แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 215

สีหน้านางสนมเจียงขาวซีด เมื่อได้ยินเสียงฮองเฮาดังขึ้นมา แววตาเต็มไปด้วยความรอคอย

หนิงเฟยก็หันไปมองเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างมุ่งร้าย

เวลานี้ หากฮองเฮาปฏิเสธการถวายการเต้นรำของนางสนมเจียง ถือเป็นการทำร้ายจิตใจของพวกทหาร

นางพูดขึ้นมาอย่างท้าทายว่า “ฮองเฮา หรือท่านคิดว่า เหล่าทหารไม่คู่ควรที่จะชมการรำกลองของนางสนมเจียง?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่สนใจหนิงเฟย เพียงพูดขึ้นมาอย่างนอบน้อมว่า

“ฝ่าบาท ใช้กลองทงเทียน[1]ไหม?”

กลองทงเทียนมักจะใช้ในการเซ่นไหว้

ดังชื่อที่บ่งบอก ใช้สื่อสารกับเทพเจ้าผ่านเสียงกลอง ไม่ว่าจะอธิษฐานหรือแก้บน

กลองทงเทียนนี้แลดูไม่ได้แตกต่างอะไรกับกลองปกติธรรมดา แต่หน้ากลองที่ทำขึ้นเป็นพิเศษ สามารถทำให้เสียงกลองดังก้องขึ้กว่ากลองธรรมดา

พวกทหารรักษาการณ์อยู่ชายแดน ไม่เคยเห็นกลองทงเทียน ล้วนรู้สึกแปลกใหม่

เซียวอวี้ขมวดคิ้วเข้ม

“ฮองเฮาหมายความว่าอย่างไร”

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงอธิบายขึ้นมาว่า

“หม่อมฉันได้อธิฐานขอพรให้กับเหล่าทหาร ยามนี้ได้ชัยชนะกลับมา เดิมควรที่จะแก้บน แต่ด้วยสุขภาพไร้เรี่ยวแรง”

“พอดีที่จะได้ใช้โอกาสในวันนี้ พวกทหารล้วนก็อยู่ด้วย ให้นางสนมเจียงตีกลองทงเทียนแทนหม่อมฉัน เป็นการแก้บนให้กับสวรรค์”

เหล่าทหารเพียงอยากดูรำกลอง ดังนั้นการรำเต้นด้วยกลองอะไร ล้วนไม่แตกต่าง

ทว่าสำหรับนางสนมเจียงกับผู้อื่น ความหมายนั้นต่างกันสิ้นเชิง

นางสนมเจียงมีอารมณ์รื่นรมย์ขึ้นมา

หากรำโดยใช้กลองทงเทียน นางก็จะกลายเป็น “เทพธิดา” ไม่มีใครสามารถดูถูกนางได้

เช่นนี้ไม่เพียงสามารถทำให้เหล่าทหารพอใจ และยังสามารถรักษาศักดิ์ศรีของนางสนมเจียงเอาไว้ได้ เป็นผลดีต่อทั้งสองฝ่าย

เซียวอวี้เห็นด้วยกับความตั้งใจของฮองเฮา ให้คนเปลี่ยนเป็นกลองทงเทียน

เขากวาดสายตามองไปที่หนิงเฟย

วังหลังอันกว้างใหญ่ หญิงงามมีมากมาย ทว่าไม่มีใครมีสมองเลย

ไม่สิ พูดอย่างถูกต้องก็คือ ต่อให้ฉลาดพอ ก็ล้วนคิดถึงแต่ตนเอง ทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาอำนาจไว้ ไม่เคยคิดที่จะช่วยเหลือคนอื่น

งานเลี้ยงรับรองแม่ทัพ ไม่เพียงมีแม่ทัพหลายคนนั่งอยู่ในท้องพระโรง ตรงลานกว้างข้างนอกท้องพระโรง ยังมีทหารอีกนับไม่ถ้วน

เมื่อได้ยินว่าสนมในวังจะรำกลอง พวกเขาล้วนตื่นเต้นคึกคัก สัมผัสได้ถึงความสำคัญที่ฝ่าบาทมอบให้กับพวกเขา จึงพูดขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกันว่า

“ฝ่าบาทอายุยืนหมื่นปี! แคว้นหนานฉีอายุยืนหมื่นปี!”

เซียวอวี้ดื่มสุราหนึ่งคำ แววตาเมินเฉยเย็นชา เหลือบมองดูเฟิ่งจิ่วเหยียนแวบหนึ่ง อย่างไม่ได้ตั้งใจ

……

นางสนมเจียงรำกลองได้อย่างยอดเยี่ยมโดดเด่นมาก

เท้าทั้งคู่เหยียบบนหน้ากลอง แผ่วเบาเหมือนนกนางแอ่นโบยบิน

เสียงกลองดังก้องตามจังหวะการเต้นรำ ราวกีบม้าที่กำลังเดินทับ ทหารทุกคนต่างรู้สึกฮึกเหิมและชุ่มฉ่ำใจ

เฉียวม่อมองดูกลองทงเทียนนั้น มุมปากกระตุกอมยิ้มขึ้นมา

ศิษย์พี่สาวช่างใจดีจริงๆ

หลังจากการรำเต้นจบลง ทุกคนปรบมืออย่างยินดี

เซียวอวี้ก็เห็นการรำกลองนี้เป็นครั้งแรก พอใจกับการแสดงของนางสนมเจียงอย่างมาก

“ประทานรางวัล”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน