แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 234

ณ เมืองซาง จวนตระกูลเมิ่ง

โชคดีที่เฟิ่งจิ่วเหยียนแจ้งให้รู้ทันกาล ฮูหยินเมิ่งจึงเตรียมการล่วงหน้า ฮูหยินผู้เฒ่าไม่เคยรู้ว่าหลานชายของนางตายก่อนวัยอันควร

หญิงชรานั่งเอนกายอยู่บนเตียง พร้อมกุมมือลูกสะใภ้

“คนแก่ชราอย่างข้า เหตุใดเจ้ายังอุตส่าห์นึกถึง ทั้งเดินทางรอนแรมมาไกล มาอยู่ฉลองวันไหว้พระจันทร์เป็นเพื่อนข้าอีก”

ฮูหยินเมิ่งยิ้มน้อย ๆ “ท่านพี่ก็คิดถึงท่าน สามปีนี้ไม่เคยกลับบ้าน หวังว่าท่านจะเข้าใจและให้อภัย”

“การภักดีต่อกษัตริย์และการตอบแทนต่อแผ่นดิน ลูกหลานทุกคนในตระกูลเมิ่งของข้าก็เป็นเช่นนี้ นั่นสิ สิงโจวเป็นอย่างไรบ้าง สู้รบกับรัฐเหลียงครั้งนี้ เขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”

หญิงชราเป็นห่วงหลานชาย ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกังวลใจ กลัวว่าจะได้ยินข่าวร้าย

ฮูหยินเมิ่งย่อมแจ้งแต่ข่าวดีไม่แจ้งข่าวร้าย

จากนั้น หญิงชราพลันเอ่ยอีกว่า

“สิงโจวอายุครบ 20 ปีแล้ว พวกเจ้าในฐานะพ่อแม่ ก็ควรต้องคิดถึงเรื่องการแต่งงานของเขาได้แล้ว”

ฮูหยินเมิ่งข่มความโศกเศร้าในใจ ยิ้มพร้อมพยักหน้า

“ท่านแม่พูดถูก พอกลับไปข้าจะไปหารือกับท่านพี่ เพียงแต่ หลานชายของท่านตั้งมาตรฐานสูงนัก และช่างเลือกเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยราวกับเขาเป็นสมบัติล้ำค่า “ม้าที่ดีสมควรได้รับอานม้าที่ดี วีรบุรุษย่อมคู่ควรกับหญิงงาม สิงโจวสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด!”

นางนอนอยู่บนเตียงคนป่วย ร่างกายอ่อนแรง ขณะพูดคุยอยู่ก็เผลอหลับไป

ฮูหยินเมิ่งลุกขึ้นและเดินออกมา ทั้งกำชับสาวใช้อย่างเคร่งครัด

“ปรนนิบัติดูแลให้ดี และห้ามพูดมาก”

“เจ้าค่ะ ฮูหยิน”

หลังจากที่ฮูหยินเมิ่งออกไป นางก็เห็นสาวใช้หลีฮวานั่งร้องไห้อยู่ตรงมุมห้อง

นางเข้าใจความรู้สึกของหลีฮวา แต่จิ่วเหยียนที่นางชอบก็เป็นสตรี เช่นนั้นก็ถือโอกาสนี้ให้นางได้ตัดใจ

......

เมืองหลวง

เรื่องการแต่งตั้งบรรดาศักดิ์โหว เซียวอวี้วิเคราะห์อยู่นาน ตอนนี้ยังไม่ได้กำหนดเป็นที่แน่นอน

เดิมทีคนที่เขาเลือกไว้ในใจ ก็คือเมิ่งสิงโจว ทว่าตอนนี้เขากลายเป็นเมิ่งเฉียวม่อไปแล้ว

สตรีเป็นแม่ทัพ ถือเป็นข้อยกเว้นอันใหญ่หลวง ถึงอย่างไรก็แต่งตั้งเป็นโหวไม่ได้เด็ดขาด

เหล่าขุนนางส่วนใหญ่แนะนำมู่หรงเจี๋ย แต่สำหรับเซียวอวี้ การไม่แต่งตั้งยังจะดีกว่าแต่งตั้งไปไม่เหมาะสม

มู่หรงเจี๋ยแม้จะสร้างความดีความชอบในสงคราม ทว่ากลับมีข่าวลือมากมายพัวพันเขาอยู่

เขายังต้องสืบสวนให้กระจ่าง

“ฝ่าบาท รุ่ยอ๋องขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

“เรียกเขาเข้ามา”

อีกด้านหนึ่ง

นอกพระราชวัง

ภายในที่พักแรม

เซียวจั๋วสวมชุดสามัญชน เขานั่งกินอาหารอยู่ริมหน้าต่างชั้นสอง

เขาหน้าตาหล่อเหลา กิริยาท่าทางสุภาพอ่อนน้อม มองดูโดดเด่น

เฟิ่งเหยียนเฉินมาที่นี่เพื่อกินอาหาร พอเห็นเซียวจั๋วก็จำเขาได้ จึงเดินเข้าไปทักทาย

“ขอคารวะ...”

เฟิ่งเหยียนเฉินหยุดกลางคันระหว่างคำนับ

เซียวจั๋วหันมามองเขา ชะงักไปชั่วขณะ

“เจ้าคือ...เฟิ่งเหยียนเฉิน?”