แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 35

ดึกมากแล้ว องครักษ์ที่ซุ่มอยู่ข้างนอกรออยู่นานก็ยังไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวในตำหนัก

ฮ่องเต้ไม่มีบัญชา พวกเขาก็ไม่กล้าไปจากตำแหน่งที่ตนเองเฝ้าอยู่โดยพลการ

เงียบไปครึ่งชั่วยาม ทันใดนั้นก็มีเงาร่างสายหนึ่งเหินออกมา

เป็นนักฆ่าผู้นั้น!

พวกเขากำลังจะใช้งานค่ายกลแหฟ้าข่ายดิน แต่กลับได้ยินเสียงออกคำสั่งเด็ดขาดเย็นชาดังมาจากในตำหนัก

“ปล่อยนางไป!”

เหล่าองครักษ์ไม่เข้าใจ แต่ก็ทำได้เพียงมองนักฆ่าผู้นั้นจากไป

หัวหน้าองครักษ์คิดจะเข้าไปขอคำชี้แนะในตำหนัก

แต่เขาเพิ่งเดินมาถึงหน้าตำหนักก็ได้ยินน้ำเสียงทุ้มลึกของฮ่องเต้

“ไสหัวไป!”

หัวหน้าองครักษ์งุนงงยิ่งนัก

ฝ่าบาทเป็นอะไรไป?

ฟังจากน้ำเสียงดูเหมือนกำลังข่มกลั้นความพิโรธโกรธเกรี้ยวเอาไว้

ผ่านไปไม่นาน หลิวซื่อเหลียงก็ถูกเรียกตัวมา

เซียวอวี้ยืนอยู่หน้าเตียง ใบหน้าดำคล้ำดุจน้ำหมึก

“เผาทิ้งเสีย”

หลิวซื่อเหลียงไม่เข้าใจ ครั้นเหลือบสายตามองไปก็เห็นว่าบนเตียงยับยุ่งเหยิง ยังมี...

เขาพลันอึ้งไป

ครั้นลองตรองดูก็พบว่าคงเป็นเพราะช่วงนี้ฝ่าบาทต้องไปเสวยมื้อเย็นที่ตำหนักเหล่าสนม ทุกวันล้วนได้รับการบำรุงอย่างดี แต่กลับไม่ยินดีแตะต้องสตรีอื่นนอกจากหวงกุ้ยเฟย...

แต่ก็ไม่น่าจะถึงกับมาปลดปล่อยในตำหนักเย็นกลางดึกกลางดื่นแบบนี้นี่นา!

เห็นหลิวซื่อเหลียงจับจ้องเตียงขนาดนั้น สีหน้าของเซียวอวี้ยิ่งมืดครึ้มกว่าเดิม ยกขาเตะไปหนึ่งที

“ดูแลลูกตาเจ้าให้ดี ไม่อย่างนั้น เราไม่ถือสาที่จะควักมันออกมาให้”

หลิวซื่อเหลียงคุกเข่าลงบนพื้น “ฝ่าบาทโปรดระงับโทสะ!”

กลับถึงตำหนักจื้อเฉิน ร่างเซียวอวี้แช่อยู่ในสระน้ำ เผยให้เห็นเพียงศีรษะและทรวงอก

เขาหลับตา หัวคิ้วขมวดเป็นปม ใบหน้าหล่อเหลาหาใดเปรียบแฝงความโกรธขึ้ง

สตรีผู้นั้นสมควรตายนัก!

แม้นางจะฝังเข็มผ่านกางเกงชั้นใน จัดการทุกขั้นตอนอย่างมีมารยาท ไม่ได้ล่วงเกิน แต่นางก็ได้เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น!

หากมิใช่เพราะคืนนี้นางมีความชอบ เขาคงหักคอนางไปแล้ว!

……

ตำหนักหย่งเหอ

เบื้องหลังผ้าม่าน

เฟิ่งจิ่วเหยียนถอดเสื้อออก เผยให้เห็นบาดแผลบนไหล่ขวา

ก่อนหน้านี้ทายารักษาแผลภายนอกไว้ลวก ๆ ตอนนี้ต้องจัดการทำแผลอย่างละเอียด

เหลียนซวงประคองอ่างใส่น้ำอุ่นเข้ามา เห็นแผลของนางแล้วก็รู้สึกปวดใจ

“ฮองเฮา ท่านเจ็บไหมเพคะ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าเรียบเฉย

“หากเจ้าได้เฉียดตายสักหลายครั้งก็จะไม่รู้สึกว่าแผลเท่านี้เจ็บมากอีกแล้ว”

นางพันแผลให้ตัวเอง ความเคลื่อนไหวคล่องแคล่ว

เฟิ่งจิ่วเหยียนเก็บสายตากลับมา

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอันใดกับตำหนักหย่งเหอ ไม่จำเป็นต้องตามสืบ”

เหลียนซวงพยักหน้า

แม้การกระทำของฮองเฮาจะเย็นชาไร้น้ำใจ แต่ในวังหลวงมีใครบ้างที่ไม่คิดถึงตัวเอง?

นับประสาอะไรกับที่ซูกุ้ยเหรินยังวางแผนทำร้ายฮ่องเต้ ไม่มีใครสามารถปกป้องได้

ทุกคนเพียงทราบว่าซูกุ้ยเหรินวางยาฮ่องเต้ แต่ไม่รู้ว่าเป็นยาอะไร

วันนั้นเอง ซูกุ้ยเหรินก็ถูกนำตัวไปลงโทษอย่างหนักแล้วขับออกจากวัง

ตอนที่องครักษ์ลากตัวนางออกไป คนใกล้จะไม่ไหวแล้ว

นอกจากนี้ สาวใช้คนสนิทของนางยังถูกโบยจนตาย กระทั่งบิดานางก็พลอยเดือดร้อนถูกลดตำแหน่งไปด้วย

เหล่านางสนมได้ยินเรื่องนี้ก็รู้สึกประหลาดใจมาก

ซูกุ้ยเหรินหลงใหลฮ่องเต้ถึงเพียงนั้น นางจะวางยาพิษฮ่องเต้ได้อย่างไร?

เย็นวันนั้น

ฮ่องเต้เสด็จไปตำหนักหลิงเซียว

ได้พบฮ่องเต้อีกครั้งในรอบหลายวัน หวงกุ้ยเฟยปราศจากท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจ

“ฝ่าบาท ท่านไม่เป็นไรนะเพคะ? หม่อมฉันเป็นห่วงเหลือเกินเพคะ

“เช้านี้พอได้ยินเรื่องซูกุ้ยเหริน หม่อมฉันตกใจยิ่งนัก

“เพื่อให้ซูกุ้ยเหรินได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ใต้เท้าซูลงแรงในทางลับไปไม่น้อย นางช่างอกตัญญูจริง ๆ”

เซียวอวี้ฟังออกว่าคำพูดนางแฝงเลศนัยจึงถามเสียงขรึม

“คนตระกูลซูทำอันใดงั้นรึ?”