แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 263

เฟิ่งจิ่วเหยียนหันตัว โยนคนที่อยู่ใกล้นางที่สุดผ่านบนไหล่

ตูม!

คนนั้นกระแทกบนโต๊ะ ถล่มตกลงพื้นพร้อมกับโต๊ะที่แตกหัก เสียงกรีดร้องดังไม่หยุด

“อ้าก...”

คนอื่นเห็นดังนี้แล้วก็รวมตัวต่อสู้พร้อมกัน

แต่ไม่นาน พวกเขาทั้งหมดล้มกองลงบนพื้นอย่างระเกะระกะ ร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด

เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสบาย ข้างหลังหน้ากาก ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็นอาฆาต

ทหารกลุ่มนั้นพูดเตือนนางว่า

“เจ้า เจ้ากล้าทำร้ายพวกเรา? พวกเราเป็นคนของค่ายทหารเป่ยต้า แม่ทัพน้อยเมิ่งเคยได้ยินไหม พวกเราล้วนเป็นทหารของนาง! ค่ายทหารเป่ยต้า เจ้ากล้ามีเรื่องด้วยหรือ!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาด้วยเสียงเย็นชา

“กฎค่ายทหารเป่ยต้านั้นเข้มงวด ปล่อยให้พวกเจ้ารังแกเอาเปรียบผู้หญิงบริสุทธิ์ได้อย่างไร”

ทหารกลุ่มนั้นส่งเสียงหัวเราะเย้ย

“พวกเราปกป้องดินแดน มีคุณงามความดี! นี่ล้วนเป็นสิ่งที่พวกเราควรได้!”

“ใช่! หากไม่มีพวกเรา คนรัฐเหลียงคงโจมตีมาตั้งแต่แรกแล้ว! ยังจะมีชีวิตที่สงบเหมือนอย่างตอนนี้ได้อย่างไร!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนหิ้วคนหนึ่งขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว จับปกเสื้อของเขาไว้ด้วยสายตากดดัน

“งั้นก็ตามข้าไปยังค่ายทหารเป่ยต้า ถามแม่ทัพเมิ่งของพวกเจ้า อะไรคือสิ่งที่พวกเจ้าควรได้”

เมื่อคนนั้นได้ยิน ก็พูดเตือนนางขึ้นมาว่า

“พูดผิดไปแล้ว คือแม่ทัพน้อยเมิ่ง พวกเราอยู่ภายใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพน้อยเมิ่ง แม่ทัพเมิ่งคนนั้นนับว่าเป็นอะไร แสร้งมีศีลธรรม ทุจริตรับสินบน เหมือนกับมู่หรงเจี๋ย ล้วนสมควรตาย!”

แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเปลี่ยนไป

“ทุจริตรับสินบนอะไร!”

เกิดเรื่องกับอาจารย์แล้วหรือ?

“จวนแม่ทัพถูกตรวจสอบยึดทรัพย์สินแล้ว เจ้าไม่รู้เรื่องหรือ? ก็จริง พวกเจ้าล้วนมาจากถิ่นอื่นใช่ไหม!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเพิ่งรู้ว่า หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ ชายแดนเหนือเกิดเรื่องขึ้นมากมาย

อาจารย์ถูกคุมตัวสอบสวน ตอนนี้คนที่มีอำนาจที่สุดในค่ายทหารเป่ยต้า ก็คือเฉียวม่อ

……

บนชั้นสอง

ภายในห้อง

ซ่งหลีฝังเข็มให้กับเฟิ่งเวยเฉียง อารมณ์จิตใจของเฟิ่งเวยเฉียงค่อยดีขึ้นมา

ตอนนี้นางเป็นเหมือนนกตกใจคันธนู ต้องคอยเฝ้าไว้

อู๋ไป๋ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกประตู เพื่อไม่ให้มีคนเข้ามาใกล้

เห็นเฟิ่งจิ่วเหยียนเดินมา เขาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงว่า

“นายท่าน คนพวกนั้นเป็นคนของค่ายทหารเป่ยต้าหรือ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนผงกหัว

“เจ้าแอบกลับไปก่อน ไปสืบดูให้ชัดเจน เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“ขอรับ!”

ตอนกลางคืน

เฟิ่งจิ่วเหยียนนอนอยู่ในห้องด้านข้างเวยเฉียง นอนไม่หลับทั้งคืน

สองวันต่อมา

อู๋ไป๋กลับมาแล้ว

“นายท่าน เกิดเรื่องแล้วจริงๆ !”

“เจ้าหน้าที่ทหารค้นเจอสิ่งของที่ได้มาจากการรับสินบนในจวนแม่ทัพ แม่ทัพถูกพวกเขาคุมตัวสอบสวนอยู่ตลอด ราชฎีกาถูกส่งไปถึงเมืองหลวงตั้งแต่แรกแล้ว รอฝ่าบาทมีรับสั่งลงโทษ”

“ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องตรวจสอบเมืองอวิ๋น จึงยังไม่มีคำสั่งใด แต่เกรงว่าคงอีกไม่นาน...เพราะเรื่องนี้ดูแล้วหลักฐานครบถ้วน”

เฟิ่งจิ่วเหยียนครุ่นคิดไตร่ตรอง แล้วก็ตัดสินใจ พาพวกเวยเฉียงไปอยู่ที่อื่นก่อน

นางมีจวนส่วนตัวอยู่ในชายแดนเหนือแห่งหนึ่ง อยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกล

“เจ้ากลับมาได้อย่างไร?” ฮูหยินเมิ่งมองดูคนตรงหน้าอย่างตกตะลึง ไม่อยากที่จะเชื่อ

เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ถอดหน้ากากออกแล้ว สีหน้าสงบเรียบเฉย แต่แสดงออกถึงความเป็นห่วง

“อาจารย์...”

“ซูว!” ฮูหยินเมิ่งรีบบอกให้นางเงียบ จากนั้นก็มองไปข้างนอกกระโจมอย่างระแวดระวัง หวาดกลัวกำแพงมีหู ประตูมีช่อง

ทันใดนั้น ฮูหยินเมิ่งรีบพูดขึ้นมาว่า

“ที่นี่ไม่สะดวก พรุ่งนี้เที่ยง เราไปเจอกันที่บ้านอาสะใภ้หก แล้วค่อยคุยกัน”

เฟิ่งจิ่วเหยียนผงกหัว

“ได้”

อาสะใภ้หกอาศัยอยู่ข้างจวนแม่ทัพ เป็นนักรบหญิงม่าย ได้รับการคอยดูแลจากฮูหยินเมิ่ง

เช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อถึงเวลานัด ฮูหยินเมิ่งมาปรากฏ

“อาจารย์หญิง” เฟิ่งจิ่วเหยียนลุกขึ้นมาเรียกขาน พร้อมทำความเคารพนาง

ฮูหยินเมิ่งรีบประคองนางไว้

“ทำไมถึงกลับมาอย่างกะทันหัน?”

“เรื่องนี้ค่อนข้างยาว อาจารย์หญิง เล่าเรื่องของอาจารย์ให้ข้าฟังก่อน ท่านมีวิธีช่วยเขาได้หรือไม่?”

ฮูหยินเมิ่งอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบา

“หลักฐานครบถ้วน เกรงว่าคงยาก”

“มีอะไรน่าสงสัยไหม?”

ฮูหยินเมิ่เงยหน้าขึ้นมามองนาง อยากจะพูดแล้วก็หยุดชะงัก

จากนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาก่อนว่า

“คือเฉียวม่อใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ แววตาฮูหยินเมิ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อย