แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 255

เมื่อมองแวบแรกห้องนี้ดูธรรมดามาก ทว่าบนเตียงหลังนั้น มีเครื่องมือมากมายหลายขนาดวางอยู่ด้วย

อ่างอาบน้ำวางอยู่ข้างเตียง นอกจากนี้ยังมีคันฉ่องขนาดใหญ่หลายบานตั้งอยู่รอบ ๆ

ริมหน้าต่างมีม้านั่งตัวหนึ่งวางอยู่ ลักษณะคล้ายร่างกายมนุษย์

เจ้าของร้านเห็นว่าใบหน้าของพวกเขาไร้รอยยิ้ม จึงรีบถาม

“ขออภัย ท่านทั้งสองไม่พอใจหรือ? ห้องพิเศษเช่นนี้เป็นที่ต้องการอย่างมากเลยขอรับ!”

เซียวอวี้พูดเสียงทุ้มลึก

“พอใจ”

จากนั้นเขาโบกมือให้เฉินจี๋จ่ายเงิน

เมื่อนั้นเจ้าของร้านจึงคลายความสงสัย

หลังเซียวอวี้เดินเข้าห้อง เฟิ่งจิ่วเหยียนก็เดินตามไปด้วยจิตใจที่เปิดเผย

ก่อนอื่น นางดับไฟบนเตากำยานที่จุดไว้บนโต๊ะตามสัญชาตญาณ

เมื่อเห็นเซียวอวี้มองมา นางเอ่ยโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

“พี่ชายเคยกล่าวไว้ โรงพักแรมใต้ดินหลายแห่งใช้กลิ่นหอมนี้ทำให้แขกสลบ”

ดูเหมือนว่าเซียวอวี้ไม่ได้สนใจกับเรื่องนี้ จึงมองสำรวจไปรอบ ๆ เพื่อตรวจสอบ

ทันใดนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนผลักเขาออกไป

“ระวัง!”

พลันเห็นมีตู้ลับใบหนึ่งปรากฏที่ผนัง พุ่งออกมาราวกับลูกธนู

ทั้งสองหันหน้ามองกัน ต่อจากนั้น เซียวอวี้ก้าวเดินไปข้างหน้า

ทว่าสิ่งที่เห็น กลับมีภาพวาดการเสพสังวาสโดยจิตรกรพื้นบ้านวางอยู่ในตู้ใบนั้น

หลังจากที่เซียวอวี้ขึ้นครองราชย์ ได้ออกข้อกฎหมายมากมาย สิ่งเหล่านี้ก็เป็นของต้องห้ามและได้หยุดแพร่ไปแล้วไม่น้อย

โรงพักแรมนี้เพื่อเตรียมรับมือกับการตรวจสอบของทางการ จึงใส่ของต้องห้ามบางอย่างในช่องลับประเภทนี้

เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนอยู่ไกลกว่า เดินเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เซียวอวี้รีบปิดช่องลับทันที เอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา

“ไม่มีสิ่งใดในนั้น”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่สงสัยเขา

ในช่วงกลางถึงปลายเดือนเก้า สภาพอากาศเริ่มเย็นลง

เซียวอวี้ยกห้องนี้ให้เฟิ่งจิ่วเหยียน ตนเองออกไปที่อื่น และมิได้กลับมาตลอดทั้งคืน

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่สนใจว่าเขาจะไปที่ใด ทว่า ต่อให้มีนางคนเดียวอยู่ในห้อง นางก็ตื่นตัวเกินกว่าจะนอนหลับสนิท

เช้าวันต่อมา เซียวอวี้เดินออกมาจากห้องของเฉินจี๋

และเฉินจี๋มีใต้ดวงตาที่ดำคล้ำ ขาดจิตวิญญาณ

เฟิ่งจิ่วเหยียนผลักประตูเปิดออก บังเอิญได้เห็นฉากนี้พอดี

ในเวลานั้นดวงตาของนางดูแปลกประหลาดเล็กน้อย

บางที ฮ่องเต้มิใช่ว่าไร้ความสามารถ ทว่าไร้ความสามารถเฉพาะสตรีกระมัง?

แน่นอนว่าเซียวอวี้ไม่สามารถล่วงรู้ความคิดของนาง

หลังเสร็จจากอาหารมื้อเช้า พวกเขาก็เริ่มออกเดินทางต่อ

จากเมืองหลวงถึงเมืองอวิ๋น ใช้เวลาเดินทางเพียงสิบวัน

ตลอดระยะเวลาการเดินทาง เฟิ่งจิ่วเหยียนทิ้งร่องรอยไว้ตามทาง เพื่อให้อู๋ไป๋ตามหานางได้ง่าย

และแต่ละคืน เซียวอวี้ก็จะไปพักที่ห้องของเฉินจี๋เสมอ

การเดินทางเป็นเช่นนี้ต่อไปจน ไม่นานก็มาถึงเมืองอวิ๋น

ครั้งเพิ่งเข้าเมือง ก็มีคนจำนวนหนึ่งแอบติดตามและลอบสังเกตพวกเขา

เฟิ่งจิ่วเหยียนรับรู้ได้ เซียวอวี้คงตระหนักได้เช่นกัน

นางแสร้งไม่รู้ไม่เห็น เพียงมองไปรอบ ๆ โดยไม่ใส่ใจ

เมืองอวิ๋นแห่งนี้มีกลิ่นอายแปลกประหลาดจริง ๆ

แม้แต่ลมหนาวยังรุนแรงเป็นพิเศษ

ทว่า นางออกนอกวังคราวนี้ ไร้เจตนาจะก้าวก่ายในเรื่องเหล่านี้

เรื่องสืบคดี แน่นอนว่ายังมีพวกเซียวอวี้จัดการ

สิ่งที่นางต้องการ คือรอคอยโอกาส หนีไปให้ไกล

เพื่อเข้าสู่เหมืองแร่เหล็กสีม่วงเมืองอวิ๋น มีเพียงทางเดียว นั่นคือเส้นทางผ่านภูเขาเหรินหวง

ลมหายใจของเขาค่อนข้างยุ่งเหยิง บังคับให้ตัวเองหยุดความคิดฟุ้งซ่านถึงเรื่องเหล่านั้น พลิกกาย นอนตะแคงหันหลังให้สตรีนางนั้น

เช่นนี้ เขาจึงสามารถสงบลงได้บ้าง

……

วันรุ่งขึ้น

เฟิ่งจิ่วเหยียนตื่นนอนแต่เช้า เห็นเซียวอวี้ยืนอยู่ริมหน้าต่าง ดูเหมือนอารมณ์ดีจึงมายืนชมพระอาทิตย์ขึ้น

หารู้ไม่ว่า เขานอนไม่หลับทั้งคืน ไม่ได้นั่งสมาธิ ก็มายืนริมหน้าต่างชมทิวทัศน์ยามค่ำคืน

ยามเฉิน[1]

คนทั้งสองนั่งรถม้ามุ่งหน้าขึ้นสู่ภูเขาเหรินหวง

เฉินจี๋ปลอมตัวเป็นสารถีทั่วไป

เพื่อป้องกันการตกเป็นเป้าหมายของโจรชั่วเหล่านั้น จึงมิได้นำองครักษ์คนอื่นมาด้วย

ถนนบนภูเขาขรุขระและแคบ รถม้าผ่านได้ครั้งละหนึ่งคันเท่านั้น

เมื่อเผชิญกับช่วงถนนที่โคลงเคลง จึงทำให้คนรู้สึกหวาดผวา

ทว่าคนสองคนในรถม้าต่างเป็นคนจิตเข้มแข็ง สุขุมเยือกเย็นมิเปลี่ยนแปลง

เมื่อรถม้าเคลื่อนไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็รู้สึกถึงบางสิ่ง

นางมีสีหน้าเข้มงวด

และในเวลานี้ เซียวอวี้ก็สังเกตได้ถึงเสียงการเคลื่อนไหวแปลก ๆ ภายนอกเช่นกัน จึงยกม่านขึ้น...

ตูม!

ระหว่างหินเกิดแสงคล้ายฟ้าแลบ มีก้อนหินยักษ์กลิ้งลงมาจากที่สูง ปิดกั้นเส้นทาง

เวลาต่อมาก็มีหินยักษ์อีกก้อนหนึ่ง พุ่งชนมาที่รถม้าอย่างแม่นยำ

เฉินจี๋รีบปล่อยบังเหียน ชักกระบี่ออกมาแล้วตะโกน

“รีบลงจากรถม้า!”

--------------------------------------------

[1] ยามเฉิน คือช่วงเวลา 09:00 - 11:00 น.