แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 258

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเซียวอวี้ ได้ทำลายแผนการหลบหนีของเฟิ่งจิ่วเหยียน

ใบหน้าของนางคงไว้ซึ่งความเงียบสงบ

“ทางเดินขึ้นเขานั้นยากลำบาก ข้าจึงอยากไปสอบถามจากชาวบ้าน ถึงเส้นทางไปหาหมอในเมือง”

เด็กน้อยหยิบตะกร้าไม้ไผ่ขึ้นมา แล้วส่งคืนให้เฟิ่งจิ่วเหยียน ปากเล็กเอ่ยด้วยความไร้เดียงสาจริง ๆ

“พี่สาว แค่มองก็รู้แล้วว่าทางเดินขึ้นเขานั้นเดินง่ายมากขอรับ”

เซียวอวี้จ้องมองนางด้วยสายตาเฉียบคม อยากเห็นว่านางจะอธิบายอย่างไร

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้พูดมากนัก เพียงย้อนถามพวกเขาแทน

“ทั้งสองคนออกมาทำไม”

เด็กน้อยคนนั้นชี้ไปที่เซียวอวี้

“ผู้ชายของท่าน บอกให้ข้าพาเขามาหาท่าน พี่สาว พวกท่านรักกันดีจริง ๆ เหมือนกับพ่อแม่ของข้าเลย มิอยากอยู่ห่างกันสักก้าวเดียว!”

เซียวอวี้มีรอยยิ้มคลุมเครือฉายบนใบหน้า

“ดีมากจริง ๆ ”

สายตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนจมลง

หลังจากนั้น การขึ้นเขาเก็บยาพังลง และมิได้เดินทางเข้าเมืองด้วย ทั้งสามคนกลับไปที่บ้านชาวนาพร้อมกัน

เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว ทันใดนั้นเซียวอวี้คว้าข้อมือของเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้ สายตาเย็นชากดดัน

“เจ้าคิดจักไปทำอันใด?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนลดสายตาลง “ไปตามหมอ”

เซียวอวี้มองดูนาง เดิมก็สงสัยว่านางคิดหนีจากไป ทว่าลองใคร่ครวญถึงน้ำใจที่นางมีต่อตัวเขา——เพียงเพื่อเขาก็สามารถเสี่ยงชีวิตหลายครั้งหลายหนได้

ยิ่งกว่านั้น แม้ว่านางจะจากไปจริง ๆ นางยังสามารถไปอยู่ที่แห่งหนใดได้อีก?

บางทีเขาอาจคิดมากไปเองจริง ๆ

ทว่า เขายังจำเป็นต้องเตือนนาง

“อย่าลืมตัวตนของเจ้า”

เฟิ่งจิ่วเหยียนผงกศีรษะเบา ๆ

“เพคะ”

……

อีกด้านหนึ่ง ในที่สุดอู๋ไป๋ก็ได้รับยาแกล้งตายจากซ่งหลี

ซ่งหลีเตือนเขาอย่างจริงจัง

“ฝากบอกสหายซูด้วยว่า ยานี้ให้ใช้ต่อเมื่อไร้ทางเลือกจริง ๆ เท่านั้น หากเลือกได้ก็อย่าใช้มันดีกว่า

“มิเช่นนั้นจักส่งผลทำร้ายร่างกายอย่างหนัก

“กรณีร้ายแรงนั้น มีโอกาสสูงที่กล้ามเนื้อและเส้นเอ็นจักฉีกขาด พลังภายในสูญสิ้น

“และผลของยาตัวนี้มิอาจคาดคะเนได้ มีบางคนที่กินยานี้เข้าไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย กลายเป็นว่าตายทั้งเป็น”

อู๋ไป๋ได้ยินเช่นนี้แล้ว บังเกิดความรู้สึกกังวลขึ้นมา

“อันตรายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ!”

ซ่งหลีพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“เป็นยาย่อมมีพิษอยู่สามส่วน ยิ่งกว่านั้นยาแกล้งตายนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อทำลายร่างกายมนุษย์ ถึงจะสามารถสร้างสภาวะที่อวัยวะภายในร่างกายหยุดทำงานชั่วคราวได้ ผลที่ตามมาจึงมิอาจคาดเดาได้เลย ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงอยากให้เจ้ากำชับสหายซูให้ดี”

ผู้คนรู้เพียงว่าจักจั่นลอกคราบนั้นง่าย ความจริงแล้วการผลัดผิวหนังออกในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ คือความทรมานสุดแสน

ถึงอย่างไร ในใต้หล้านี้มีทางลัดที่สบาย ๆ อยู่ไม่มาก ทุกผลประโยชน์ที่ได้รับมาล้วนมีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ

อู๋ไป๋ไตร่ตรองถึงคำพูดของซ่งหลี และตัดสินใจว่าจะห้ามแม่ทัพน้อยไม่ให้ใช้ยานี้

……

นับตั้งแต่มู่หรงเจี๋ยถูกสอบสวน แม่ทัพทั่วแว่นแคว้น โดยเฉพาะแม่ทัพที่ประจำการอยู่ ณ ชายแดน ล้วนเดือดร้อนจากการถูกตรวจสอบโดยข้าหลวงผู้ตรวจการ

ชายแดนเหนือ

ณ จวนแม่ทัพ

เหล่าเจ้าหน้าที่ยึดทรัพย์สินได้จำนวนมากมาย รวมถึงบัญชีรายรับที่ได้จากการติดสินบนเหล่านั้นด้วย

เมิ่งฉวีตกตะลึงพรึงเพริด

ทว่าศิษย์พี่อยู่ห่างไกลถึงเมืองหลวง นางมิสามารถกลับมาช่วยเหลือได้

……

เมืองอวิ๋น

แรกเริ่มเซียวอวี้บอกว่าไม่ชินกับการอยู่ในบ้านชาวนาหลังนี้ เวลานี้ผ่านไปหลายวันกลับไม่คิดจะจากไป มิหนำซ้ำยังเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วหมู่บ้านอีกด้วย

เฟิ่งจิ่วเหยียนนอนร่วมห้องเดียวกับเขา เนื่องจากเตียงนั้นแคบมาก และเขายังบาดเจ็บ นางจึงนอนบนพื้นมาโดยตลอด

ในค่ำคืนวันนี้ นางนอนหลับตามปกติ ทันใดนั้นพลันสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ จึงรีบกลั้นหายใจทันที

เป็นไปตามที่คาดไว้ มีคนพ่นควันยาสลบเข้ามา

มีเงามืดหลายเงาซุ่มซ่อนอยู่นอกหน้าต่าง

คงจะเป็นเงาของนักฆ่าเหล่านั้น ซึ่งควรเป็นคนกลุ่มเดียวกับบรรดาผู้ที่ซุ่มโจมตีพวกตนบนภูเขาเหรินหวง

นางลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว หันไปมองบุรุษที่นอนอยู่บนเตียง

มิรู้ว่าเขาถูกควันยาสลบเล่นงานหรือไม่

ในยามที่นางก้าวเดินเข้าไปใกล้เตียง ทันใดนั้นมีแขนหนึ่งยื่นออกมาจากม่านเตียง และกระชากดึงนางเข้าไปหา!

เพียงเสี้ยวอึดใจเดียว นางก็ล้มลง และถูกบังคับให้นอนทาบทับอยู่บนตัวของชายคนนั้น

เหนือศีรษะนั้น ราวกับว่าเขากำลังถามอย่างหยอกเย้า ผ่านน้ำเสียงที่เย็นชา

“เจ้ากำลังคิดปีนขึ้นเตียงหรือ?”

ใบหน้าของนางไร้อารมณ์ ไม่คิดสนใจคำถามเช่นนี้

หากจำไม่ผิด เป็นเขาที่ดึงนางเข้ามาเอง...

ทันใดนั้น ประตูถูกเปิดออก

เสียงฝีเท้าแสดงการบุกรุกระรานใกล้เข้ามา

แสงจันทร์สะท้อนเงาของอีกฝ่าย ทำให้เห็นว่าแต่ละคนถือดาบยักษ์ไว้ในมือด้วย

หลังจากนั้น ดาบยักษ์พุ่งตรงมาทางเตียงด้วยพลังที่เหี้ยมโหด...