แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 233

ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่ว ทว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกลับเมินเฉย ขณะที่จดจ่ออยู่กับการเตรียมงานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ นางก็ยังวางแผนที่จะออกจากวังไปพร้อมกันด้วย

หากมีนางเพียงคนเดียว ก็สามารถออกไปได้เลยทันที

ทว่าตอนนี้ยังจะต้องคำนึงถึงตระกูลเฟิ่ง

หากนางจากไป ตระกูลเฟิ่งจะต้องรับผิด

วิธีที่ปลอดภัยที่สุด นั่นคือการแกล้งตายและหลบหนี

หากเป็นเช่นนั้น ทั้งตระกูลเฟิ่งและเซียวอวี้จะไม่ตามหานางอีก

นางจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลด้วย

ทว่า ร่างกายของนางก็ยังดีอยู่ การตายอย่างกะทันหัน จะทำให้คนเกิดความสงสัยอย่างแน่นอน

ดังนั้น โอกาสนี้จึงมีความสำคัญอย่างมาก

นางกำลังรอโอกาสนี้...

“ฝ่าบาทเสด็จ!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบเก็บของเข้าที่ พร้อมกับลุกขึ้นต้อนรับ

เซียวอวี้มาถึงตำหนักหย่งเหอ

เมื่อเห็นนางมีรอยคล้ำใต้ดวงตา จึงรู้ว่าหลายวันมานี้นางคงนอนหลับไม่เต็มอิ่มนัก

เพื่องานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ครั้งนี้ นางคงเหน็ดเหนื่อยจริง ๆ

แต่หารู้ไม่ว่า การที่เหน็ดเหนื่อยไม่พักผ่อนนั้น กลับทำเพื่อจะได้ออกจากวัง

“ฝ่าบาททรงมีสิ่งใดจะรับสั่งหรือเพคะ?” แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนสงบนิ่งราวกับน้ำไร้ระลอกคลื่น

เซียวอวี้นั่งอยู่ตรงที่นั่งหลัก เขารีดรอยยับบนแขนเสื้อ และเอ่ยอย่างไม่ได้ตั้งใจว่า

“เราเห็นรายชื่อผู้มาร่วมงานเลี้ยงทั้งหมดแล้ว”

เฟิ่งจิ่วเหยียนคิดว่าเขาจะถามถึงเรื่องของอดีตรัชทายาท จึงเตรียมคำตอบไว้ให้เขาแล้ว

ทว่าหลังจากนั้น เขากลับพูดว่า

“หากเจ้าคิดถึงครอบครัว งานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ พ่อแม่ของเจ้าก็เข้ามาในวังได้”

เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้นางเคยเอ่ยขอออกไปเยี่ยมครอบครัวก็จริง ทว่าไม่ใช่เพราะนางคิดถึงพ่อแม่ ที่จริงตั้งแต่เด็กนางไม่ได้เติบโตมาข้างกายพวกเขา อีกทั้งไม่ได้ผูกพันและห่วงใยมากมายเท่าใดนัก

นอกจากนี้ เซียวอวี้ก็ไม่ใช่คนเห็นอกเห็นใจผู้อื่น

เมื่อเห็นนางนิ่งเฉย คิ้วของเซียวอวี้ขมวดเข้าหากัน

“ทำไม ไม่ดีใจรึ?”

เขาให้คนในตระกูลเฟิ่งเข้ามาในวัง เพื่อจะหาโอกาสพิสูจน์ความสัมพันธ์จากหยดเลือด จะดูว่านางคือเฟิ่งเวยเฉียงตัวจริงหรือไม่

ปฏิกิริยาของนางในตอนนี้ ทำเหมือนกับเผยพิรุธให้เห็นล่วงหน้าแล้ว

เหล่าพระสนมในวังหลัง ไม่มีผู้ใดไม่คิดถึงคนในครอบครัว

เขาให้ความเมตตาอันยิ่งใหญ่แก่นางถึงเพียงนี้ ทว่านางกลับไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย

เฟิ่งจิ่วเหยียนเรียกสติกลับมา และตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เช่นเดิม

“ไม่ใช่เพคะ หม่อมฉันแค่นึกไม่ถึงเท่านั้น”

นางย่อตัวคำนับ “หม่อมฉันขอบพระทัยฝ่าบาทล่วงหน้าแทนคนในครอบครัวด้วยเพคะ”

เซียวอวี้ลุกขึ้นยืน เขาจับศอกของนางด้วยตนเองประคองให้ลุกขึ้น และบอกให้ทำตัวตามสบายไม่ต้องมากพิธี

ทั้งสองยืนอยู่ไม่ห่างกัน มองดูแล้วเหมือนสนิทสนมใกล้ชิดกันมาก

แม้เฟิ่งจิ่วเหยียนจะไม่ได้มีความคิดฟุ้งซ่าน เกี่ยวกับเรื่องแตะต้องเนื้อตัวของเขาก็ตาม ทว่าต่อให้มีอาภรณ์คั่นอยู่ นางก็ยังต้องระวังเป็นพิเศษ

ฮ่องเต้ทรงสงสัยอย่างมาก

นางก็ไม่แน่ใจ เขาจะเชื่อหรือไม่ว่า---นักฆ่าหญิงผู้นั้นคือองครักษ์ลับของนาง ไม่ใช่ตัวนาง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคืนนั้น จู่ ๆ เขาก็พูดถึงดอกหอมหมื่นลี้ขึ้นมา