แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 260

เฟิ่งจิ่วเหยียนเร่งรีบลุกขึ้นยืน ยกม่านขึ้นแล้วเดินออกไป พลางยกมือเช็ดมุมปากด้วยความรังเกียจ พยายามข่มกลั้นความโกรธในใจ ใบหน้าเย็นชายิ่งนัก

หากเขามิใช่จักรพรรดิ รับประกันได้ว่าจักต้องโดนต่อยสักหมัดเป็นแน่แท้

เซียวอวี้ก็ยกม่านขึ้นและเดินออกมา ท่ามกลางความมืดมิด สายตาจับจ้องมองไปที่นาง

จากนั้นคว้าจับแขนของนางไว้ บังคับให้นางหันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง

“ในเมื่อวางแผนจนได้สมใจแล้ว ก็ทำให้มันจบ ๆ ไปเถอะ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยิ่งอยู่ยิ่งรำคาญ

นางควบคุมอารมณ์ที่ขุ่นมัว แล้วเปิดปากเอ่ยอย่างสงบ

“ท่านคงเข้าใจเรื่องใดผิดไปกระมัง ระหว่างข้าและท่าน มิเคยมีการวางแผนเพื่อให้ได้มา”

นัยน์ตาของเซียวอวี้หดเกร็ง

เผลอกระชับมือที่จับแขนของนางให้แน่นขึ้น จนกระทั่งกระดูกข้อนิ้วสีขาวปูดออกมา

เขายิ้มหยัน

“เพียงเพื่อช่วยเรา เจ้าสามารถยอมสละชีวิตได้

“ปากก็พร่ำพูดแต่ว่า อยากเป็นภรรยาของเรา...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนทนฟังไม่ไหวอีกแล้ว พลันเอ่ยโต้แย้งโดยตรง

“ที่ช่วยท่าน ย่อมเห็นแก่ฐานะของท่าน มิต่างจากขุนนางช่วยเหลือฮ่องเต้ หรือว่ายามที่องครักษ์มาช่วยเหลือ ต้องมีความรู้สึกต่อท่านด้วยหรือ? สำหรับเรื่องที่อยากเป็นภรรยาของท่านนั้น เกรงว่าท่านจำผิดแล้วกระมัง ข้าเป็นฮองเฮาอยู่แล้ว ไม่มีทางพูดคำเช่นนั้นกับท่านเด็ดขาด”

ใบหน้าของเซียวอวี้ยิ่งอยู่ยิ่งน่าเกลียดขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อความจริงตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาคิดมาโดยตลอด จึงยากที่จะยอมรับได้

“เราจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าคิดจริง...”

“ไม่” เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้ว่าเขาต้องการถามอันใด จึงปฏิเสธตามตรงทันที

ก่อนหน้านี้นางก็เคยสงสัยว่าเขาเข้าใจผิดว่านางมีความรู้สึกต่อเขา ทว่าเขามิได้ทำให้ชัดเจน นางจึงหาโอกาสอธิบายมิได้

และในยามนี้ นางสุดที่จะทนแล้ว

ทว่าอย่างไรเขาก็เป็นกษัตริย์ของแว่นแคว้น และยังเป็นบุรุษ

หากว่าพูดมากเกินพอดี กลัวว่าเขาจักเสียหน้าจนยอมรับไม่ได้ ไม่รู้ว่าจักเกิดเรื่องราวเช่นไรตามมา

คิดได้เช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงค่อย ๆ สงบลง แล้วกล่าว

“ในวันอภิเษกครานั้น ท่านได้เตือนหม่อมฉันแล้วว่า จงอย่าได้คิดร้องขอความโปรดปราน หม่อมฉันได้จดจำไว้ขึ้นใจ ดังนั้น จึงมีเพียงความยำเกรงต่อท่าน ไร้ซึ่งอื่นใด...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว เซียวอวี้พ่นลมหายใจผ่านจมูกอย่างเย็นชา

คล้ายว่าดูแคลนตนเอง ยังคล้ายกับคลื่นใต้น้ำก่อนเกิดคลื่นลูกใหญ่ หอบเอาอันตรายที่มิอาจหยั่งรู้ได้มาเยือน

“เป็นข้าที่เข้าใจผิดไปเองหรือ”

ทว่ามือของเขาที่จับแขนนางไว้มิคลายออกเลย มิหนำซ้ำยังรัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอันเป็นปรปักษ์ที่เปล่งออกมาจากอีกฝ่าย จึงพยายามดึงแขนออกมา

ในเวลานี้นางไม่อาจมองเห็น ดวงตาที่เต็มไปด้วยสีแดงคู่นั้นของเขา มิอาจมองเห็น ความหมองมัวที่ปกคลุมบนใบหน้าที่เย็นชาหล่อเหลาของเขา

โดยทันใดนั้น เขาสอดมือเดียวตรึงท้ายทอยของนางไว้ เปรียบเสมือนหมาป่าที่ดุร้ายป่าเถื่อน จู่โจมริมฝีปากของนาง และกัด...

เฟิ่งจิ่วเหยียนเม้มริมฝีปากแน่น กัดฟันให้แน่นขึ้นอีกด้วย

นางดันมือไว้บนแผงอกของเขา ทว่าผลักออกไม่ได้ จึงต้องใจแข็ง โดยคว้าจับไปที่บาดแผลตรงไหล่ซ้ายของเขา

กระนั้น ทำเขาเจ็บปวด เขายิ่งกลับกลายเป็นดุดันมากขึ้น

มือที่แต่เดิมจับแขนของนางไว้ เลื่อนมาคว้าเอวนางแทน และพันธนาการนางเอาไว้...

หัวใจของเฟิ่งจิ่วเหยียนลุกไหม้ด้วยไฟโทสะ ไอสังหารคุกรุ่น

เหตุผลที่หักห้ามแรงกระตุ้นของนางได้คือ——บุคคลที่อยู่ตรงหน้านี้ เป็นจักรพรรดิแห่งหนานฉี หากว่าเขาตาย หนานฉีจักตกอยู่ในความโกลาหล

ทว่าในคราวนั้นฝ่าบาทให้เขาเข้าเฝ้าเป็นการส่วนตัว กำชับให้เขานำกำลังคนมา เพื่อเตรียมจับกุมนักฆ่าเหล่านี้

สำหรับเรื่องนี้ ฝ่าบาททรงปิดบังฮองเฮาไว้

เฟิ่งจิ่วเหยียนหมุนตัวกลับมาปิดประตูห้อง โดยหันหลังให้กับเฉินจี๋ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบเยือกเย็น

“บาดแผลของฝ่าบาทกำเริบอีก จึงเข้าบรรทมแล้ว ส่วนข้าจักไปนั่งพักผ่อนอีกห้อง พวกเจ้าลดเสียงลงหน่อย อย่าได้รบกวนฝ่าบาทเชียว”

เฉินจี๋สอบถามด้วยความตึงเครียด

“ฮองเฮา ในยามนี้ฝ่าบาท...”

“ทรงปลอดภัยดี”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขัดจังหวะเขา แล้วเดินตรงไปที่ห้องด้านข้างทันที

ห้องนั้นคู่สามีภรรยาชราใช้เป็นห้องเก็บของ โดยปกติแล้วไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่

พวกเฉินจี๋มิอาจล่วงรู้ได้เลยว่า ห้องด้านข้างมีหน้าต่างอยู่ด้านหลังด้วย พวกเขาจึงไร้การป้องกันใด ๆ ทั้งยังมิรู้ว่าฮองเฮาคิดที่จักหลบหนีไปด้วย เพียงแค่มุ่งเน้นความสนใจไปที่นักฆ่าเหล่านั้น

หลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนเข้ามาในห้อง พลันลงสลักประตูด้านใน ปิดกั้นจากโลกภายนอก

จากนั้นนางหันมองไปทางหน้าต่างด้านหลัง นัยน์ตาเย็นยะเยือก และเด็ดขาด

……

เวลาผ่านไปมิถึงหนึ่งถ้วยชา

ผลัวะ!

ประตูห้องถูกผลักให้เปิดออก

เฉินจี๋กับเหล่าองครักษ์หันมองตามเสียงนั้น พลันได้เห็นฮ่องเต้ผู้เปรียบเสมือนเทพอสูรลงมาเยือนโลกมนุษย์ ชายอาภรณ์พลิ้วไหวไปตามสายลม ร่างสูงใหญ่แผ่รัศมีค่อนข้างกดดัน นัยน์ตาคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความเป็นปรปักษ์ ระรอกคลื่นเย็นเยียบซัดสาด

กล่าวได้ว่า น่าสยดสยองยิ่งนัก!

“ฮองเฮาอยู่ไหน!”