แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 270

เรื่องที่ให้ย้ายเฉียวม่อกลับไปยังเมืองหลวง เฟิ่งจิ่วเหยียนอธิบายว่า

“ฝ่าบาท ท่านเป็นกังวลว่าพ่อลูกตระกูลเมิ่ง มีอำนาจทางทหารมากเกินไปมาตลอด”

“เฉียวม่อเป็นลูกศิษย์ของเมิ่งฉวี หลายปีมานี้รักใคร่นางเหมือนลูก หากสามารถรั้งตัวเฉียวม่อไว้ในเมืองหลวง เมิ่งฉวีก็จะต้องมีความกังวล”

เซียวอวี้ฉีกยิ้มหัวเราะเย้ย

“ให้เมิ่งเฉียวม่อไปเป็นตัวประกันหรือ ฮองเฮา เจ้าทำกับคนที่มีบุญคุณช่วยชีวิตเจ้าแบบนี้หรือ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนก้มหน้าลงเล็กน้อย

“เทียบกับความสัมพันธ์ส่วนตัว หม่อมฉันอยากที่จะแบ่งเบาภาระท่านมากกว่า”

“ความน่าเชื่อถือของแม่ทัพน้อยเมิ่งในค่ายทหารเป่ยต้าตอนนี้ มากเกินกว่าจักรพรรดิแล้ว”

“หม่อมฉันคิดว่า มีอำนาจเหนือนายไปแล้ว

“ย้ายแม่ทัพน้อยไป ก็สามารถค่อยๆ ทำให้ค่ายทหารเป่ยต้า กลับมาอยู่ภายใต้การควบคุมของท่าน”

ดูเหมือนนางเสนอแนะอย่างจริงใจ ทำให้เซียวอวี้ค่อยๆ มองข้ามกฎที่ “วังหลังห้ามยุ่งเรื่องการเมือง”

เขาก็คิดว่า สิ่งที่นางพูดมานี้ไม่ผิด

พ่อลูกตระกูลเมิ่งมีคุณความดีทางทหารอันเลื่องลือ หากจะพูดว่าเขาไม่หวาดระแวงอะไรเลย นั่นคือความเท็จ

กษัตริย์มักชอบสงสัย เขาเองก็ไม่ยกเว้น

ยามทำศึกต่อสู้ เขาสามารถมองข้ามทุกอุปสรรค รักษาพวกเขาไว้ แต่ตอนนี้แผ่นดินสงบสุข เขาก็ต้องรวบรวมอำนาจกลับ

เขามาตรวจการณ์ชายแดนเหนือในครั้งนี้ ได้เห็นด้วยตาตนเอง ตั้งแต่ค่ายทหารจนถึงประชาชนที่อยู่ในชายแดนเหนือ มองพ่อลูกตระกูลเมิ่งเป็นเหมือน “เทพ”

งั้นเขาต้อง “กำจัดเทพ”

……

หลังเวลาผ่านไปสองเค่อ รถม้ามาหยุดด้านนอกสถานที่พักแรมที่มีบ่อน้ำพุร้อนแห่งหนึ่ง

สถานที่พักแรมแห่งนี้สร้างอยู่บนภูเขา ทุกห้องล้วนมีสระน้ำพุร้อน ทั่วทั้งแคว้นหนานฉี ถือได้ว่ามีชื่อเสียง

ในเมืองหลวงไม่มีบ่อน้ำพุร้อนธรรมชาติ

เซียวอวี้เลือกที่จะพักที่นี่ ถือเป็นการไม่ใจร้ายกับตนเอง

เฉินจี๋เอาบันไดมา เปิดม่านรถม้า เพื่อให้ฮ่องเต้กับฮองเฮาจะได้ลงจากม้าอย่างสะดวก

เถ้าแก่สถานที่พักแรมเป็นผู้หญิง อายุประมาณสี่สิบกว่า ยังงดงามมีเสน่ห์

คนที่มาค้างแรมในสถานที่พักแรมบ่อน้ำพุร้อนนี้ ล้วนมั่งคั่งร่ำรวยอย่างยิ่ง แต่มองเห็นรัศมีรอบกายของเซียวอวี้ เถ้าแก่ยังคงตกตะลึง

นางเป็นคนมีความรอบรู้

ป้ายหยกตรงเอวของคุณชายท่านนี้ เป็นหยกเหอเทียนหยู่ขาวขุ่นที่ล้ำค่าที่สุด

เนื้อสัมผัสของขนสุนัขจิ้งจอกนั่น ยิ่งล้ำค่าวิจิตรงดงาม

เมื่อเทียบกันแล้ว หญิงสาวด้านข้างเขาค่อนข้างดูธรรมดา แต่ตาคิ้วบ่งบอกถึงความสูงส่ง ค่อนข้างที่จะพบเห็นได้ยาก

เมื่อเห็นว่าสถานะของพวกเขาไม่ธรรมดา

เถ้าแก่รีบนำพาพวกเขาเข้าไปในห้อง

ต้นเดือนพฤศจิกายน ที่ชายแดนเหนือก็เริ่มเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว

ตอนนี้เป็นต้นเดือนธันวาคม ข้างนอกหนาวเหน็บ ภายในห้องน้ำพุร้อนอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ ให้รู้สึกค่อนข้างผ่อนคลาย

ภายในห้องกว้างใหญ่ แบ่งออกเป็นห้องนอนกับห้องอาบน้ำ

ในห้องอาบน้ำโดดเด่นตรงสระน้ำพุร้อน ซึ่งสระถูกสร้างขึ้นมาด้วยมือมนุษย์ น้ำข้างในเป็นน้ำพุธรรมชาติที่ถูกส่งมาจากข้างนอก

ภายในสระเพียงพอที่จะรองรับคนได้ถึงสามถึงห้าคน

ภายในห้องร้อนรุ่ม ไม่นานนางก็รู้สึกคอแห้ง รินน้ำชามาถ้วยหนึ่งเพื่อดับกระหาย

คงเพราะได้ยินนางเคลื่อนไหวมาดื่มน้ำ ภายในมุงมีเสียงแหบแห้งดังขึ้นมาว่า

“น้ำ”

เป็นฮ่องเต้มีคนคอยปรนนิบัติจนเคยชินแล้ว เรื่องรินน้ำแค่นี้ แน่นอนว่าไม่มีทางทำเอง

เฟิ่งจิ่วเหยียน หยิบแก้วใบใหม่ขึ้นมา เทลงไปครึ่งแก้ว แล้วเอาไปให้ในมุ้ง

ภายในมุ้ง ชายหนุ่มนั่งอยู่ตรงนั้น เท้าข้างหนึ่งชันขึ้นมา ทำให้ชุดนอนที่เดิมหลวมอยู่แล้วนั้นยิ่งหลุดลุ่ย หน้าอกกว้างกว่าครึ่งเผยออกมาให้เห็น สามารถมองเห็นรอยแผลเป็นที่ไหล่ซ้าย แม้แต่หน้าท้องที่ไร้ร่องรอยไขมันก็สามารถมองเห็นได้ชัด

ผมดำของเขาปล่อยสยายลง ดวงตาคู่นั้นค่อนข้างดำเข้มเฉียบคม

มองดูท่าทีจริงจัง ไม่สะทกสะท้านของเฟิ่งจิ่วเหยียน ริมฝีปากบางกระตุกเล็กน้อย

“น้ำล่ะ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยื่นแก้วน้ำให้กับเขา

เขายื่นมือมา กลับไม่ได้รับเอาแก้วน้ำจากนาง แต่คว้าจับแขนของนาง แล้วก็ดึงไปซบอก

ว้าย...

นางไม่ทันตั้งตัว น้ำในแก้วสาดโดนตัวเซียวอวี้ โดยเฉพาะบนหน้าอกของเขา

ชายหนุ่มไม่ใส่ใจ เพียงจับจ้องมองดูริมฝีปากของนาง ราวกับหมาป่าหิวโหย จับจ้องมองดูเนื้อที่หอมหวาน น้ำลายไหลอย่างบ้าคลั่ง

สิ่งที่ไม่ได้มา ช่างทำให้ร้อนรุ่ม

จูบในบ้านไม้ตอนกลางวัน เดิมเขายังไม่หายอยาก

เวลานี้ ฝ่ามือใหญ่ของเขาประคองท้ายทอยของนางไว้ จากนั้นก็ดันนางมาหาริมฝีปากของตนเอง...