แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 254

เฟิ่งจิ่วเหยียนลุกขึ้นพูด

“ฝ่าบาท การปลอมตัวเสด็จประพาส สำคัญที่สุดคือการปกปิดตัวตนของท่านจากโลกภายนอก

“หากท่านมีราชองครักษ์และข้ารับใช้รายล้อม ย่อมทำให้เกิดความสงสัยอย่างแน่นอน

“เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นบางคนมีอำนาจครอบงำ มีสายลับทั่วทุกพื้นที่ เฝ้าระวังบุคคลต่างถิ่นเป็นพิเศษ เกรงว่าหากฝ่าบาททำเช่นนั้น ทันทีที่ก้าวเข้าไปในเมือง จะกลายเป็นหนามยอกอกของพวกเขาทันที

“หากหม่อมฉันร่วมเดินทางกับท่าน เหตุผลแรกสามารถแสร้งเป็นภรรยาของท่านได้

“เหตุผลที่สอง พี่ชายใหญ่ของหม่อมฉันรู้จักผู้คนมากมายในยุทธภพ เมื่อตกอยู่ในอันตราย สามารถขอความช่วยเหลือจากพวกเขาได้เพคะ”

เซียวอวี้ได้ยินนางพูดว่า “ภรรยา” สีหน้าแข็งทื่อเล็กน้อย

นางอยากเดินทางออกนอกวังพร้อมเขามาก น่าจะกังวลเรื่องความปลอดภัยของเขากระมัง

อย่างไรก็ตาม นางยอมเสียสละพลังภายในเพื่อขจัดพิษให้เขา ทั้งยังยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อสกัดลูกธนูให้เขา...

เดิมเขาคิดว่า ฮองเฮาและฮ่องเต้ปลอมตัวเสด็จประพาสด้วยกัน มันไร้สาระมาก

ทว่ามาคิดทบทวนอีกที การที่เขาออกนอกวังในคราวนี้ จะต้องมีอันตรายรอบด้าน และฮองเฮามีวิทยายุทธล้ำเลิศ ยังใช้เข็มเงินขจัดพิษได้ด้วย ในยามคับขัน ต้องมีประโยชน์อย่างแน่นอน

อีกทั้ง เหตุผลที่นางกล่าวมาทั้งหมด มิได้ไร้เหตุผลเลย

สิ่งสำคัญที่สุดคือ แม้จะรู้แล้วว่าฮองเฮาคือเฟิ่งเวยเฉียงตัวจริงก็ตาม ทว่าเรื่องที่นางฝึกวิทยายุทธตั้งแต่เยาว์วัยนั้น ยังคงเป็นปริศนาที่ไม่คลี่คลายในใจของเขาเสมอ

เฉินจี๋สืบเรื่องของเฟิ่งเวยเฉียง วิชาที่นางได้เรียนรู้ตั้งแต่เยาว์วัย คือดนตรีเดินหมากอักษรภาพวาด และตำราจารีตประเพณี หลังจากนั้นกลายเป็นสตรีมากความสามารถแห่งเมืองหลวง มิใช่ด้วยพรสวรรค์ ทว่าขยันฝึกฝนอย่างหนัก

เฟิ่งเวยเฉียงที่เขาได้สัมผัส มีพลังภายในอย่างล้ำลึก วิถีของวิทยายุทธยิ่งได้รวบรวมทุกอย่างของหลายสำนักด้วยกัน โดยเฉพาะวิชาตัวเบา มิใช่ทักษะที่สามารถฝึกฝนได้โดยใช้เวลาว่างจากการเรียนอย่างอื่น

ครบเครื่องทั้งด้านบู๊และบุ๋นนั้นง่าย หากเป็นอันดับหนึ่งทั้งบู๊และบุ๋นนั้นยาก

นอกเสียจากนางจะมีสามเศียรหกกร มิเช่นนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้

ในเรื่องเหล่านี้ จะต้องมีความลับที่ให้ผู้ใดล่วงรู้มิได้ซ่อนไว้

อาจใช้ประโยชน์จากการเดินทางออกนอกวังครั้งนี้ ค้นหาตัวนางมีความลับใดซุกซ่อนอยู่

หลังจากที่เซียวอวี้คิดคำนึง ก็ตัดสินใจ

“เราอนุญาตให้เจ้าไปด้วย ทว่าอาการบาดเจ็บของเจ้า ไม่เป็นไรจริงหรือ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนค่อนข้างมั่นใจ

“เพคะ ไม่เป็นไร”

นางมีสีหน้าเฉยเมย ทว่าในใจเริ่มวางแผนเรื่องหลังออกจากวังเรียบร้อยแล้ว

……

มู่หรงเจี๋ยมีความผิดถึงโทษประหาร ทุกคนในตระกูลมู่หรงกำลังวิ่งวุ่นเพื่อเขา ต้องการช่วยชีวิตเขา

ทว่าอาณัติศักดิ์สิทธิ์ย่อมขัดขืนไม่ได้ ไม่มีผู้ใดกล้าขอความเมตตาแทนเขา

ตระกูลมู่หรงมีบรรยากาศซึมเศร้าอึมครึม บรรดาญาติสตรียิ่งร้องไห้น้ำตานองหน้า

ส่วนตระกูลเฟิ่งช่างแตกต่าง ฮูหยินเฟิ่งได้รับบรรดาศักดิ์เก้ามิ่ง ทั้งจวนเต็มไปด้วยความสุขปีติยินดี

นายท่านเฟิ่งนึกกระหยิ่มยิ้มย่อง หันไปกล่าวกับภรรยา

“เชื่อฟังข้าไม่มีทางผิดพลาด ยามนี้ฮองเฮาปรับปรุงอุปนิสัย ได้รับความสำคัญจากฝ่าบาท หลังจากนั้นจะต้องได้รับความโปรดปรานแน่นอน...”

ฮูหยินเฟิ่งไม่ประจบประแจงเขาเหมือนเช่นเคย เอ่ยโต้แย้ง “รางวัลนี้ เป็นเพราะฮองเฮาเสี่ยงชีวิตช่วยฮ่องเต้ บรรดาศักดิ์เก้ามิ่ง นางเกือบสละชีวิตเพื่อให้ได้มา ฝ่าบาทฉลาดแกมโกงยิ่งกว่าพ่อค้า ไม่กระทำการใดที่ขาดทุนเด็ดขาด”

นางพูดน้ำเสียงนุ่มนวล ทว่าเด็ดขาด

สีหน้าของนายท่านเฟิ่งดูไม่ดีเลย

“เจ้าพูดอะไร?”

เขาถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและการเตือน

ฮูหยินเฟิ่งเงยหน้าขึ้นมองเขา พูดซ้ำอีกรอบ

“เป็นเพราะฮองเฮา...”

เพล้ง!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน