แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 259

ในขณะที่นักฆ่าลงมือโจมตี เฟิ่งจิ่วเหยียนคิดอยากผุดลุกขึ้นมา กลับถูกเซียวอวี้คว้าจับเอวไว้ แล้วถูกบังคับให้แนบชิดกับตัวเขาเช่นนั้น

ส่วนเขาพลันพลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบน ตรึงนางไว้ใต้ร่างแทน

ท่ามกลางความมืดมิด นางมองเห็นใบหน้าเขามิชัดเจน สัมผัสได้เพียงความเป็นปรปักษ์แผ่ซ่านออกจากกายเขาเท่านั้น

ฟับ——

เขาเพียงแค่ยกมือข้างหนึ่งขึ้น พลังภายในอันแข็งแกร่งก่อตัวเป็นคลื่นอากาศ ซัดใส่นักฆ่าที่อยู่นอกม่านเตียงจนล้มคว่ำ

ตุบ!

ตุบตุบ!

พวกนักฆ่าร่วงลงที่พื้นทีละคน พลันตระหนักได้ว่าผู้คนที่อยู่หลังม่านเตียงมิได้สลบ รีบตะโกนว่า “โจมตีพร้อมกัน!”

พลันได้เห็น บุรุษผู้หนึ่งเดินออกจากในม่าน

บุรุษผู้นี้มีรูปร่างสูงใหญ่ อาบเอิบด้วยพลังกดขี่

“โจมตีพร้อมกันหรือ พอดีเลย มิได้ลงมือสังหารใครด้วยตัวเองนานมากแล้วเช่นกัน”

เซียวอวี้กระชับหมัดให้แน่น หลังจากนั้นเคลื่อนไหวดุจวารี ปล่อยหมัดชกไปที่หน้าอกของนักฆ่าผู้หนึ่ง

ผลที่ตามมาติด ๆ คือนักฆ่าผู้นั้นล้มลงสิ้นท่าบนพื้น

ภายในม่านเตียง

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันลุกขึ้นนั่ง ในเวลาเดียวกับที่หน้าต่างเปิดออก ลมหนาวพัดเข้ามาในห้อง ทำให้ม่านเตียงสีขาวปลิวไหวอย่างรุนแรง

นางยกม่านเตียงขึ้น พลางมองออกไปนอกม่านอย่างเงียบ ๆ

นักฆ่าเหล่านั้นมิใช่คู่ต่อสู้ของเซียวอวี้

หลังจากนั้นไม่นาน ในลานบ้านมีแสงไฟสว่างขึ้น

ต่อจากนั้น เฉินจี๋พาคนบุกเข้ามาด้านใน

“คุ้มกัน!”

บรรดาองครักษ์กลุ่มใหญ่ในนี้ล้วนเป็นยอดฝีมือชั้นแนวหน้า

พวกเขาจับกุมนักฆ่าเหล่านั้นได้อย่างครบถ้วน

เซียวอวี้บัญชาด้วยเสียงทุ้มลึก

“ลากตัวออกไปให้หมด”

“น้อมรับคำสั่ง!”

ภายในห้องไม่ได้จุดไฟไว้แต่แรกเริ่ม

หลังจากการต่อสู้จบลง เซียวอวี้ก้าวเดินฝ่าความมืด กลับเข้ามาภายในม่านเตียง

เฟิ่งจิ่วเหยียนยังนั่งอยู่ตรงที่เดิม “หลายวันนี้ที่ท่านจงใจเดินเปิดเผยตัวต่อหน้าผู้อื่น เพื่อล่อให้พวกเขาปรากฏตัวกระมัง”

เซียวอวี้มิได้ปฏิเสธ

เขายืนตระหง่านอยู่ตรงหน้านาง ทันใดนั้นยื่นมือจับคางนางไว้ เชยขึ้นเบา ๆ

“บอกเรามา ควันยาสลบนั้น เหตุใดจึงใช้กับเจ้ามิได้ผล?”

อย่างไรก็ตาม เขาก็ต้องการให้กำเนิดทายาทเช่นกัน

อันที่จริงย้อนกลับไปวันที่แต่งตั้งนางเป็นฮองเฮา ในคืนวันอภิเษกนั้น เขาก็เคยคิดจะประนีประนอมชั่วขณะแล้ว

เขาคิดว่า แค่ทำให้ผ่าน ๆ ไป เพียงแค่อดกลั้นต่อความรังเกียจนั้นไว้ แล้วรอจนกระทั่งฮองเฮาตั้งครรภ์ เขาไม่จำเป็นต้องย่างกรายเข้าวังหลังอีก พวกเสนาบดีชราเหล่านั้นจักไม่มากวนโทสะเขา โดยเอ่ยถึงเรื่องทายาทตลอดทั้งวัน

ด้วยเหตุนี้ เขาถึงขั้นดื่มสุราย้อมใจ

ในคืนราตรีวันนั้น เขาพยายามโน้มน้าวตัวเองได้แล้วอย่างยากลำบาก ทว่าฮองเฮาชักกริชออกมาเสียก่อน แผนการจึงล้มเหลว

ทว่าในยามนี้...เขามิได้รู้สึกรังเกียจฮองเฮา

ด้วยเหตุผลนี้ ย่อมเพียงพอให้เขายอมรับนาง ให้นางได้เป็นมารดาอุ้มท้องพระโอรส

ถึงอย่างไรแล้ว ในชั่วชีวิตนี้ของเขา เกรงว่าไร้วาสนาได้พานพบผู้ที่จริงใจ สตรีที่มีใจรักมั่นต่อกัน ผู้ที่ไร้ซึ่งเล่ห์เหลี่ยมเหมือนสตรีในวังหลังเหล่านั้น และบริสุทธิ์หมดจดอย่างแท้จริง

ไม่ว่าเบื้องหลังของฮองเฮาได้ซุกซ่อนความลับใดไว้ก็ตาม อย่างน้อยความรู้สึกที่นางมีต่อเขาก็บริสุทธิ์ และไม่ลังเลที่จักเสี่ยงชีวิตเพื่อเขา...

ทันทีที่ผิวหนังสัมผัสกัน เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกราวกับว่าขนลุกซู่ทั้งร่างกาย

นางผลักชายที่อยู่ด้านบนออกไปอย่างสุดกำลัง

“นี่ท่านจะทำอันใด!”

มิง่ายเลยที่นางจะแสดงสีหน้ากังวลเช่นนี้ น้ำเสียงเย็นชายิ่งนัก

เซียวอวี้ถูกผลักออกไป และนั่งอยู่ที่ปลายเตียง

เขารู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย ด้วยมิคาดคิดเลยว่า นางจักปฏิเสธ...