แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 251

“อาจารย์หญิง ข้าเพียงแค่...” เฉียวม่อรู้สึกอึดอัดใจ

ฮูหยินเมิ่งเก็บจดหมายเหล่านั้นได้ทันเวลา

นางจำได้ มันเป็นของจิ่วเหยียน

เนื่องจาก หน้าซองจดหมายเขียนว่า——“อาเหยียนที่รัก”

ฮูหยินเมิ่งสีหน้าเข้มขรึม เต็มไปด้วยการตำหนิ

“เจ้าคิดจะทำอันใด? เหตุใดต้องเผาพวกมันทิ้งหมด!”

เฉียวม่อกำชายอาภรณ์ ไร้ซึ่งความกล้าหาญเหมือนตอนนำการฝึกซ้อมทหารระหว่างวัน มีเพียงความรู้สึกผิด

“ไม่ใช่...อาจารย์หญิง ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้า ข้าแค่รู้สึกว่า เก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ หากในอนาคตมีผู้ใดมาเจอเข้า มันจะทำให้ชื่อเสียงของศิษย์พี่เสื่อมเสีย”

ฮูหยินเมิ่งค่อย ๆ กระตุกมุมปากขึ้น เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

“เจ้าคิดได้รอบคอบนัก

“ทว่าสิ่งของเหล่านี้ ศิษย์พี่ของเจ้าดูเหมือนเป็นสมบัติอันล้ำค่า หากเจ้าตั้งใจเผาพวกมัน เจ้าได้ถามความคิดเห็นของศิษย์พี่หรือไม่?”

เฉียวม่อส่ายหัวเบา ๆ พูดเสียงเบาเหมือนตัวริ้นบิน

“อาจารย์หญิง ข้ามิได้คิดให้ดีพอ...ข้าแค่อยากจะปกป้องศิษย์พี่ ถึงอย่างไร เวลานี้นางเป็นฮองเฮาของแคว้น หากฝ่าบาททรงทราบว่า นางมีคำมั่นสัญญาชั่วชีวิตกับบุรุษอื่นแล้ว...”

ตั้งแต่เด็ก นางก็ให้ความรู้สึกว่านางดูเหมือนเงอะงะซุ่มซ่ามและไม่ฉลาดนัก

ก่อนหน้านี้ฮูหยินเมิ่งเคยรักถนอมนาง ตามใจนาง ทว่ายามนี้ กลับรู้สึกว่านังหนูคนนี้มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย

“หากเจ้าไม่พูด ฝ่าบาทก็มิอาจทราบได้ นอกจากนี้ ในวันข้างหน้าศิษย์พี่ของเจ้าจะต้องกลับมา สิ่งเหล่านี้ต้องจัดการอย่างไร ให้นางเป็นผู้ตัดสินใจเอง”

ประกายแสงมืดมิดวาบผ่านดวงตาของเฉียวม่อในพริบตา แล้วกลายเป็นคนว่านอนสอนง่ายทันที

“เจ้าค่ะ อาจารย์หญิง”

ทว่า ศิษย์พี่จะกลับมาได้จริงหรือ...

เพื่อไม่ให้เฉียวม่อ “มิได้จงใจ” จัดการสิ่งของของจิ่วเหยียนโดยพลการอีกครั้ง ฮูหยินเมิ่งจึงกล่าวว่า

“สิ่งของของศิษย์พี่เจ้า ข้าจะเก็บรักษาไว้เอง เจ้าออกไปก่อน”

เฉียวม่อค่อนข้างน้อยใจ

นี่คือห้องของนาง ทว่านางถูกไล่ออกไป

หนึ่งชั่วยามต่อมา ฮูหยินเมิ่งเก็บรวบรวมข้าวของทั้งหมดของเฟิ่งจิ่วเหยียนจนเรียบร้อย สั่งให้คนรับใช้ย้ายไปไว้ในเรือนของตน

ฮูหยินเมิ่งเก็บจดหมายเหล่านั้นอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ

ถอนหายใจยาว ๆ โดยไม่รู้ตัว

จิ่วเหยียนยังเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ ย่อมแสดงให้เห็นว่านางยังปล่อยวางจากคนผู้นั้นมิได้

น่าเสียดายที่คนสองคนรักกันลึกซึ้งแต่วาสนาตื้นเขิน

……

เมืองหลวง

เมื่อมีพยานในคดีของมู่หรงเจี๋ย ความคืบหน้าจึงเร็วขึ้นมาก

ในเวลาเพียงไม่กี่วัน ศาลต้าหลี่ก็สรุปคดีเสร็จสิ้น

“ฝ่าบาท จากการสืบสวนพบว่า มู่หรงเจี๋ยอดีตแม่ทัพใหญ่ชายแดนใต้ ยักยอกเบี้ยหวัดและเสบียงทหารสามล้านตำลึงในช่วงสองปีที่ผ่านมา แย่งชิงผลงานทางการทหารของผู้อื่นหลายครั้ง ในนั้นรวมถึงศึกวารีหลาก และศึกแม่น้ำหงเหมย...

“เพื่อปกปิดความผิด มู่หรงเจี๋ยสังหารพี่น้องร่วมชาติในกองทัพไปมากกว่าร้อยคน ยามนี้ความผิดค่อย ๆ ถูกเปิดเผย เริ่มมีผู้คนจากชายแดนใต้ออกมาเป็นพยานมากขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”

พระพักตร์ของจักรพรรดิบนบัลลังก์มังกรเอ่อล้นด้วยความเป็นปรปักษ์

เหล่าขุนนางไม่กล้าพูดสักคน มู่หรงหวยที่เป็นบิดาของมู่หรงเจี๋ย ในเวลานี้ก็ได้แต่ก้มตัวลงด้วยความสั่นเทา ใบหน้าซีดเผือดหวาดกลัว

ทันใดนั้น มู่หรงหวยคุกเข่าลงบนพื้น

“ฝ่าบาท——

ฮ่องเต้ประสงค์จะลงโทษประหารชีวิตพี่ชายของนางด้วยวิธีโหดร้ายเช่นนี้!

ชิวหงดวงตาแดงก่ำ “กุ้ยเหริน ทำอย่างไรดีเพคะ!”

มู่หรงฉานหัวใจหนักอึ้ง

นางยังทำอันใดได้บ้าง?

ทั้งหมดนี้ เป็นพี่ชายที่หาเรื่องใส่ตัว

ทว่าอย่างไรเขาก็เป็นพี่ชายของนาง!

มู่หรงเจี๋ยยักยอกไปสามล้านตำลึง ยามนี้ต้องคายออกมาทั้งหมด

ทว่าตรวจค้นทั้งจวน และคลังสมบัติ รวบรวมได้เพียงหนึ่งล้านตำลึงเท่านั้น

มู่หรงหวยต้องแบกรับหนี้แผ่นดินกว่าสองล้านตำลึงโดยไร้เหตุผล ใบหน้าซีดเผือด หวาดกลัวจนมิอาจอยู่ได้ทั้งวัน

มู่หรงฉานอยู่ในวังก็คิดหาหนทาง ขายเครื่องประดับช่วย

โดยปกตินางชอบผูกมิตร จึงมีนางสนมจำนวนมากเข้ามาช่วยเหลือ

ทว่าเงินเพียงเล็กน้อยนั้น ไม่มีทางเติมเต็มช่องว่างขนาดใหญ่ได้เลย

ณ ตำหนักวั่นโซ่ว

ไทฮองไทเฮาทราบจุดประสงค์ที่มู่หรงฉานมาเข้าเฝ้า จึงแนะนำนาง

“สำหรับเรื่องนี้ ไม่ง่ายเลยที่ข้าจะช่วยออกหน้าขอร้องฝ่าบาท

“ได้ยินมาว่าช่วงนี้เจ้ากำลังรวบรวมเงิน ทว่าคงรู้ดี มันมิต่างจากใช้น้ำหนึ่งถ้วยดับรถขนฟืนที่ลุกไหม้ทั้งคัน

“ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ สิ่งเดียวที่พอจะทำได้ คือไปขอร้องฮองเฮา”

“ฮองเฮา?” มู่หรงฉานมุ่นคิ้ว

คดีของพี่ชาย ฮองเฮาสามารถช่วยได้อย่างไร?