แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 34

เฟิ่งจิ่วเหยียนดิ้นรนขัดขืนเต็มกำลัง แต่นางต้องพิษผงสลายเส้นเอ็น ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ต่อยหมัดไปก็แค่ทำให้คัน ๆ เท่านั้น

ร่างของเซียวอวี้ทับอยู่เหนือร่างนาง ดุจดั่งหินก้อนใหญ่ตกลงมาจากบนฟ้า ทั้งแข็งและร้อนลวก

ริมโสตคือเสียงลมหายใจของเขาที่หอบกระชั้นและรุ่มร้อนมากขึ้นทุกที

นางราวกับอยู่ในฤดูร้อนที่ร้อนระอุ ไอร้อนของแดดเปรี้ยงโอบล้อมร่างนางไว้ประหนึ่งถูกลูกไฟห่อหุ้ม แผดเผานางด้วยความร้อนจัด ทำให้อุณหภูมิร่างกายนางสูงขึ้นตามไปด้วย...

ศีรษะเฟิ่งจิ่วเหยียนหันไปด้านข้าง ภาพที่เห็นตรงหน้าเลือนรางกว่าเดิม

ทางออกอยู่ใกล้แค่เบื้องหน้าสายตา แต่ก็เหมือนอยู่ไกลจนสุดขอบฟ้า

ขณะที่นางจวนเจียนจะหมดสติ เงาร่างหนึ่งพลันปรากฏขึ้นในความคิด

คนผู้นั้นสวมชุดขาวยิ่งกว่าหิมะ น้ำเสียงเปี่ยมความห่วงใย “จิ่วเหยียน ตื่นสิ...”

พริบตานั้น ดวงตาที่กำลังจะปิดลงของเฟิ่งจิ่วเหยียนพลันเบิกโพลง

นางอาศัยเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายแทงเข็มเงินเข้าไปในจุดฝังเข็มของตัวเอง ใช้ความเจ็บปวดรักษาสติที่เหลืออยู่เอาไว้

แต่ก็ไม่ได้ช่วยคลี่คลายสถานการณ์ตรงหน้าแต่อย่างใด

หากไม่มียาแก้พิษ หนึ่งเค่อถัดจากนี้ นางก็จะหมดสติไปโดยสิ้นเชิง

นางจะต้องถูกบังคับให้กลายเป็น ‘ยาแก้พิษ’ ของฮ่องเต้ทรราชไปจริง ๆ อย่างนั้นหรือ...

ทันใดนั้นเอง

ศีรษะหนักอึ้งของเขาตกลงบนซอกคอนาง เหมือนกับหมดแรงกะทันหัน

ร่างกายของทั้งคู่ราวหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว แลดูใกล้ชิดสนิทสนมหาใดเปรียบ

เฟิ่งจิ่วเหยียนลองผลักเขาออก

ร่างกายเขาร้อนรุ่มผิดปกติ ทำให้นางอึดอัดอย่างมาก

ขณะเดียวกัน ทรวงอกของเขายังกระเพื่อมรุนแรงมากขึ้นตามจังหวะลมหายใจ เหมือนจะหายใจไม่สะดวกแล้ว

เฟิ่งจิ่วเหยียนชะเง้อคอขึ้นมองลำคอเขา

‘เส้นเงิน’ นั้นปรากฏขึ้นอีกแล้ว!

แย่แล้ว!

พิษวารีสวรรค์มีฤทธิ์เย็น คนที่ต้องพิษชนิดนี้ หากได้รับยาที่มีฤทธิ์ร้อนจะทำให้ยาทั้งสองออกฤทธิ์กึ่งข่มกึ่งหนุน ทำให้พิษรุนแรงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว!

คนที่จิตใจไม่เข้มแข็งพอจะเลือดทะลักออกจากร่างจนตายทันที!

หากปล่อยไว้เช่นนี้ต่อไป ฮ่องเต้ทรราชนี่ก็จะเข้าขั้นวิกฤตแล้ว

แต่นางก็ถูกพิษผงสลายเส้นเอ็น ปกป้องตัวเองยังทำไม่ได้...

ขณะนั้น บนหน้าผากเซียวอวี้มีเหงื่อเกาะพราว

บริเวณท้องของเขาร้อนรุ่ม แต่ส่วนอื่นของร่างกายกลับเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง

ความเย็นกับความร้อนมาปะทะกันในร่างกายเขา ทำให้เขาเหงื่อไหลชุ่มโชก

เขาตระหนักว่าร่างกายตนเองไม่เพียงถูกยาปลุกกำหนัดนิรนามบงการ พิษวารีสวรรค์ที่ถูกควบคุมเอาไว้ยังกำเริบรุนแรงเพราะแรงกระตุ้นจากยาปลุกกำหนัดอีกด้วย!

“ช่วยข้า...แก้พิษ!” ลมหายใจของเขากระชั้นกว่าเดิม เสียงแหบพร่าราวกับมีกรวดหินกลิ้งผ่าน

ตามหลักแล้ว หากตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย เขาควรเรียกหาองครักษ์

แต่ตอนนี้เขาพิษกำเริบ องครักษ์เข้ามาก็ช่วยเหลืออันใดไม่ได้

ยามนี้เขาทำได้เพียงเชื่อใจนักฆ่าผู้นี้

นางลังเลเพียงชั่วขณะ สุดท้ายยังคงตัดสินใจช่วยชีวิตเขา

เซียวอวี้เริ่มมีอาการสับสนแล้ว

ท่ามกลางความเลอะเลือน เขาสัมผัสได้ว่ามีคนเปลื้องอาภรณ์บนร่างตัวเอง

ยังมีมืออีกข้างเคลื่อนไหวไปบนร่างกายเขาประหนึ่งกิ่งหลิวล้อลมวสันต์ ทำให้เขาไม่ทรมานถึงเพียงนั้น...

เฟิ่งจิ่วเหยียนถอดชุดท่อนบนของฮ่องเต้ทรราช พบว่าเส้นเงินนั้นลุกลามเกินขอบเขตที่นางควบคุมเอาไว้เมื่อสองครั้งก่อน ขยับเข้าใกล้หัวใจเขามากกว่าเดิม

นางช้อนสายตาขึ้นมองเซียวอวี้ ทั้งที่รู้ดีว่าเขาไม่มีโอกาสปฏิเสธอีกแล้ว แต่ก็ยังอธิบายกับเขาล่วงหน้า

“ตอนนี้ต้องควบคุมฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดก่อนถึงจะเลี่ยงไม่ให้พิษวารีสวรรค์กำเริบต่อไปได้ ขออภัยที่ข้าต้องล่วงเกิน”

สิ้นเสียง มือของนางปลดเข็มขัดกางเกงเขาออกอย่างคล่องแคล่ว

จากนั้นก็ดึงกางเกงลงมาหลายชุ่น เผยให้เห็นจุดชี่ไห่ใต้สะดือ เงื้อมือแทงเข็มลงไป

พอเข็มนั้นแทงลงไปก็เห็นผลอย่างรวดเร็ว

ความรุ่มร้อนในร่างเซียวอวี้ดับลงไปเกินครึ่ง

สติของเขาก็ชัดเจนขึ้นมา

ทันใดนั้น เขาพลันลืมตา เพราะเขาสัมผัสได้ว่าถูกฝังเข็มตรงจุดชวีกู่และจุดชี่ชง [1]

ไยจึงเป็นตำแหน่งนั้น!

นางคิดจะทำอะไรกันแน่!

-----------------------------------------------

[1] จุดชวีกู่และจุดชี่ชงอยู่เหนืออวัยวะสืบพันธ์ขึ้นมาเล็กน้อย