แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 250

ภายในตำหนักหย่งเหอ

ยามที่เซียวอวี้มาถึงนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังดื่มยาอยู่

นางสวมใส่อาภรณ์ที่เรียบง่าย นั่นจึงทำให้ทั่วร่างของนางเจือไปด้วยกลิ่นอายความเย็นชาราวกับแสงจันทร์

ยานั้นแค่ได้กลิ่นก็นึกขมยิ่งนัก มิต้องคิดไปถึงยามที่กินเข้าไปเลย

เฟิ่งจิ่วเหยียนลุกขึ้นยืนโค้งกายทำความเคารพด้วยท่าทีเฉยเมย

“เข้าเฝ้าฝ่าบาทเพคะ”

“ข้าบอกแล้วว่า อาการบาดเจ็บเจ้ายังไม่หายดี มิจำเป็นต้องทำความเคารพ”

“เพคะ”

หลังจากที่เซียวอวี้นั่งลงแล้วนั้น ยามที่เขาคิดจะเอ่ยถามถึงเรื่องหนังสือร้องเรียน ก็พลันเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดไร้สีของนางเข้าเสียก่อน

เพียงมิได้พบหน้านางไม่กี่วัน นางกลับดูซูบเซียวไปได้มากถึงเพียงนี้เลยหรือ

ข้ารับใช้ในตำหนักหย่งเหอไปทำอะไรกันหมด แม้แต่เจ้านายของตนเองก็ยังมิอาจปรนนิบัติรับใช้ให้ดีได้!

“เชิญหมอหลวงมาแล้วหรือยัง?” เซียวอวี้เอ่ยถามออกมาด้วยท่าทีสบาย ๆ

เฟิ่งจิ่วเหยียนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา ใบหน้าดูเศร้าโศกยิ่งนัก

“มาแล้วเพคะ สุขภาพร่างกายของหม่อมฉันหาได้เป็นอันใดมากไม่”

เหลียนซวงพลันเข้ามาได้ทันเวลาพอดี

“ฝ่าบาทเพคะ ฮองเฮามีความคิดอยากกลับไปเยี่ยมตระกูลของตนเอง ทำให้พระนางในยามนี้กินมิได้นอนไม่หลับเพคะ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมิได้เอ่ยปฏิเสธออกมา นางกลับหลุบตาลงเล็กน้อย ทำให้ดูอ่อนโยนเจือไปด้วยความสง่างาม

เซียวอวี้พลางยกถ้วยชาขึ้นมาจิบหนึ่งอึก

พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า

“งานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ผ่านไปได้ไม่นาน? ในยามนี้เจ้าเป็นถึงเจ้านายของวังหลังแล้ว เจ้าควรเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับสนมคนอื่น ๆ”

สายตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนราวกับมีไอความมืดอยู่ในดวงตาของนาง

“เพคะ หม่อมฉันทราบดี เข้าวังแล้วไซร้ เลือดในกายย่อมตื้นเขิน”

เซียวอวี้จึงเอ่ยถามนางขึ้นมาตามหัวข้อนี้

“หนังสือร้องเรียนนั่น เป็นเจ้าที่เอาเข้าร่วมพิธีการด้วยใช่หรือไม่?”

เหลียนซวงมีท่าทีตื่นตระหนกไปในทันที ก่อนจะก้มหน้าลงโดยไว ราวกับหวาดกลัวว่าฝ่าบาทจะสังเกตเห็นท่าทีที่ผิดปกติของนางเข้า

เฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงตอบคำถามกลับเซียวอวี้ด้วยท่าทีเย็น

“เพคะ”

“เดิมทีหม่อมฉันอยากจะมอบให้เป็นของขวัญในพิธีของท่าน ทว่า ท้ายที่สุดไปปรากฏในกล่องของขวัญของจิ้งกุ้ยเหริน นั่นเป็นสิ่งที่หม่อมฉันมิทันได้คาดคิดเอาไว้”

หากว่าสลัดเรื่องทุกอย่างให้พ้นตัวนั้น ฝ่าบาทย่อมมิมีทางเชื่อถือแน่

ทว่า นางก็มิอาจบอกเรื่องราวออกไปได้ทั้งหมดเช่นกัน

แววตาของเซียวอวี้พลันมืดครึ้มลงไปในทันที

“หนังสือร้องเรียนแผ่นนั้น เจ้าได้มันมาจากที่ใด”

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเอ่ยบอกตามตรง

“พี่ชายของหม่อมฉันได้มาจากการช่วยเหลือผู้บริสุทธิ์ที่ถูกตามล่าเอาไว้เพคะ เขามิรู้ว่าควรจะจัดการเช่นไร จึงได้นำมาฝากเอาไว้กับหม่อมฉัน...”

เซียวอวี้ขมวดคิ้วเป็นปมเล็กน้อย

“ผู้ที่เฟิ่งเหยียนเฉินช่วยชีวิตเอาไว้อยู่ที่ใดแล้ว?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนจงใจเปิดเผยเรื่องราวนี้ขึ้นมา นั่นเป็นเพราะนางได้ยินมาว่า เขาต้องการไล่แม่ทัพตระกูลมู่หรงออก หากแต่ขาดพยานหลักฐานโดยตรงเท่านั้น

ผู้ที่มีลายนิ้วมือในหนังสือร้องเรียนเหล่านั้น ล้วนเสียชีวิตไปเกือบทั้งหมดแล้ว

ผู้รอดชีวิตที่หลงเหลืออยู่เพียงคนเดียวคือคนที่เฟิ่งเหยียนเฉินได้ช่วยเหลือเอาไว้

“เรื่องนี้หม่อมฉันมิได้รู้มากนักเพคะ ให้พี่ชายของหม่อมฉันขึ้นทูลต่อฝ่าบาทโดยตรงย่อมเป็นการดีกว่า”

เมื่อมีเรื่องด่วนเข้ามา เซียวอวี้จึงต้องรีบจากไป

ก่อนจะออกไปนั้น เขายังหันมาเอ่ยเตือนต่อเฟิ่งจิ่วเหยียนว่า

“นี่มิใช่ครั้งแรกแล้ว วังหลังห้ามยื่นมือมาสอดยุ่งเรื่องของราชสำนัก เจ้าจงจำเอาไว้ให้ดี!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงพยักหน้าลงด้วยท่าทีเชื่อฟัง

“เพคะ”

หลังจากที่เซียวอวี้จากไปนั้น เหลียนซวงจึงหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

นางเอามือกุมหน้าอกของตนเองเล็กน้อย

“ฮองเฮาเพคะ จู่ ๆ ฝ่าบาททรงเอ่ยถามเรื่องหนังสือร้องเรียนนั้น น่าสงสัยยิ่งนัก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน