แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 244

ไทฮองไทเฮาเสด็จมาถึงตำหนักหย่งเหอด้วยขบวนอลังการสง่างามเป็นอย่างยิ่ง

ผู้ดูแลซุนหมัวมัวเป็นผู้รับผิดชอบพาพระนางเดินเข้ามายังตำหนักใน

เมื่อเข้ามานั้น พลันเห็นฮ่องเต้นั่งอยู่ข้างโต๊ะ สายตาเอาแต่จับจ้องไปที่เตียงนอน ยามที่นางกำนัลสาวใช้กำลังป้อนยาให้กับฮองเฮา

พระองค์เอาแต่มุ่งความสนใจไปที่ฮองเฮามากจนเกินไป แม้แต่พระนางที่มีศักดิ์เป็นถึงเสด็จย่ามาเยือนเช่นนี้ เขาหาได้รู้สึกถึงการมาของนางไม่

จนกระทั่งหลิวซื่อเหลียงเอ่ยทำความเคารพขึ้นมา

“บ่าวเข้าเฝ้าไทฮองไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวอวี้ถึงได้รู้สึกตัว พร้อมทั้งลุกขึ้นให้การต้อนรับ

“เสด็จย่า”

น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง เสมือนกับว่าเป็นไข้เจ็บคอ

ไทฮองไทเฮารู้สึกเป็นห่วงหลายชายของตนเองยิ่งนัก

“ฝ่าบาท เมื่อคืนเจ้าจัดการเรื่องนักฆ่าแล้ว คงมิได้พักผ่อนเลยกระมัง”

“ฮองเฮามีคนคอยดูแลมากมายเช่นนี้ เจ้าก็กลับไปพักผ่อนเสียหน่อยเถิด”

สีหน้าเซียวอวี้เฉยเมย ราวกับว่าเขามิได้สนใจสิ่งใด

“เราเพียงแค่แวะมาดูเท่านั้น กำลังจะออกไปพอดี”

ไทฮองไทเฮาพยักหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองดูผู้ที่นอนอยู่บนเตียง

“หมอหลวงกล่าวเช่นไร?”

“เพียงตกใจ”

“แค่ตกใจจริงหรือ?” น้ำเสียงของไทฮองไทเฮาเอ่ยสูงขึ้นเล็กน้อย ราวกับมิเชื่อ

เซียวอวี้พยักหน้าลง

“อื้ม คงมิใช่เรื่องใหญ่อะไร”

ในขณะเดียวกัน องครักษ์พลันมีเรื่องเข้ามารายงานพอดี เซียวอวี้จึงโค้งคำนับไทฮองไทเฮาก่อนจะรีบร้อนจากไป

บุรุษตระกูลเซียวมักจะมีนิสัยไร้หัวใจเช่นนี้

นิสัยของฝ่าบาท ช่างมีนิสัยไร้หัวใจคล้ายกับบิดาและเสด็จปู่ของเขายิ่งนัก

เมื่อไทฮองไทเฮาเห็นฝ่าบาทมีท่าทีเป็นกังวลเกี่ยวกับฮองเฮาเช่นนี้ เกรงว่าในใจของฝ่าบาทคงมีความรู้สึกให้อยู่บ้างกระมัง ในยามนี้ไทฮองไทเฮากลับนึกเห็นใจฮองเฮายิ่งนัก

ท้ายที่สุดแล้วพวกนางทั้งหมดก็เป็นเพียงสตรีในวังหลวง ล้วนแต่ตบแต่งให้กับบุรุษไร้หัวใจ

สุดท้ายแล้ว ไทฮองไทเฮาเพียงทิ้งคำพูดเอาไว้ว่า “พวกเจ้าดูแลปรนนิบัติฮองเฮาให้ดีเสีย” ก่อนจะกลับตำหนักวั่นโซ่ว

หลายวันต่อมา ฮองเฮายังมีอาการไข้ขึ้นสูงอยู่เช่นเดิม

หมอหลวงทำได้เพียงจัดเตรียมยาบำรุงกำลังอ่อน ๆ เท่านั้น

ตำหนักฟางเฟย

“กุ้ยเหรินเพคะ จะว่าไปแล้วก็แปลกนักที่อาการของฮองเฮาไม่ดีขึ้นเลย คงมิได้แสร้งป่วยเพื่อวางกลอุบายอันใดใช่หรือไม่!”

ภายในใจของมู่หรงฉานนึกไม่สบายใจเช่นกัน

“หากข้าเป็นนาง ก็คงจะฉวยโอกาสในครานี้ดึงตัวฝ่าบาทเอาไว้ให้นานหน่อย”

“เพคะ ในยามนี้หาได้มีผู้ใดแพร่ข่าวลือเรื่องฮองเฮาและอดีตรัชทายาทไม่ ทั้งยังรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของฮองเฮาและฝ่าบาทแน่นแฟ้นขึ้นไปเสียอีก กุ้ยเหรินเพคะ พวกเราควรจักทำเช่นไรดี? หรือว่าฮองเฮาสามารถมัดใจฝ่าบาทเอาไว้ได้แล้วหรือเพคะ?”

ชิวหงเป็นเดือดเป็นร้อนเสียยิ่งกว่านายของตนเองเสียอีก

หากแต่ในครานี้ จู่ ๆ เขาก็ไล่เหลียนซวงให้ออกไป

พลางใช้น้ำเสียงเอ่ยทุ้ม ส่งเสียงผ่านผ้าม่านเข้ามาว่า

“เหตุใดเจ้าต้องเอาตัวมาบังข้าด้วย”

เสียงของเฟิ่งจิ่วเหยียนพลันเต็มไปด้วยความ “อ่อนแอ”

“เป็นเพราะท่านคือองค์ฮ่องเต้”

นี่คือคำจากใจจจริงของนาง

ถึงแม้ว่านางจักไม่ต้องการใช้โอกาสนี้หลบหนีออกจากวังก็ตาม แต่ในคืนนั้น นางก็จะทำแบบเดิม

แว่นแคว้นมิอาจขาดองค์จักรพรรดิไปได้แม้วันเดียว

นางมิยอมให้นักฆ่าเหล่านั้นทำสำเร็จอย่างแน่นอน

เซียวอวี้ที่อยู่ด้านนอกม่านพลันลุกขึ้นยืนเพื่อเดินเข้ามาใกล้ม่าน

เขาหาได้เข้ามาไม่ กลับเอ่ยถามคำถามขึ้นมาอีกว่า

“หากข้ามิใช่ฮ่องเต้แล้วเล่า เจ้าจักยังเอาตัวมาบังลูกศรนั้นอีกหรือไม่”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง

นางมิเข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงเอ่ยถามคำถามนี้ขึ้นมา

ในเมื่อความจริงอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ เหตุใดต้องเอ่ยถามถึงเรื่องที่ไม่มีอยู่จริงด้วย

เมื่อเซียวอวี้มิได้ยินคำตอบจากนางนั้น เขาจึงใช้น้ำเสียงเย็นชาเร่งเร้า

“บอกความจริงมา เจ้าจะเลือกทำเช่นเดิมหรือไม่!”