แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 29

กลางดึก ตำหนักจื้อเฉิน

ฟิ้ว——

ลูกธนูแหลมคมดอกหนึ่งยิงเข้าใส่ที่ขอบประตูของตำหนัก

ชั่วพริบตาเดียว บรรดาองครักษ์ก็เคลื่อนไหวพร้อมกัน

“มีนักฆ่า!”

ด้านในตำหนัก

เซียวอวี้สวมชุดนอนผ้าไหมเพียงตัวเดียว ผมสีดำแผ่สยายราวกับน้ำตก ขับให้ใบหน้าที่หล่อเหลามีเสน่ห์ของเขาให้โดดเด่นขึ้น

“มีเรื่องอะไร”

มือทั้งสองข้างของหลิวซื่อเหลียงถือลูกธนูดอกนั้น หัวธนูมีกระดาษแผ่นหนึ่ง เดินมาที่ด้านหน้ามุ้งอย่างระวัง

“ฝ่าบาท นักฆ่าทิ้งของสิ่งนี้เอาไว้พ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวอวี้ยื่นมือข้างหนึ่งออกมาจากด้านในมุ้ง นิ้วเรียวยาวแข็งแรง

ภายใต้แสงเทียน เขาเห็นตัวหนังสือบนจดหมายอย่างชัดเจน

‘ยามไห้คืนพรุ่งนี้ ที่ตำหนักหวาชิง จะถอนพิษให้ฝ่าบาท’

รูม่านตาของเซียวอวี้หดเล็กลงทันที

จากนั้นก็ขยำกระดาษแผ่นนั้นจนแหลกคามือ

“ไม่คิดเลยว่านางยังจะกล้ามาอีก”

ดูท่าจะรู้ตัวตนของเขาแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะส่งจดหมายมาที่ตำหนักจื้อเฉินตรง ๆ

หลิวซื่อเหลียงไม่รู้สาเหตุ

เขาคือใคร?

หรือว่าฝ่าบาทจะทรงรู้จักนักฆ่าคนนั้น?

......

ตอนกลางคืนของวันถัดไป

ตำหนักหวาชิง

บรรดาองครักษ์ลับล้อมวังเย็นเอาไว้หลายชั้น กำลังรอให้นักฆ่าปรากฏตัว

ทันทีที่ยามไห้มาถึง คนที่ท่าทางเหมือนนางกำนัลคนหนึ่งผลักประตูตำหนักออก เดินเข้ามาข้างใน

พวกเขาล้อมนางเอาไว้ทันที

แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ ปฏิกิริยาแรกของนักฆ่าคนนี้ไม่ใช่การวิ่งหนี...

เฟิ่งจิ่วเหยียนจ้องมองพวกคนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้แปลกใจเลยแม้แต่น้อย

จักรพรรดิขี้สงสัย ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีอยู่บ้าง

แต่ ส่งคนมาแค่นี้ เป็นเพราะดูถูกนางใช่หรือไม่?

เฟิ่งจิ่วเหยียนดึงแส้เก้าท่อนเส้นหนึ่งออกมาจากบริเวณเอว

หลังจากบรรดาองครักษ์มองหน้ากัน ก็มีคนออกคำสั่ง

“รุม!”

ฟิ้ว——

จากนั้นก็มีเสียงแหวกอากาศที่รุนแรงและรวดเร็ว แส้เก้าท่อนในมือของเฟิ่งจิ่วเหยียนก็กวัดแกว่งราวกับงู

กระบวนท่างูขาวพ่นพิษ โจมตีถูกองครักษ์คนหนึ่ง

จากนั้นไม่ให้โอกาสพวกเขาได้ลงมือ นางใช้การสั่นแขนในการเพิ่มความเร็วและกำลัง ประกอบกับท่าเท้าการพลิกหมุน กระโดด กวาดล้มเป็นบริเวณกว้าง!

เพียงแค่เวลาชั่วพริบตา ก็มีองครักษ์สิบกว่าคนที่โดนโจมตี

องครักษ์พวกนี้ล้วนเป็นยอดฝีมือ เคยเห็นวรยุทธ์สิบแปดกระบวนท่ามาก่อน รวมทั้งแส้เก้าท่อนเส้นนี้ด้วย

อาวุธที่ดูเหมือนว่าจะควบคุมได้ง่าย อันที่จริงจำเป็นต้องใช้การประสานงานที่แข็งแกร่ง

ท่าทางของนักฆ่าสาวคนนี้มั่นคงแข็งแรงและว่องไว การออกกระบวนท่าทั้งแม่นยำและว่องไว ทุกฝีก้าวและการขยับ ทุกการขยับทุกกระบวนท่า หนึ่งกระบวนท่าเปลี่ยนสามรอบ! มีความหลากหลายเป็นอย่างยิ่ง!

ฟิ้ว ๆ——

แส้เก้าท่อนเส้นนั้นอยู่ในมือของเฟิ่งจิ่วเหยียน ราวกับมังกรที่ลืมตา และมีชีวิต!

องครักษ์กลุ่มหนึ่งรวมตัวกันกลายเป็นกำแพง เข้าโจมตีพร้อมกันจากด้านหน้า

เฟิ่งจิ่วเหยียนถือแส้กวาดออกไป แส้กวาดฝุ่นบนพื้นลอยตลบอบอวล บังดวงตาของทุกคน

ทันใดนั้น ยอดฝีมือคนหนึ่งบินขึ้นราวกับนกนางแอ่น ใช้วิชาตัวเบาในการหมุนวน ฟันดาบลงไปที่แส้ของนางตรง ๆ

นางโยนแส้ขึ้นไปในอากาศ กระโดดขึ้นต้นไม้ แล้วก็เหยียบกิ่งไม้ท่อนหนึ่งแล้วกระโจนตัวขึ้น หลังจากที่รับแส้ได้ ก็ใช้กระบวนท่าลวดทองพันน้ำเต้า ทำให้กระบี่ขององครักษ์สะท้อนกลับไป

“มานี่”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเดินเข้าไปหา

เซียวอวี้จ้องมองแส้เก้าท่อนที่บริเวณเอวของนาง

นางเข้าใจ ปลดแส้ออก แล้ววางไว้ด้านข้าง

จากนั้นนางหยิบเข็มเงินออกมา “พระองค์โปรดถอดเสื้อ”

เซียวอวี้ปลดเข็มขัดออก เพียงแค่กระตุกเบา ๆ เสื้อผ้าก็แยกออกทั้งสองฝั่ง เผยให้เห็นแผงอกที่กว้างใหญ่ของเขา

เส้นสีเงินนั่นหยุดชะงักอยู่ที่ตำแหน่งที่นางขับพิษออกมาเมื่อครั้งก่อน

เฟิ่งจิ่วเหยียนหยิบเข็มเงิน แทงลงไปที่ตำแหน่งฝังเข็มของเขาหลายตำแหน่งอย่างชำนาญ

เซียวอวี้มองไปข้างหน้า ไม่ขยับเขยื้อน ราวกับไม้แกะสลัก

แต่แผ่นอกของเขากลับกำลังขยับขึ้นลงตามการหายใจ หัวใจเต้นค่อนข้างแรง

ภายในห้องอันเงียบสงบ ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มหล่นที่พื้น

หลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนแทงเข็มเงินลงไปทั้งหมดแล้ว แล้วก็หมุนอย่างต่อเนื่อง ค่อย ๆ แทงพวกมันให้ลึกลงไป

เซียวอวี้รู้สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นกลุ่มนั้นอีกครั้ง เหมือนกับดวงอาทิตย์ที่กำลังละลายความหนาวเย็นในร่างกายของเขา...

ตอนที่นางขยับเข้ามาใกล้ เขาได้กลิ่นหอมจากบนตัวของนาง

แตกต่างจากกลิ่นหอมที่เขาได้กลิ่นจากบนตัวของหวงกุ้ยเฟยในวันทั่วไปมาก

“พิษนี้ไม่สามารถจัดการได้ภายในครั้งเดียว วันนี้พอเท่านี้ก่อน อีกสิบวัน ที่เก่าเวลาเดิม ข้าจะฝังเข็มให้พระองค์อีกครั้ง”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเก็บเข็มเงินแล้วก็เดินจากไป

ทันใดนั้น ชายหนุ่มจับบ่าของนางเอาไว้

นางสาวหมัดใส่โดยสัญชาตญาณ แต่ถูกมือข้างหนึ่งของเขาจับหมัดเอาไว้

“พระองค์ทรงทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร ยังไม่ทันหมดประโยชน์ ก็จะถีบหัวส่งกันแล้วหรือ”

เสื้อผ้าของเซียวอวี้ยังสวมไม่เรียบร้อย ก็รีบร้อนคว้านางเอาไว้ เผยให้เห็นเอวหนา อดไม่ได้ที่จะเกิดความหื่นกระหาย

เขาเป็นคนไม่มีศีลธรรมและสัจธรรมใด ๆ ดวงตาเย็นยะเยือกและอันตราย

“จับตัวเจ้าไว้แล้ว เราถึงจะวางใจ”