แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 261

ภายในเรือนของชาวนา ลมหายใจแห่งความตายพัดผ่านเข้ามาใกล้

เฉินจี๋รีบตอบว่า

“ฮองเฮาอยู่ในห้องด้านข้าง!”

ทว่ารอเมื่อเขาเข้าไปในห้องด้านข้างพร้อมกับฝ่าบาท ข้างในกลับไม่มีใครสักคน

เฉินจี๋อึ้งตะลึง

เขาเห็นอย่างชัดเจนว่า ฮองเฮาเข้ามาในนี้

สายตาของเซียวอวี้ มองไปยังหน้าต่างด้านหลัง

เขาที่ปกติสุขุมใจเย็น หลังจากรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนหนีไปแล้ว แววตาฉายแววดั่งคลื่นพายุโหมกระหน่ำ

อยากที่จะ ฆ่าคน

……

ผ่านไปสามวัน

ข้างนอกเมืองอวิ๋น

ในสถานที่พักแรมแห่งหนึ่ง

โต๊ะติดข้างหน้าต่าง มีคนสองคนนั่งอยู่

“ท่าน...นายท่าน พวกเราออกจากเมืองอวิ๋นแล้ว หลังจากนี้จะไปทางไหนต่อขอรับ?” อู๋ไป๋เกือบขานเรียกผิด

คนที่สวมหน้ากากตรงหน้าเขา แต่งตัวสวมชุดบุรุษ ก็คือเฟิ่งจิ่วเหยียน

นางดื่มน้ำไปหลายคำ แล้วก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงต่ำว่า

“ไปรับเวยเฉียง แอบส่งตัวไปยังชายแดนเหนือ”

“ขอรับ”

จากนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนก็วางถ้วยชา พร้อมถามขึ้นมาว่า “จัดการศพเรียบร้อยแล้วหรือยัง?”

อู๋ไป๋ผงกศีรษะ พูดตอบนางด้วยเสียงต่ำ

“ตามที่ท่านรับสั่ง ให้หาศพที่รูปร่างคล้ายกับท่าน สวมอาภรณ์ของท่าน โยนเข้าไปในป่า หลังจากพวกเขาเห็นศพที่หถูกหมาป่ากัดกิน ย่อมไม่สามารถที่จะยืนยันศพได้ จึงไม่เกิดความสงสัยอะไร”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกดคางลงเล็กน้อย

แบบนี้ก็สบายใจแล้ว

นางก็รู้ว่า หากได้ทานยาแกล้งตายไป ส่งผลกระทบต่อร่างกายอย่างมาก จึงเป็นทางเลือกสุดท้าย

ผ่านไปห้าวัน

เฟิ่งจิ่วเหยียนขี่ม้าเร็วมายังที่พักของเวยเฉียง

อู๋ไป๋คอยติดตามอยู่อย่างใกล้ชิด

ซ่งหลีรู้ว่าพวกเขาจะพาเวยเฉียงจากไป ก็ไม่วางใจอย่างมาก

“สหายซู สภาพจิตใจของแม่นางคนนี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย หากพวกเจ้าจำเป็นต้องไปให้ได้ ให้ข้าไปกับพวกเจ้าจะดีไหม?”

ซ่งหลีเคยชินกับการท่องเที่ยวไปทั่ว

ผู้ป่วยคนไหนที่เขาเคยรักษา จะไม่มีทางปล่อยมือกลางคัน

คำนึงถึงเวยเฉียง เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงตอบตกลง

นางไม่รีรอ จ้างรถม้าคันใหญ่มาหนึ่งคัน พาเวยเฉียงออกเดินทางในวันนั้นทันที

ภายในห้อง

ไฉ่เยว่กำลังเก็บข้าวของ

เฟิ่งเวยเฉียงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ในช่วงเวลาส่วนใหญ่ นางล้วนเป็นเช่นนี้ ไม่ขยับไม่โวยวาย และก็ไม่พูดอะไร เป็นเหมือนตุ๊กตาที่ไร้จิตวิญญาณ

หลังจากเฟิ่งจิ่วเหยียนเข้ามา สวมหน้ากาก สวมหมวกให้กับเวยเฉียงด้วยตนเอง เพื่อไม่ให้ใครจำหน้าของนางได้

ไฉ่เยว่ถามขึ้นมาอย่างไม่สบายใจว่า

“พระนาง หากนายท่านรู้เข้า...”

“ไม่สำคัญ” เฟิ่งจิ่วเหยียนประคองเวยเฉียงลุกขึ้นมา แล้วก็พานางออกไป

รวมซ่งหลี พวกเขาห้าคน อู๋ไป๋รับผิดชอบขับรถม้า ที่เหลือสี่คนนั่งอยู่ในรถม้า

หลังออกมาจากเมืองหลวง มุ่งเดินทางไปทางเหนือ

ด้านนอกเมืองหลวง ประมาณสิบลี้

มีรถม้าคันหนึ่งแล่นผ่านมา

นางสั่งคนไปสอบถาม คำตอบที่ได้กลับมาก็คือ ฮองเฮาอยู่ต่อในวิหารบรรพบุรุษ ไม่มีกำหนดกลับ

เมื่อไปถามต่ออีก ก็ได้รู้ว่า ฝ่าบาทส่งสาวใช้ประจำตัวของฮองเฮาไปยังวิหารบรรพบุรุษด้วย

ผ่านไปหลายวัน ส่วนหน้ามีคดีเรื่องใหญ่

มู่หรงเจี๋ยกับพ่อค้าขุนนางเมืองอวิ๋นร่วมมือกัน ค้าขายแร่เหล็กม่วง เมื่อเปิดเผยต่อสาธารณะ ราชสำนักราษฎรล้วนตกตะลึง

หากพูดอย่างเป็นเรื่องใหญ่ ถือเป็นการทรยศประเทศ

เพราะแร่เหล็กม่วง เป็นวัสดุสำคัญในการหล่ออาวุธ

ในกระบวนการตรวจสอบปัญหาเรื่องงนี้ ปัญหาอื่น ๆ ก็ถูกจัดการด้วยเช่นกัน ขุนนาง พ่อค้า โจรในเมืองอวิ๋นที่ร่วมมือกัน ก็ถูกตรวจสอบด้วย

เวลาสั้นๆ ไม่ถึงหนึ่งเดือน จับกุมขุนนางเมืองอวิ๋นได้กว่าสิบคน

พวกเขาถูกกุมตัวไปสอบสวนที่เมืองหลวง

ส่วนพ่อค้าเร่พวกนั้น ถูกดำเนินคดีอยู่ในเมืองอวิ๋น

คดีนี้เกี่ยวข้องกับประเด็นต่างๆ มากมาย เดิมคนที่อยากช่วยมู่หรงเจี๋ย เมื่อต่างมองเห็นภัยก็หยุดถอยกลับ

แม้แต่มู่หรงหวยที่เป็นพ่อ เวลานี้ก็ก่นด่าประณาม

“ไอ้ลูกสารเลว เจ้าจะทำลายล้างตระกูลมู่หรงหรือ!”

ส่วนอีกด้าน คนที่โกรธโมโหเช่นกัน ยังมีนายท่านเฟิ่ง

วันนี้

เขากลับมาจากข้างนอก

ฮูหยินเฟิ่งเห็นสีหน้าของเขาไม่สู้ดี กำลังจะเอ่ยถาม ก็ถูกถามใส่หัวใส่หน้าโครมๆ

“ฮองเฮาล่ะ ลูกทรพีคนนั้นไปไหนแล้ว ยานั่น เจ้าเอาให้นางทานลงไปแล้วจริงหรือ?”

ฮูหยินเฟิ่งมึนงง

“ฮองเฮา...ฮองเฮาอยู่ที่วิหารบรรพบุรุษราชวงศ์ไม่ใช่หรือ?”

ท่าทีนายท่านเฟิ่งราวฟ้าถล่มลงมา นั่งลงบนเก้าอี้ยังอ่อนแรง

“นางหนีไปแล้ว วันนี้ฝ่าบาทรับสั่งให้ข้าไปเข้าเฝ้า ฝ่าบาทตรัสว่า...หลังหนึ่งเดือน หากไม่เจอฮองเฮา ตระกูลเฟิ่งเราจะพบกับความหายนะ!”