แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 206

เหลียนซวงคิดหาวิธีได้ในยามคับขัน

“ฝ่าบาท ฮองเฮามีเหงื่อออกมาก ให้บ่าวเช็ดตัวให้ฮองเฮาเถอะเพคะ”

หลังจากนั้น เซียวอวี้จึงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากม่าน

ภายในม่าน เหลียนซวงปลดเข็มขัดของฮองเฮา และเสื้อป้ายตัวใน

บาดแผลปริแตกจริง ๆ หากปล่อยทิ้งไว้ไม่รักษา เลือดจะซึมออกมาอย่างแน่นอน

โชคดีที่ยังทันเวลา...

ในขณะที่เหลียนซวงยุ่งอยู่ข้างใน เซียวอวี้นั่งอยู่ข้างนอก

เขามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาเย็นชา

ราตรีมืดมิด ราวกับว่าอสูรกินคนกำลังซุ่มซ่อนอยู่

ฮองเฮามีคนคอยดูแลอยู่ที่นี่

เขาลุกขึ้นยืน เตรียมตัวกลับตำหนักจื้อเฉิน

แต่แล้วทันใดเขากลับถูกดึงดูดโดยบางสิ่งตรงมุมห้อง

กล่องใบนั้น คล้ายกล่องสินเดิมของฮองเฮา มังกรและหงส์ที่เสมือนจริงถูกแกะสลักบนกล่องนั้น

งานฝีมือชิ้นนี้ แม้แต่ในพระราชวังก็หาชมได้ยาก

เขาเดินไปทางนั้น พลันรู้สึกว่า ก้อนอิฐที่เหยียบย่ำ ให้ความรู้สึกผิดปกติ

ดูไม่แน่น

นัยน์ตาของเขามืดลง ก้มหน้ามองลงไป...

ครั้งนี้เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ทว่าการกำจัดพิษนั้นยากมาก

ต้องใช้เวลาหลายวัน ในการถ่ายเลือดออกทุกวัน เมื่อนั้นพิษจึงจะถูกกำจัดหมดสิ้น

ด้วยเหตุนี้ ใบหน้าของนางจึงซีดขาวราวหิมะ

บวกกับการรีบเร่งเดินทางกลับทั้งวันทั้งคืน ร่างกายจึงยิ่งไม่สามารถทนรับไหว

ทว่านางก็ฟื้นตัวเร็วเช่นกัน

หลังรุ่งสางของวันถัดไป นางก็ตื่นขึ้นมา

เหลียนซวงเฝ้าอยู่ข้างเตียงนานหลายชั่วยาม หลังเห็นฮองเฮาตื่นขึ้นมา ก็ดีใจจนร้องไห้

“ฮองเฮา!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนลืมตา เปิดปากพูดเบา ๆ

“ที่นี่คือ...ตำหนักหย่งเหอ?”

นางจำได้แม่นว่า ตัวเองกลับไปที่วัดต้าเจา

เหลียงซวงพยักหน้าหงึก ๆ

“คือตำหนักหย่งเหอเพคะ! ฮองเฮา เมื่อคืนท่านหมดสติ และมีไข้สูง หมอนอกวังเหล่านั้นไม่เอาไหน ฝ่าบาทจึงพาท่านกลับวัง ยาที่หมอหลวงจัดให้มีผลดีกว่าจริง ๆ พิษไข้ของท่านจึงทุเลาลงมากเพคะ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ ทว่าความทรงจำคงอยู่ก่อนที่นางจะหมดสติไปเท่านั้น

เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น นางไม่รู้เลย

“ฮองเฮา อีกสักครู่ยาก็พร้อมแล้ว หมอหลวงบอกว่า ท่านยังต้องดื่มยาอีกสองสามวัน ทว่าบาดแผลของท่าน...บ่าวทำได้เพียงแค่พันผ้าพันแผลไว้ชั่วคราวเพคะ”

เหลียนซวงลดเสียงลง กลัวว่าผู้อื่นจะได้ยิน

ตำหนักฉือหนิง

ไทเฮารู้สึกค่อนข้างเหลือเชื่อ

“ฮองเฮากลับมาเมื่อคืนหรือ? เรื่องราวเป็นมาอย่างไรกันแน่?”

กุ้ยหมัวมัวกล่าวว่า “ได้ยินว่าฝ่าบาทรับตัวกลับมาเองเพคะ ดูเหมือนว่าฮองเฮาจะป่วย ฝ่าบาทยังทรงอุ้มฮองเฮากลับตำหนักหย่งเหอเองเพคะ”

สีหน้าของไทเฮาเริ่มจริงจัง

“ป่วย? โรคอะไร?”

กุ้ยหมัวมัวก้มศีรษะลงด้วยความเคารพ “หมอหลวงบอกว่า สูญเสียสมดุลชี่และเลือด ติดเชื้อไข้หวัดด้วยเพคะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน