แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 281

ภายในตำหนักจื้อเฉิน ฉากบังตาอันสูงใหญ่แข็งแรง ถูกฮ่องเต้ทำลายด้วยมือในชั่วพริบตา จนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

หลิวซื่อเหลียงยืนอยู่ด้านนอกประตู เดิมทีแล้วเขาไม่กล้าเข้าไป

และไม่รู้ว่าฮ่องเต้ทรงกริ้วเรื่องใด

เขาได้ยินว่า ฮองเฮาทรงตั้งครรภ์แล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีหรอกหรือ?

ทว่าดูจากท่าทางของฮ่องเต้แล้ว เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่า---เด็กในท้องของฮองเฮา หรือว่าไม่ใช่ลูกของฮ่องเต้?

มิเช่นนั้นแล้วเขาก็คิดไม่ออกจริง ๆ ว่า ฮ่องเต้ทรงมีเหตุผลใดถึงโมโหได้เพียงนี้

ณ ตำหนักเซี่ยวเสียน

สิ่งของในมือของหนิงเฟยพลันร่วงลงพื้น ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตกใจและเสียใจ

“ฮองเฮาทรงตั้งครรภ์?”

สาวใช้พยักหน้าอย่างลนลาน

“เพคะพระนาง อีกสักพักในวังหลวงก็ต้องทราบเรื่องกันหมด”

หนิงเฟยกัดริมฝีปากตนจนเกือบเป็นแผล

“นึกไม่ถึงว่าจะเร็วเพียงนี้ เหตุใดถึงเร็วเพียงนี้! ฝ่าบาท...ทรงมิเคยโปรดปรานฮองเฮามิใช่หรือ!”

“ไม่มีผู้ใดกล้าถกเถียงกันในเรื่องนี้ แต่บ่าวเดาว่า น่าจะตอนอยู่ที่วิหารบรรพบุรุษ...”

“หุบปาก!” ความริษยาในดวงตาของหนิงเฟยร้อนแรงราวกับเปลวเพลิง ที่สามารถเผาไหม้กลืนกินทุกสิ่ง

วิหารบรรพบุรุษ จะเป็นไปได้อย่างไร!

คิดดูแล้วช่างเหลวไหล!

หนิงเฟยริษยาแค้นเคืองเป็นที่สุด แค้นที่นางควรจะได้รับความโปดปรานแทนฮองเฮา

พระสนมคนอื่น ๆ รู้ว่าฮองเฮาทรงตั้งครรภ์ ส่วนใหญ่ไม่ต่างจากหนิงเฟย รู้สึกอิจฉา และยากจะข่มความริษยาในใจได้

ส่วนเสียนเฟยกลับให้คนเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ และนำไปมอบด้วยตนเองที่ตำหนักหย่งเหอ เพื่อแสดงความยินดี

ตอนที่นางไปถึง นางสนมเจียและนางสนมเจียงก็อยู่ที่นั่นด้วย ทั้งสองคนยินดีกับฮองเฮาด้วยใจจริง

นางสนมเจียเป็นคนจิตใจบริสุทธิ์ นางคิดว่าในวังแห่งนี้ในที่สุดแล้วก็มีเด็กน้อยเสียที

สำหรับนางสนมเจียง ฮองเฮาทรงมีอำนาจ นางจึงได้รับการปกป้อง ไม่มีผู้ใดกล้ารังแก

ทว่า เฟิ่งจิ่วเหยียนที่นั่งอยู่ตำแหน่งหลักกลับเฉยชาเป็นพิเศษ

นางดูเหม่อลอยต่อการแสดงความยินดีของทั้งสามคน ยิ่งเงียบขรึมกว่าปกติ และไม่ค่อยอยากเสวนาด้วย

นางเอ่ยไม่กี่ประโยคก็เชิญทุกคนออกไป

พอออกมาถึงด้านนอก นางสนมเจียถามว่า

“การตั้งครรภ์โอรสรัชทายาทเป็นสิ่งที่หลายคนใฝ่ฝัน เหตุใดฮองเฮาทรงไม่ดีพระทัย?”

นางสนมเจียงคาดเดาว่า

“ได้ยินว่าสตรีในช่วงตั้งครรภ์ก็เป็นเช่นนี้ อารมณ์มักจะฉุนเฉียวอยู่เสมอ”

“ถ้าเช่นนั้นต่อไปพวกเรามาเข้าเฝ้าฮองเฮากันอีกบ่อย ๆ !”

“ได้”

ทั้งสองคนเดินพูดคุยหัวเราะกันไป เสียนเฟยที่มองพวกเขาจากระยะไม่ใกล้ไม่ไกล สีหน้าของนางดูนิ่งเฉยกว่าปกติ

ตงเซี่ยบ่าวรับใช้มองสีหน้าพระสนมของตน พร้อมกระซิบถามว่า

“พระนาง บ่าวนึกไม่ถึงว่าฮองเฮาจะทรงตั้งครรภ์ก่อน จิ้งกุ้ยเหรินผู้นั้นไม่ได้รับความโปรดปรานอีกแล้วหรือเพคะ?”

เสียนเฟยยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาบังปากอย่างอ่อนแรง พร้อมกับเอ่ยว่า

“ฮองเฮาทรงเป็นประมุขของทั้งหกตำหนัก สมควรแล้วที่นางจะให้กำเนิดทายาทเป็นคนแรก ส่วนจิ้งกุ้ยเหรินจะเป็นเช่นไรนั้น ไม่ใช่บ่าวอย่างเจ้าจะมาคาดเดา”