คิดเลยว่าฮ่องเต้จะทำเพื่อนางถึงเพียงนี้”

“การเดินหมากของฮองเฮาครั้งนี้ นับว่าเป็นตีถูกจุดแบบโชคช่วย”

แววตาไทเฮาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ไม่ใช่ว่าตีถูกจุดแบบโชคช่วย พูดให้ถูกต้องคือฮองเฮาก็เป็นคนที่ปราดเปรื่องที่ไม่สนวิธีการคนหนึ่ง บางที การจะจัดการกับหวงกุ้ยเฟย ก็ต้องไม่สนผิวหนังหน้าตาของตัวเอง ไม่สนคำติฉินนินทา”

“การเดินหมากของฮองเฮานี้เป็นการแสวงหาความมั่งคั่งจากความเสี่ยง”

สตรีหนังหน้าบางธรรมดาทำไม่ได้เป็นแน่

ไทเฮามองสีท้องนภาที่อยู่ด้านนอก

“พระอาทิตย์จวนจะอัสดงแล้ว ค่ำคืนนี้ตำหนักหย่งเหอต้องคึกคักเป็นแน่”

หลังจากที่กุยหมัวมัวฟังออกถึงความหงอยเหงาในน้ำเสียงของไทเฮา จึงพูดปลอบพระทัย

“ไทเฮาอย่าได้ร้อนพระทัยไปเลย คิดไปในทางที่ดี ฮองเฮาได้รับความโปรดปรานมา ก็สามารถทำลายสถานการณ์ที่หวงกุ้ยเฟยได้รับความโปรดปรานแต่เพียงผู้เดียวมานานหลายปี”

“ถ้าเป็นเช่นนี้ พวกหนิงเฟยก็สามารถได้รับผลประโยชน์ต่อไปได้อีก”

ทว่าถ้าหากเป็นฮ่องเฮาปรนนิบัติ ต้องเป็นแบบที่หนึ่ง ต่อให้ฮ่องเต้ไม่ได้ชอบฮองเฮาแต่อย่างใด ก็ต้องมาตำหนักบรรทมของฮองเฮาด้วยตัวเอง

หัวใจของหลิวซื่อเหลียงเต้นรัว มิรู้ว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

อย่างไรเสียฮ่องเต้ของพวกเขาผู้นี้ลงมือโหดเหี้ยม ไม่แน่ว่าเมื่อโมโหก็จะ......

ระหว่างที่กำลังครุ่นคิด ขันทีน้อยคนหนึ่งก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

“ฮ่องเต้! ฮองเฮาที่จะปรนนิบัติรุดไปที่ตำหนักจื้อเฉินแล้ว!”

หลิวซื่อเหลียงขมวดคิ้ว

อะไรกัน? ฮองเฮาอยู่ที่ตำหนักจื้อเฉินแล้ว?

นางถูกกักบริเวณอยู่ เหตุใดยังหนีออกมาได้อีก?!

ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ฮองเฮาจะไม่เกรงกลัวความผิดที่ขัดขืนคำสั่งฮ่องเต้ นี่ก็เป็นการฝ่าฝืนกฎนะ! จะทำอะไรก็ต้องแจ้งผู้ดูแลอย่างเขาก่อนสิ ให้เขาได้เตรียมการก่อนจึงจะถูกต้อง

เขาแอบชำเลืองมองสีหน้าของฮ่องเต้ ฮ่องเต้หัวเสียอย่างมากดังคาด

สีหน้าของเซียวอวี้ถูกปกคลุมไปด้วยความเย็นยะเยือกราวกับน้ำค้างแข็ง

ฮองเฮารนหาที่ตายหรือกระไร! อดทนรอไม่ไหวที่อยากจะได้รับความโปรดปรานจากเขาขนาดนี้เชียว? ดูแล้วในคืนที่อภิเษกสมรสที่นางพูดว่าจะไม่แย่งชิงความโปรดปรานอันใดเลย ล้วนเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ!

สตรีวังหลังล้วนเป็นเช่นนี้ดังคาด

เมื่อถึงตำหนักจื้อเฉิน

“ออกไปรอด้านนอก” ฮ่องเต้ซึ่งอยู่ด้านหน้าพูดกับหลิวซื่อเหลียงที่เดินตามติด ๆ

เขารีบหยุดฝีเท้า ถอยหลังไปด้านนอกตำหนักบรรทม

ทว่า ยามที่เขากำลังจะล็อคประตูตำหนัก ก็ได้ยินเสียงสตรีกรีดร้องด้วยความตกใจ ผนวกกับเสียงซักถามอันเยือกเย็นของฮ่องเต้

“เจ้าเป็นใคร? ฮองเฮาล่ะ!”