แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 231

เซียวจั๋วอดีตรัชทายาท เขาอยู่ในชุดสามัญชนสีคราม ช่างดูขัดตากับพระราชวังอันโอ่อ่าหรูหราแห่งนี้เหลือเกิน ราวกับหมอกควันที่จู่ ๆ ลอยมาบนยอดเขาสูง

เขายืนอยู่ด้านนอกตำหนักฉือหนิง อาจจะรอให้ไทเฮาเรียกเข้าเฝ้า

วันนี้สภาพอากาศไม่ดีนัก

เมฆดำลอยมาเป็นระยะ เงาดำมืดสลัวปกคลุมบนตัวเขา

ลมพัดแรงจนชายเสื้อเปิด ทั้งพัดเข้าไปในแขนเสื้อกว้าง จนพองตัว ทำให้แขนเสื้อที่ปะชุนของเขายิ่งเห็นเด่นชัด

เหลียนซวงมองเซียวจั๋วด้วยสีหน้าฉงน ในความทรงจำของนาง เขาเป็นคนมีชาติตระกูลสูงศักดิ์ไม่เป็นรองใคร ทว่าตอนนี้กลับ...

เฟิ่งจิ่วเหยียนสังเกตเห็นท่าทางใจลอยของเหลียนซวง

สำหรับเรื่องที่เหลียนซวงอาศัยแค่เงาด้านข้างก็จำอดีตรัชทายาทผู้นี้ได้นั้น นางไม่ได้ถามให้มากความในตอนนี้ ยังคงเดินหน้าต่อไปโดยไม่สนใจ

ทว่าเหลียนซวงกลับรู้สึกกังวลใจ จึงเตือนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ฮองเฮา นั่นคืออดีต...”

“ข้ารู้” เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยน้ำเสียงเรียบ และส่งสายตาให้นางเป็นการตักเตือน

หากแม้แต่ตนเองยังรู้สึกผิดจนไม่กล้าเดินหน้า คนอื่นจะยิ่งนำไปพูดจนบิดเบือนความจริง

“ฮองเฮา” องครักษ์เฝ้าประตูทำความเคารพอย่างนอบน้อม

เซียวจั๋วได้ยินเสียงนั้น แม้จะไม่ได้หันศีรษะไปมอง ทว่ากลับตัวสั่นเล็กน้อย

เห็นได้ชัด เขาก็ไม่ได้เตรียมใจว่า จะได้พบอดีตคู่หมั้นของเขาที่นี่

เขาก้มศีรษะลง เหมือนเป็นราษฎรธรรมดาคนหนึ่ง เบี่ยงตัวและถอยหลบไปด้านข้าง เพื่อหลีกทางให้เฟิ่งจิ่วเหยียน

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ชำเลืองมอง เดินตรงเข้าไปในตำหนักฉือหนิงทันที

ภายในตำหนักฉือหนิง

หนิงเฟยกำลังสนทนาอยู่กับไทเฮา ป้าหลานพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนิทสนม

การมาถึงของเฟิ่งจิ่วเหยียน ทำลายบรรยากาศความสนิทสนมคุ้นเคยนี้ลง

ไทเฮาทรงหยุดยิ้มในทันที

“ฮองเฮา นั่งสิ ข้าให้คนไปตามเจ้ามา เพราะเรื่องงานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์”

เปรี้ยง---

ด้านนอกเกิดเสียงฟ้าร้องดังสนั่น ดูเหมือนว่าฝนใกล้จะตกแล้ว

เหลียนซวงเอาแต่มองออกไปด้านนอก ท่าทางกระวนกระวาย

หนิงเฟยดื่มชาอย่างใจเย็น และพูดแทรกขึ้นมาเป็นครั้งคราว

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองออกว่าหนิงเฟยมีความรู้สึกอื่นแอบแฝง และมองออกว่าเหลียนซวงรู้สึกกังวลใจ

นางทำเป็นไม่สนใจ แสร้งทำเป็นไม่รู้ และตอบคำถามของไทเฮาอย่างลื่นไหล

สองเค่อต่อมา ฝนเริ่มโปรยปราย

ไทเฮาทรงดูเหมือนจะไม่รู้ว่าอดีตรัชทายาทยังคงยืนอยู่ด้านนอก จึงไม่ได้มีคำสั่งใด

เหล่าข้าหลวงพากันกางร่ม และเคลื่อนย้ายดอกไม้ไปอยู่ใต้ชายคาทางเดิน เพื่อไม่ให้ถูกน้ำฝนจนกลีบร่วง

ทว่าบางคน ยังไม่มีค่าเท่ากับดอกไม้ในวังของไทเฮาเสียด้วยซ้ำ

ชุดสีครามของเซียวจั๋วถูกฝนจนเปียกชุ่ม ทว่าเขายังคงยืนตระหง่านราวกับต้นสน ไม่มีความย่อท้อ

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเผชิญกับสายลมอ่อนและละอองฝน ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย ไม่มีร่องรอยของความคับแค้น

ภายในตำหนัก

หนิงเฟยมองเฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นระยะ สายตาที่เย่อหยิ่งแต่ไหนแต่ไรมา ยังแฝงความเย้ยหยันอยู่หลายส่วน