แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 282

เฉียวม่อนั่งอยู่ในห้อง ใบหน้าของนางที่ถูกแสงเทียนสาดส่อง เผยให้เห็นถึงความร้ายกาจ

ศิษย์พี่กับฮ่องเต้มีความรักต่อกัน นางก็รู้สึกประหลาดใจแล้ว

นึกไม่ถึงว่าศิษย์พี่จะตั้งครรภ์อีก!

มู่หรงฉานผู้นั้นก็เป็นคนไร้ประโยชน์!

ตนอุตส่าห์นำจุดอ่อนที่สำคัญมอบให้มู่หรงฉาน เพื่อหวังจะใช้นางเล่นงานศิษย์พี่

เหตุใดนางถึงไม่มีความเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย?

หรือยังสงสัยว่าเรื่องนั้นเป็นจริงหรือไม่?

หารู้ไม่ว่า มู่หรงฉานทูลให้ไทฮองไทเฮาทราบแต่แรกแล้ว เหตุเพราะฮองเฮาทรงตั้งครรภ์ เรื่องทั้งหมดจึงจำเป็นต้องระงับไว้ก่อน

ณ ตำหนักฟางเฟย

ในขณะนี้มู่หรงฉานรู้สึกหม่นหมอง

นางแน่นในอก

ความเชื่อมั่นก่อนจะเข้าวังถูกทำลายสิ้น เหลือเพียงความพ่ายแพ้อับจนหนทาง

ชิวหงยืนหลบอยู่ด้านข้าง นางไม่กล้าเอ่ยสิ่งใด

ทว่านางก็ไม่เข้าใจ ฮ่องเต้ทรงมิเคยลืมหรงเฟย แล้วเหตุใดถึงสนพระทัยฮองเฮา?

ในยามราตรี เมฆหมอกเหนือตำหนักฟางเฟยยังไม่จางหาย ทว่ากลับยิ่งหนาขึ้น

ขันทีเข้ามาถ่ายทอดคำสั่ง

“กุ้ยเหริน ฮองเฮาทรงรับสั่งให้ท่านเข้าเฝ้า”

ชิวหงรู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที

“กุ้ยเหริน หรือฮองเฮาจะทรงสืบรู้ว่า ท่านนำเรื่องนั้นไปกราบทูลไทฮองไทเฮา ตอนนี้จึงต้องการเล่นงานท่าน?”

มู่หรงฉานมีท่าทีใจเย็น

“อย่ากังวลไปเลย ไม่มีทางเกิดเรื่องอันใด”

ชิวหงกลับยิ่งร้อนใจหนัก “กุ้ยเหริน หรือไม่ บ่าวจะไปเข้าเฝ้าไทฮองไทเฮาตอนนี้...”

“ไม่ต้องไป” มู่หรงฉานเอ่ยปราม

ไทฮองไทเฮาโปรดปรานนาง ไม่เพียงเพราะพวกนางมีสกุลมู่หรงเหมือนกัน ทว่ายิ่งเป็นเพราะนางเป็นคนฉลาด รู้จักวิธีการเอาตัวรอดในวังหลังนี้ด้วย

หากไปเข้าเฝ้าไทฮองไทเฮาเพื่อขอความช่วยเหลือในทุกเรื่อง อาจจะทำให้หญิงชราอย่างนางหงุดหงิดรำคาญใจได้

อีกอย่าง หากฮองเฮาต้องการคิดบัญชีย้อนหลัง ไม่มีทางเรียกนางไปพบที่ตำหนักหย่งเหออย่างเปิดเผยเช่นนี้

มู่หรงฉานลุกขึ้นยืน สีหน้าไม่มีความกลัวแต่อย่างใด

“ตรงไปที่ตำหนักหย่งเหอ”

หนึ่งเค่อต่อมา

ณ ตำหนักหย่งเหอ

ภายในห้องมีเพียงเฟิ่งจิ่วเหยียนและมู่หรงฉานสองคนเท่านั้น

เหล่าข้าหลวงพากันรออยู่ด้านนอกเพื่อคอยเรียกตัว

ชิวหงกังวลว่ากุ้ยเหรินจะเสียเปรียบฮองเฮา นางแหงนมองเข้าไปในห้องอยู่บ่อยครั้ง ทว่ามองไม่เห็นเงาร่างของคนทั้งสอง ยิ่งไม่ได้ยินว่าพวกนางกำลังพูดสิ่งใดกัน

ภายในตำหนัก

เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งอยู่ตรงตำแหน่งหลัก แม้นางจะไม่ได้สวมชุดเครื่องแบบฮองเฮา สวมเพียงชุดลำลองสีครามพื้น ๆ ทว่าก็ยากจะปกปิดความสง่างามและความสุขุมบนตัวนางได้

ท่วงท่าของนาง ดูองอาจราวกับสามารถสั่งการกองกำลังนับหมื่นนับพันได้

มู่หรงฉานยืนอยู่เบื้องหน้านาง ราวกับดอกไม้ป่าอยู่ใต้เงาดอกโบตั๋น นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

ไม่ใช่เพราะนางขาดความเชื่อมั่นในรูปลักษณ์ ทว่าในยามนี้ ฮองเฮาได้รับความโปรดปราน และตั้งครรภ์โอรสรัชทายาท

ในวังแห่งนี้ แต่ไหนแต่ไรมาจะจัดอันดับตามความโปรดปรานของฮ่องเต้

เมื่อถูกฮองเฮาจ้องมอง มู่หรงฉานพลันหลบสายตาลง

“หม่อมฉันถวายบังคมฮองเฮา”

“นั่งลงเถอะ”

พอมู่หรงฉานนั่งลง นางยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน