แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 209

เซียวอวี้มองคนที่นอนอยู่บนหลังอาชาด้วยสายตาลึกล้ำ

นางมีท่าทางราวกับเมามาย และสับสนมึนงง

มือข้างหนึ่งห้อยลงมา มองเห็นได้ราง ๆ ว่าฝ่ามือมีเลือดออก...

เหลียนซวงตามมาที่สนามม้าหลวง ก็ได้เห็นฝ่าบาทอุ้มฮองเฮาออกมาพอดี

“ฝ่าบาท ฮองเฮา!” เหลียนซวงเร่งรีบคำนับ

เกิดอันใดขึ้นกับฮองเฮา?!

เซียวอวี้อุ้มนางกลับไปที่ตำหนักหย่งเหอ สั่งให้หมอหลวงรักษาบาดแผลให้นาง

เหลียนซวงคุกเข่าลงบนพื้น ตัวสั่นระริก

เซียวอวี้นั่งอยู่ข้างเตียง เสมือนพระพุทธรูปองค์ใหญ่ ทำให้คนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง หัวใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หลังจากหมอหลวงพันแผลที่ฝ่ามือของเฟิ่งจิ่วเหยียนเสร็จ ก็รายงาน

“ฝ่าบาท อาการบาดเจ็บที่มือของฮองเฮาไม่ร้ายแรง ทว่าร่างกายยังไม่ฟื้นตัว ยังขี่ม้าไม่ได้เด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากหมอหลวงทูลลา เซียวอวี้ก็มองไปที่เหลียนซวง ดวงตาแหลมคมเยือกเย็น

“ฮองเฮาบาดเจ็บได้อย่างไร”

เหลียนซวงไม่รู้จริง ๆ

“บ่าว...บ่าวได้รับคำสั่งให้พาฮูหยินเฟิ่งออกจากวัง จึงไม่เห็นเพคะ...”

“ฮูหยินเฟิ่ง? นางพูดเรื่องใดกับฮองเฮา”

ใบหน้าที่งดงามเย็นชาของเซียวอวี้ถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็ง

เหลียนซวงส่ายศีรษะ

“บ่าวไม่ได้ยินเช่นกันเพคะ ฮูหยินไล่บ่าวออกไปข้างนอก”

นางไม่รู้อะไรเลย และยังจงใจปิดบังด้วย

เซียวอวี้ขมวดคิ้วมุ่น

“ไสหัวออกไป!”

หลังจากที่เหลียนซวงออกไปแล้ว ในตำหนักบรรทมเหลือเพียงเซียวอวี้ และเฟิ่งจิ่วเหยียนที่หมดสติ

เซียวอวี้มองนางด้วยสายตาเย็นชาสุดขั้ว

หากเป็นเพียงการสูญเสียสมดุลชี่และเลือดกับไข้หวัดทั่วไป จะหมดสติหลายครั้งได้อย่างไร?

นอกจากว่า นางบาดเจ็บที่ร่างกาย

เมื่อนึกถึงแส้เก้าท่อนที่ซ่อนอยู่ในตำหนักบรรทม เซียวอวี้ดวงตามืดลง

ทันใดนั้น เขาเอื้อมมือไปคว้าเข็มขัดของนาง

หลังจากคลายเข็มขัดแล้ว อาภรณ์ก็หลวมคลายออกเช่นกัน เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าของนาง และสายเสื้อชั้นในเส้นเล็ก...

เซียวอวี้ยื่นมือไปจับคอเสื้อของนาง ขอเพียงเขาดึงเบา ๆ ก็สามารถตรวจสอบได้ว่ามีบาดแผลบนร่างกายของนางหรือไม่

ทว่า เมื่อเขาสัมผัสอาภรณ์ของนาง การเคลื่อนไหวกลับหยุดชะงัก

ไม่ทราบด้วยเหตุผลใด ภาพที่ผุดขึ้นมา เป็นคืนนั้นที่อยู่ในรถม้า ร่างกายของนางบดเบียดเขา นุ่มนิ่มเช่นนั้น ร้อนผะผ่าวแบบนั้น

โดยควบคุมตัวเองมิได้ ลมหายใจหนักหน่วงขึ้น

ทันใดนั้นเขารู้สึกราวกับได้สัมผัสท่อเหล็กร้อน รีบชักมือกลับทันที

ในเวลาเดียวกันนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนตื่นขึ้นมาแล้ว

เปรียบเสมือนต้นไผ่ที่โค้งงอด้วยหิมะทับถม ทันใดนั้นก็สลัดหิมะสีขาวออกไป แล้วเด้งขึ้นมา นางก็เป็นเช่นนั้น ลุกขึ้นนั่งกะทันหัน ราวกับศพกระตุก จ้องมองตรงไปที่เซียวอวี้อย่างแน่วนิ่ง

สายตาของนางเย็นชาห่างเหิน มองดูเขาด้วยความแตกต่างจากก่อนจะหมดสติ ที่มองรุ่ยอ๋องด้วยความรักลึกล้ำนุ่มนวลดุจสายน้ำ

เซียวอวี้ขมวดคิ้ว

หลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนเห็นเข็มขัดถูกปลดออก ก็ขมวดคิ้วแน่นเช่นกัน

ดวงตาทั้งคู่ของเซียวอวี้ไม่มีความคิดเสน่หาแม้แต่น้อย พูดอย่างเย็นชา

“เราแค่ตรวจดูว่ามีบาดแผลบนร่างกายเจ้าหรือไม่”

เฟิ่งจิ่วเหยียนริมฝีปากซีดเซียว ดูผ่ายผอมและอ่อนแอ

ทว่าดวงตาของนางราวกับอยากสังหารคน จ้องมองเซียวอวี้ตาไม่กะพริบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน