แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 253

ณ ห้องทรงพระอักษร

ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่รายงานด้วยความชอบธรรม

“ฝ่าบาท เจ้าหน้าที่ทหารได้ค้นพบสมุดบัญชีเล่มนี้จากจวนของมู่หรงเจี๋ย ปรากฏว่าเขาไม่เพียงแต่ยักยอกเบี้ยหวัดทหาร ยังรับสินบนจากพ่อค้าในเมืองอวิ๋นด้วยพ่ะย่ะค่ะ

“หลังจากรบชนะชนเผ่าชื่อโหยว ราชวงศ์หนานฉีครองเขตอำนาจศาลของแม่น้ำหงเหมยตอนล่าง ออกกฎห้ามขนส่งค้าขายทางเรือ ทว่ามู่หรงเจี๋ยให้พวกเขาสวมรอยเป็นเรือของทางการ ให้อภิสิทธิ์ในการผ่านน่านน้ำหงเหมย

“พ่อค้าในเมืองอวิ๋นขายแร่เหล็กสีม่วงให้กับชนเผ่าชื่อโหยวในราคาแพง และมู่หรงเจี๋ยได้รับส่วนแบ่งสามในสิบของกำไรพ่ะย่ะค่ะ”

ในดวงตาของเซียวอวี้เต็มไปด้วยความพิโรธแห่งราชา

ขโมยขายแร่เหล็กสีม่วง

ความผิดฐานทรยศแคว้นนี้ มากพอให้มู่หรงเจี๋ยตายนับสิบหน!

ห้าม้าแยกร่าง มันน้อยไปสำหรับเขา

ณ วันเดียวกัน มู่หรงเจี๋ยซึ่งยังถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำก็ถูกสอบปากคำ ไม่อาจรับการทรมานหนักกว่านี้ได้ จึงยอมรับสารภาพทุกข้อกล่าวหา

ตามคำสารภาพของเขานั้น เจ้าหน้าที่ทางการในเมืองอวิ๋น พ่อค้า และพวกโจรสมรู้ร่วมคิดกันทั้งสามฝ่าย แร่เหล็กสีม่วงที่ดำเนินการโดยทางการนั้น ถูกใช้เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวมานานแล้ว

แร่เหล็กสีม่วงที่ส่งมอบให้กับทางการ ส่วนใหญ่ใช้แร่ธาตุชนิดอื่นที่มีคุณภาพต่ำมาทดแทน เนื่องจากทางการให้ราคาที่รับซื้อต่ำมาก

และสินค้าที่ขายให้กับชนเผ่าชื่อโหยว มีคุณภาพสูง

การซื้อขายลับ ๆ นี้ มีการเริ่มขึ้นตั้งแต่อดีตฮ่องเต้ยังครองราชย์อยู่

เมื่อเซียวอวี้ได้ยินเรื่องเหล่านี้ หัวเราะอย่างกริ้วโกรธ

“ช่างเป็นเมืองอวิ๋นที่ดี!”

เรื่องนี้ จำเป็นต้องตรวจสอบ

ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่กล่าวอีกครั้ง

“ฝ่าบาท ครั้นมู่หรงเจี๋ยสารภาพเรื่องนี้ ทำให้กระหม่อมหวนนึกถึงการเสียชีวิตของข้าหลวงผู้ตรวจการหลายคน

“ในรัชสมัยของอดีตฮ่องเต้ ได้ส่งข้าหลวงผู้ตรวจการไปยังเมืองอวิ๋นหลายครั้ง เพื่อตรวจสอบการขุดเหมืองแร่เหล็กสีม่วง

“ทว่าเจ้าหน้าที่เหล่านั้นก็พลัดตกจากหน้าผาเมื่อผ่านภูเขาเหรินหวง

“สำนวนคดี ‘บันทึกคดีลึกลับ’ กล่าวไว้ว่า ถนนบนภูเขาเหรินหวงนั้นยากต่อการสัญจร ผาเก้าเลี้ยวสูงชะโงกอันตราย มักมีวิญญาณอาฆาตคอยหลอกหลอน อีกทั้ง ขบวนข้าหลวงผู้ตรวจการเหล่านั้นตกจากหน้าผาแบบแปลกประหลาด ไม่เหลือแม้แต่กระดูก

“หลังจากนั้น ก็ไม่มีข้าหลวงผู้ตรวจการคนใดกล้าไปที่เมืองอวิ๋นอีกเลย

“ยามนี้ลองไตร่ตรองดู เกรงว่าอาจเป็นฝีมือพวกเจ้าหน้าที่และพ่อค้าเมืองอวิ๋นที่ลอบสังหารก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”

เซียวอวี้สีหน้าหนาวเหน็บ

คดีแร่เหล็กสีม่วง ต้องตรวจสอบ ทว่าต้องตรวจสอบอย่างลับ ๆ เพื่อได้หาทั้งตัวบุคคลและวัตถุให้พบ

มิเช่นนั้น หากทำให้คนเหล่านั้นในเมืองอวิ๋นตื่นตัว หลักฐานความผิดทั้งหมดจะถูกทำลาย มิเหลือให้ตรวจสอบ

“คดีนี้ สิ่งสำคัญคือต้องเก็บเป็นความลับ”

ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่เข้าใจความหมายลึกซึ้งของฮ่องเต้ รับคำบัญชาด้วยความเคารพทันที

……

เวลาพลบค่ำ

หลิวซื่อเหลียงมักเหลือบมองไปที่ฮ่องเต้ผู้จดจ่อกับราชกิจอยู่บ่อยครั้ง

ในที่สุด เขาเตือนอย่างระมัดระวัง

“ฝ่าบาท ตำหนักหย่งเหอเพิ่งส่งคนมารายงานว่า อาหารเย็นพร้อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวอวี้จึงจำได้ ก่อนหน้านี้เคยพูดว่า คืนนี้จะไปร่วมโต๊ะอาหารเย็นที่ตำหนักหย่งเหอ

ในเวลานี้เขา ไม่เข้าใจตัวเองในเวลานั้น มิรู้ว่าเหตุใดเขาจึงทำตัวเช่นนั้นลงไป

อาจเป็นเพราะยามนั้น ฮองเฮาที่ไร้มโนธรรมผู้นั้น ครั้นได้ยินมารดาของตนเองได้รับบรรดาศักดิ์เก้ามิ่ง กลับแสดงท่าทีมิค่อยพอใจออกมา แม้การขอบคุณยังไร้อารมณ์เช่นนั้น

เป็นการขอบคุณประเภทใด!

เปรี๊ยะ!

บทสนทนาเพิ่งเริ่ม ก็ได้เห็นดวงตาของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามสว่างขึ้นทันที ราวกับเพิ่งรู้ว่ามีคนตัวเป็น ๆ เช่นเขานั่งอยู่ที่นี่ด้วย สายตาจับจ้องมายังตัวเขา

“ฝ่าบาทเสด็จออกนอกวังด้วยเหตุใดเพคะ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียน “ใส่ใจ” อย่างจริงใจ

เซียวอวี้สีหน้าเย็นชา “ปลอมตัวออกประพาส”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกำมือที่อยู่ใต้โต๊ะให้แน่นขึ้น

นางมองตรงไปที่ฮ่องเต้ ดูเคารพมากเป็นพิเศษ

“ฝ่าบาท อนุญาตให้หม่อมฉันร่วมเดินทางได้หรือไม่เพคะ?”

เซียวอวี้ย่นคิ้วเล็กน้อย

“เจ้า?”

นางจะไปทำอันใด

เฟิ่งจิ่วเหยียนต้องการใช้โอกาสนี้ออกนอกวัง

หลังจากเหตุการณ์ลอบสังหารในงานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ การป้องกันในพระราชวังก็เข้มงวดเป็นประวัติการณ์ นางติดต่ออู๋ไป๋มิได้เลย

แม้ว่าอาการบาดเจ็บที่หลังของนางค่อย ๆ ดีขึ้น สามารถลอบหนีออกจากวังเองได้ ทว่ามันเสี่ยงเกินไป

เนื่องจากในตำหนักหย่งเหอมีองครักษ์ลับมากเกินไป

หากถูกจับได้ หรือเซียวอวี้บังเอิญมาที่ตำหนักหย่งเหออย่างกะทันหัน และไม่เห็นนางอยู่ที่นี่ นางไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวอย่างไร

เหตุผลเดิม ๆ ถูกใช้อ้างหลายครั้ง ย่อมไม่ได้ผลอีกต่อไป

ยามนี้เกิดสถานการณ์ดี ๆ ขึ้นโดยไม่ตั้งตัว

หากเซียวอวี้ยินยอมให้นางร่วมเดินทางออกนอกวังด้วย นางจะต้องสลัดสถานะฮองเฮาทิ้งแน่นอน และออกจากเมืองหลวง

ทว่าความยากก็คือ ทำอย่างไรให้เขายินยอม