แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 36

หวงกุ้ยเฟยคล้องแขนฮ่องเต้ ดวงเนตรงามแฝงความรู้สึกลึกซึ้ง

“ฝ่าบาท หม่อมฉันได้ยินว่าใต้เท้าซูส่งของกำนัลให้ฮองเฮาเพคะ”

แววคมปลาบวาบผ่านดวงตาเรียวยาวของเซียวอวี้

ในวังห้ามรับสินบน ฮองเฮาอยากตายงั้นรึ

หวงกุ้ยเฟยสังเกตสีหน้าของฮ่องเต้พลางกล่าวต่อไป

“ฝ่าบาท ฮองเฮาอาจยังไม่คุ้นเคยกฎของวังหลวงก็ได้เพคะถึงได้ทำผิดเช่นนี้ หม่อมฉันกังวลว่า เรื่องที่ซูกุ้ยเหรินทำร้ายฝ่าบาทอาจพัวพันคนมากมาย ฮองเฮายังมีการติดต่อกับใต้เท้าซู เกรงว่าอาจถูกคนครหาเอาได้ กล่าวหาว่าพวกเขาร่วมกันวางแผนอย่างลับ ๆ

“อย่างไรเสีย สตรีในวังล้วนอยากได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท มีเพียงฮองเฮาที่เป็นข้อยกเว้น อยากให้ฝ่าบาทไปโปรดปรานคนอื่น นี่เท่ากับเป็นการเปิดโอกาสให้ซูกุ้ยเหรินลงมือ...”

เซียวอวี้แววตาเย็นเยียบ

ยังไม่พูดถึงเรื่องอื่น ลำพังแค่รับสินบน ฮองเฮาก็สมควรถูกลงโทษแล้ว

ตำหนักหย่งเหอ

ซุนหมัวมัวเห็นฮ่องเต้เสด็จมาก็รู้สึกยินดีปรีดายิ่งนัก

หลังจากเฝ้าหวังมานาน ในที่สุดฝ่าบาทก็เสด็จมาเสียที

นางรีบเข้าไปต้อนรับ แต่กลับถูกหลิวซื่อเหลียงสะบัดแส้ปัดออก

ดูท่าทางเช่นนี้ ฮองเฮาคงไม่ได้ทำผิดอันใดอีกแล้วกระมัง?

เซียวอวี้ตรงเข้าไปในตำหนักหลัก

เฟิ่งจิ่วเหยียนเพิ่งใส่ยาแผลบนไหล่ขวาเสร็จจึงกระชับสาบเสื้ออย่างรวดเร็ว

“หม่อมฉันถวายบัง...”

“ค้น!” เซียวอวี้ไม่มองนาง ยืนมือไพล่หลัง ท่าทางกดดันผู้คน

เหล่าองครักษ์ค้นตำหนักหย่งเหอทันที

เซียวอวี้นั่งลง เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงยืนอยู่ตรงหน้าเขา นางยืนตรงก้มหน้า แลดูสำรวมนอบน้อมยิ่ง

ผ่านไปไม่นาน เหล่าองครักษ์ก็ค้นเจอสิ่งของมากมาย

หนึ่งในนั้นคือเครื่องประดับล้ำค่าที่ใต้เท้าซูนำมากำนัล

“ฝ่าบาท สินบนอยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ!”

แววพิโรธไหวระริกในดวงตาเซียวอวี้

เขาเงื้อมือปัดกล่องเครื่องประดับนั้นลงบนพื้น

ปัง!

“ฮองเฮา เจ้าควรรับโทษสถานใด”

น้ำเสียงเขาราบเรียบ แต่กลับทำให้คนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

เหลียนซวงร้อนใจอยากอธิบาย แต่พอคำพูดมาถึงริมฝีปากกลับไม่รู้ว่าควรพูดออกมาอย่างไร

นางแอบมองไปทางฮองเฮาด้วยจิตใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ

ยามนั้น องครักษ์อีกคนขนกล่องขนาดใหญ่กล่องหนึ่งเข้ามา

ครั้นเปิดออก ในนั้นเต็มไปด้วยเงินทองของล้ำค่าและเครื่องประดับต่าง ๆ

เซียวอวี้เห็นเช่นนั้น รูม่านตาพลันหดเล็ก

“ฮองเฮาของเรากลับขาดแคลนเงินทองถึงเพียงนี้”

นางเพิ่งเข้าวังมาได้ไม่นาน แต่กลับกอบโกยมาได้มากมายขนาดนี้

ถ้าให้นางเป็นฮองเฮาต่อไป ไม่รู้ว่าจะโลภมากจนถึงขั้นไหน!

เฟิ่งจิ่วเหยียนเงยหน้า ตอบกลับอย่างสุภาพมีมารยาท

“ฝ่าบาททรงปรีชา หม่อมฉันขาดแคลนเงินจริง ๆ เพคะ”

แววตาของเซียวอวี้แข็งกร้าวกว่าเดิม

“เหตุผลมีสองข้อ

“ข้อแรก หากพวกเขาส่งสิ่งของให้เหล่าสนมโดยตรงก็จะเป็นการละเมิดกฎของวังหลวง

“ข้อสอง ในวังมีคนมากมาย หลังถูกหักออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า กว่าจะมาถึงมือเหล่าสนมก็เหลืออยู่เพียงน้อยนิด

“ดังนั้นจึงนำมาฝากไว้กับหม่อมฉัน ให้หม่อมฉันนำไปตกรางวัลให้แต่ละตำหนักอย่างถูกต้องชอบธรรมเพคะ”

สีหน้าของเซียวอวี้ยังคงเย็นชา

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของนาง

เฟิ่งจิ่วเหยียนส่งสายตาให้เหลียนซวง

เหลียนซวงจึงนำบัญชีเล่มหนึ่งออกมา

เฟิ่งจิ่วเหยียนอธิบาย

“หม่อมฉันทราบว่าคำพูดข้างเดียวยากจะทำให้ใครยอมรับได้ นี่คือบัญชีที่หม่อมฉันบันทึกไว้ ในนี้บันทึกข้อมูลทรัพย์สินที่คนในครอบครัวของสนมแต่ละคนนำมาฝากไว้โดยละเอียด

“หม่อมฉันตั้งใจว่ารอจนผ่านช่วงกักบริเวณไปค่อยหาเหตุผลนำไปส่งให้แต่ละตำหนักเพคะ”

เซียวอวี้ไม่มองบัญชีเล่มนั้นด้วยซ้ำ

ในเมื่อนางทำแล้วก็ย่อมจะทำอย่างรอบคอบ

แววตาของเขาลึกล้ำดุจห้วงสมุทร

“ในเมื่อฮองเฮาทราบว่าเรื่องนี้ไม่สอดคล้องกับกฎของวังหลวง แต่ยังรับสิ่งของนอกวัง ไม่กลัวเราสั่งลงโทษเจ้างั้นรึ?”

จากนั้นเขาก็ออกคำสั่งเสียงดัง

“ใครก็ได้ นำตัวฮองเฮาออกไปโบยยี่สิบไม้!”

“ฝ่าบาท ไม่ได้นะเพคะ!” เหลียนซวงรีบร้อนอ้อนวอน

ฮองเฮามีแผลที่ไหล่ ก่อนหน้านี้ยังได้รับบาดเจ็บภายใน ไหนเลยจะทนรับโทษโบยได้ไหว!