แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 237

ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ทุกคนจึงต้องเปิดของขวัญ

ทว่าการเปิดแต่ละคนมีก่อนหลัง ไม่นานนักก็มีคนพบ “ยาทาผิวแตก! ของหม่อมฉันมียาทาผิวแตกเพิ่มมาหนึ่งตลับ!”

เมื่อมู่หรงฉานได้ยินดังนั้น แววตาดูเปลี่ยนไป

โชคดีที่ในเวลานี้ หนิงเฟยที่อยู่ฝ่ายเดียวกับนางเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาท ต่อให้พบบางอย่างจริง ก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าฮองเฮา...”

“หนิงเฟย ของเจ้าเป็นอะไร!”

นางสนมเจียที่อยู่ด้านข้างมือไม้ว่องไว นางฉวยจังหวะขณะที่หนิงเฟยกำลังพูด เปิดของขวัญของนาง และพบเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ

“เอ๊ะ! เหตุใดจึงมีหนูตาย !”

ใบหน้าหนิงเฟยซีดลงทันที

จากนั้น พระสนมคนอื่น ๆ พากันส่งเสียงกรีดร้อง

“เหตุใดขนมไหว้พระจันทร์ชิ้นนี้จึงเคยถูกกัด! น่าสะอิดสะเอียน!”

“นี่มันสิ่งใดกันอีก?”

กระทั่งในของขวัญของไทเฮา ก็ยังมีสายรัดเอวขององครักษ์อยู่หนึ่งเส้น

ไทเฮาทรงสบตากับไทฮองไทเฮาผู้เป็นแม่สามี จากนั้นเอ่ยต่อฮ่องเต้ในทันทีว่า

“ข้าอายุมากถึงเพียงนี้แล้ว ไม่มีทางทำเรื่องสกปรกในวังหลังเด็ดขาด! ฝ่าบาท ท่านต้องสืบสวนให้กระจ่าง!”

วุ่นวาย!

วุ่นวายไปหมดแล้ว!

มู่หรงฉานเห็นปฏิกิริยาของทุกคน ในมือแอบกำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่น

นางรีบหันไปมองเฟิ่งจิ่วเหยียนทันที

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ฮองเฮาเป็นคนทำใช่หรือไม่!

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองมาทางนางเช่นกัน แววตาราวกับกระจกวิเศษที่มองทะลุทุกสิ่ง ส่องให้เห็นหัวใจอันมืดดำภายใต้รูปลักษณ์ภายนอกที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่นของนาง

มู่หรงฉานรีบหันศีรษะ มองไปทางหนิงเฟย

หนิงเฟยยิ้มให้มู่หรงฉาน ทว่ารอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมชั่วร้าย

ถูกต้องแล้ว

นางทรยศต่อมู่หรงฉาน

มิเช่นนั้น ฮองเฮาจะมีความสามารถรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้อย่างไร นางเตรียมการไว้ล่วงหน้า ทำให้สถานการณ์บานปลาย ดึงทุกคนเข้ามาเกี่ยวข้อง เพื่อหวังจะทำลายบรรยากาศ

นางไม่ชอบฮองเฮาก็จริง

และนางก็ดูถูกฮองเฮาเช่นกัน

ฮองเฮาที่ไม่เคยได้ร่วมบรรทม ไม่เพียงพอที่จะทำให้นางหวาดเกรง

ส่วนมู่หรงฉานนั้น นอกวังก็มีตระกูลมารดาเป็นแรงสนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ ในวังก็มีไทฮองไทเฮาหนุนหลัง ตัวนางเองก็มีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับหรงเฟย---ซึ่งเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้

หากเทียบกันแล้ว แน่นอนว่านางต้องอยากกำจัดมู่หรงฉานมากกว่า

ในตอนนี้ มู่หรงฉานเริ่มรู้ความจริงเช่นกัน

นางกัดเนื้อนุ่มในกระพุ้งแก้มอย่างแรง แทบจะกัดจนเลือดออก

หนิงเฟย...หนิงเฟยหักหลังนาง

มู่หรงฉานพยายามควบคุมอารมณ์

ทางด้านนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยอย่างไม่ช้าไม่เร็ว

คนที่อยู่ใกล้มองจากหลังกระดาษ เห็นรอยนิ้วมือหลายสิบรอย

นางสนมเจียซึ่งเห็นชัดเจนที่สุด สีหน้าเริ่มดูแย่ลง

มู่หรงฉานไม่ทันเห็นว่ามันคือสิ่งใด นางสนมเจียไม่เปิดโอกาสให้นางขัดขวาง พลันหยิบสิ่งนั้นวิ่งออกไปด้านหน้า

“ฝ่าบาท นี่คือหนังสือร้องเรียน หนังสือร้องเรียนที่กล่าวฟ้องมู่หรงเจี๋ยเพคะ!”

มู่หรงฉานชะงักงันอยู่กับที่ ม่านตาสั่นราวกับแผ่นดินไหว

สาวใช้ชิวหงก็มีสีหน้าตกใจเช่นกัน นางมองไปที่กุ้ยเหรินของตนโดยไม่รู้ตัว

ในเวลาเดียวกันนั้น ไทฮองไทเฮาทรงอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้น พร้อมชะโงกหน้าออกไปดู

“หนังสือร้องเรียนอันใด?”

เหตุใดจึงมาอยู่ในของขวัญ?

เซียวอวี้ส่งสายตาให้หลิวซื่อเหลียง จากนั้นหลิวซื่อเหลียงจึงรีบไปนำหนังสือร้องเรียนนั้นมา และวางไว้ด้านหน้าของฮ่องเต้

นางสนมเจียเหลือบมองมู่หรงฉานด้วยสีหน้าไร้ความปรานี

“จิ้งกุ้ยเหริน พี่ชายของเจ้ายักยอกเบี้ยหวัดทหาร ยึดผลงานทางการทหารของผู้อื่น ช่างเป็นแผนการที่ดีจริง ๆ!”

มู่หรงฉานหนาวสะท้านไปทั้งตัว ราวกับถูกแช่ในน้ำหิมะอันหนาวเย็น

นางส่ายหัวด้วยความงงงัน ทั้งบริสุทธิ์และใสซื่อ

“ไม่ พี่ชายของข้าไม่ใช่คนเช่นนั้น”

นางรู้สึกร้อนรนในจิตใจ

เห็นอยู่ว่าพี่ชายมีหวังจะได้แต่งตั้งเป็นโหว จะให้หนังสือร้องเรียนแผ่นนี้มาทำลายได้อย่างไร!