แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 204

สองชั่วยามต่อมา ด้านนอกของวัดต้าเจา

ท่ามกลางราตรีที่มืดมิด เซียวอวี้ควบอาชา สวมอาภรณ์ผ้าแพรสีดำปักดิ้นเงิน ดวงตาดุจรัตติกาลแหลมคม

เฉินจี๋ติดตามอยู่ด้านหลังของเขา

ฮ่องเต้มีราชกิจรัดตัว ทว่าด้วยเรื่องของฮองเฮา กลับเสด็จมาที่นี่กลางดึก ค่อนข้างจะทุ่มเทสุดตัวจริง ๆ

ในยามค่ำคืนวัดต้าเจาเงียบสงบเป็นพิเศษ

เมื่อทราบข่าวฮ่องเต้เสด็จมา เจ้าอาวาสเหลี่ยวคงจึงออกมารับเสด็จที่ประตูวัด

เหลี่ยวคงสงบนิ่งมาก ๆ

“ฝ่าบาท ฮองเฮาสวดอธิษฐานทั้งวันทั้งคืน...”

เซียวอวี้มิได้ยอมออกไปโดยง่ายเหมือนหลิวซื่อเหลียง

ไม่รอให้เหลี่ยวคงพูดจบ เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“ทำไม เรามาจะทำลายความโชคดีหรือ?”

“อาตมามิได้หมายความเช่นนั้น” เหลี่ยวคงก้มศีรษะลงเล็กน้อย เพื่อแสดงความเคารพ

เซียวอวี้จึงเดินตรงเข้าไปในวัด จนกระทั่งถึงห้องฌาน

เหลี่ยวคงยืนนิ่งพลางมองตามแผ่นหลังของเขา สีหน้าเคร่งขรึม

……

มาถึงห้องฌานแล้ว เหล่าองครักษ์ล้วนแปลกใจที่ฮ่องเต้เสด็จมาด้วยองค์เอง ทำความเคารพทีละคน

เซียวอวี้โบกมือหนึ่งครา ส่งสัญญาณให้พวกเขาถอยไป

เหลียนซวงเฝ้าอยู่นอกประตู สีหน้าตื่นเต้นกังวล

“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท! ฝ่าบาท ฮองเฮานาง...”

เซียวอวี้เดินผ่านนางไป ผลักเปิดประตูโดยตรง

สิ่งที่ได้เห็น ในห้องฌานนั้น ฮองเฮาหันหน้าไปทางพระพุทธรูป คุกเข่าบนเบาะกลม ดูเคร่งครัดอย่างมาก

เหลียนซวงยืนอยู่นอกประตู มือที่กำแน่นก็ผ่อนคลายลง

เซียวอวี้มองเงาด้านหลังของเฟิ่งจิ่วเหยียน ในดวงตามีความเย็นเยียบระลอกแล้วระลอกเล่า

“สงครามสิ้นสุดแล้ว เหตุใดจึงยังไม่กลับวัง” เขาถามอย่างเย็นชาสุดขั้ว

คนที่นั่งหันหลังให้เขาก็ค่อย ๆ หันกลับมา

“อธิษฐานขอพรยังไม่จบ...”

เซียวอวี้มิใช่คนประเภทรักหยกถนอมบุปผา และเพราะความร้อนใจ ไม่มีความอดทนนัก จึงสาวท้าวก้าวไปข้างหน้า จับแขนของนางไว้ แล้วดึงนางขึ้นมาอย่างหยาบคาย

“เจ้ากับเหลี่ยวคง...”

หลังจากได้เห็นใบหน้านางแล้ว คำถามของเขาพลันหยุดลงกะทันหัน

เนื่องจาก ใบหน้าของนางซีดผิดปกติ แม้แต่ริมฝีปากก็ซีดและแห้งแตก ราวกับว่าถูกสูบเลือดออกจนหมดตัว จนไร้ชีวิตชีวาไร้เรี่ยวแรง

เขาเคยได้ยินคำพูดที่ว่า การบำเพ็ญตนอธิษฐาน เรื่องกินดื่มยากลำบาก

หรือว่าเขาเข้าใจฮองเฮาผิดไปจริง?

เพื่ออธิษฐานขอพร นางยอมให้ตัวเองอ่อนแอมาก...

เฟิ่งจิ่วเหยียนอาการบาดเจ็บยังไม่หายดีก็รีบกลับมาก่อน รู้ว่าสีหน้าดูไม่ดีนัก กลับนึกไม่ถึงว่า จะได้เห็นอารมณ์ตกใจและละอายใจในดวงตาของเซียวอวี้

แต่ไหนแต่ไรมาเขาเย็นชาเสมอ

ทว่านางไม่มีเรี่ยวแรงเหลือเฟือที่จะคิด

หลังจากถูกดึงขึ้นมา นางไร้พลังไปโดยสิ้นเชิง รู้สึกหน้ามืด และล้มลง

“ฮองเฮา!” เหลียนซวงรีบเข้ามาทันที

ในเวลาเดียวกัน เซียวอวี้จับเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้โดยสัญชาตญาณ ลำแขนแข็งแกร่งโอบเอวของนางไว้

เฉินจี๋ยืนอยู่ด้านนอกประตู ได้เห็นฮ่องเต้ก้มลงอุ้มฮองเฮาขึ้นมา

เขาแปลกใจอย่างมาก

ฮองเฮาเป็นอะไร? แกล้งหมดสติ? กลยุทธ์ทุกข์กาย?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน